ஆங்கில மொழியாக்கத்தில் என் கதைகள்

 

சிலர் தங்களது வேலைகளை மட்டும் கவனமாகவும் சிரத்தையாகவும் தொடர்ந்து செய்துகொண்டே இருப்பார்கள். அங்கீகாரம், பரிசு, விருது ஆகியவற்றைப் பற்றி பொருட்படுத்தாமல் தங்களுக்குப் பிடித்த பணியில் விரும்பி ஈடுபட்டிருப்பார்கள். அவ்வாறான ஒரு நண்பர் திரு சரவணன். Saravanan Karmegam கடந்த சில வருடங்களாக அவரைத் தெரியும். நேரில் இதுவரை சந்தித்ததில்லை. பத்து வருடங்களுக்கும் மேலாக மொழிபெயர்ப்பு பணியில் ஈடுபட்டிருக்கிறார். புதுமைப்பித்தன் தொடங்கி திருச்செந்தாழை வரைக்குமான எழுத்தாளர்களின் 60 கதைகளை தமிழிலிருந்து ஆங்கிலத்துக்கு மொழிபெயர்த்துள்ளார். ப சிங்காரத்தின் ‘புயலிலே ஒரு தோணி’ நாவலின் 34 அத்தியாயங்கள் இதுவரை மொழிபெயர்க்கப்பட்டுள்ளன. இவை தவிர, ஆங்கிலத்திலிருந்து தமிழுக்கும் சிறந்த பல ஆக்கங்களை மொழிபெயர்த்துள்ளார்.

அவரது தளத்தில் என்னுடைய ஏழு சிறுகதைகளின் ஆங்கில மொழியாக்கங்கள் உள்ளன.

‘அம்மன் நெசவு’ நாவலை ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்த்து வெளியிட பெரும் ஆர்வத்துடன் இருந்தபோதும் வெளியிடுவதற்கு பதிப்பகங்கள் எதுவும் இன்னும் அமைந்தபாடில்லை.

அக்கறையுடன் நேர்த்தியாக மொழிபெயர்க்கப்பட்டுள்ள அவரது மொழிபெயர்ப்புகளை ஆர்வமுள்ளவர்கள் வாசிக்கலாம்.

https://www.saravananpages.in/search/label/M.%20Gopala%20Krishnan

‘பெண்ணின் பெருந்தக்க யாவுள’ ( ஸ்பாரோ விருது ஏற்புரை )

 

எளிய கைத்தறி நெசவாளர் குடும்பத்தின் நான்கு ஆண் குழந்தைகளில் மூன்றாமவன் நான். உடன்பிறந்தவர்களாய் பெண்கள் இல்லையென்றபோதும் பிறந்ததிலிருந்தே பெண்களால் தூக்கி வளர்க்கப்பட்டவன் நான். பெண்கள் சூழவே வளர்ந்தவன். கைத்தறி நெசவுக்குத் தேவையான நூல் நூற்பதற்காக எங்கள் பாட்டியிடம் வரும் தாவணி போட்ட இளம்பெண்கள் எப்போதும் என்னை இடுப்பில் தூக்கி வைத்துக் கொண்டு திரிவதாக அம்மா சொல்லியதுண்டு.

வளர்ந்து எனக்கு விபரம் தெரிந்த நாளில்கூட என்னைச் சுற்றிலும் பெண்கள்தான் இருந்தார்கள். கைத்தறி நெசவு என்பது குடும்பத்திலுள்ள அனைவரும் கூடி உழைக்கவேண்டிய ஒரு தொழில். சிறியவர் முதல் பெரியவர் வரை அவரவர் பங்கை சரியாக செய்யாமல் தறியில் ஒரு சீலையை நெய்வதோ அதை ஒரு பொருளாக சந்தைக்குக் கொண்டு வருவதோ சாத்தியமில்லை. எங்களது தெருவிலிருந்து எல்லா வீடுகளிலும் பெண்கள் நிறைய. என்னைவிட வயதில் மூத்தவர்கள். எல்லோருமே வீட்டு வேலைகளை செய்வதோடு தறி வேலைகளையும் செய்பவர்கள். பலரும் தறியில் இறங்கி நெய்பவர்கள். எனவே, அவர்களுடைய குரல்கள் எப்போதுமே என் காதுகளில் விழுந்துகொண்டிருந்தன. வேலை செய்தபடியே சினிமாக் கதைகளை பேசுவார்கள். அமாவாசை நாட்களில் டூரிங் டாக்கீஸில் காட்டப்படும் எம்ஜிஆர் படங்களுக்கு உற்சாகத்துடன் நடக்கும்போது என்னையும் அழைத்துச் செல்வார்கள். ஆடிப் பெருக்கு நாளன்று வேப்ப மரத்து தூரிகளில் பாவாடையை இடுப்பில் செருகிக்கொண்டு காற்றில் பறந்து ஆடுவார்கள்.

உழைக்கும்  நெசவாளப் பெண்களின் அந்தக் குரல் மெல்ல மெல்லத் தேய்ந்து பனியன் கம்பெனிகளில் தையல் இயந்திரங்களுக்கு நடுவே ஒலிக்கும் பெண்களின் குரலாக மாறிற்று.

குடும்பத்தின் தேவைக்காக பள்ளிக்கூடங்களை மறந்து பனியன் ஆலைகளுக்கு தூக்குவாளிகளைத் தூக்கிக் கொண்டு ஓடும் சிறுமிகளின் குரலாகக் கேட்கலாயிற்று.

ஆலைகள் வேலை வாய்ப்பைத் தந்தன. பொருளாதார சுதந்திரத்தை சாத்தியப்படுத்தின. பெண்களின் உடல்மொழி மாறிற்று. குரல் மாறிற்று. ஆண்களைச் சார்ந்திருக்கும் நிலையும் மாறியது. மாறாக, பெண்களை நம்பியே குடும்பம் என்று உறுதியானது.

கைத்தறி நெசவிலிருந்து பனியன் ஆலைகள் வரையிலும் இந்தக் குரல்கள் என்னைச் சுற்றிலும் எப்போதும் ஒலித்துக் கொண்டிருந்தன. இன்றும் தொடர்ந்து ஒலிப்பவை. ஆடை ஏற்றுமதி உச்சம்தொட்ட காலங்களில் தமிழகத்தின் பிற மாவட்டங்களிலிருந்து தொழிலாளர்கள் திருப்பூரை நோக்கி படையெடுத்தனர். அப்போது கொங்குத் தமிழுடன் சேர்ந்து பிற மாவட்டங்களின் தமிழும் ஒலித்தது. இப்போது வட மாநிலங்களின் மொழிகளும் ஒன்று கலந்துள்ளன.

இவையே என் கதைகளில் ஒலிக்கும் குரல்கள். கடந்த நாற்பதாண்டுகளாக திருப்பூரிலும் அதைச் சுற்றியுள்ள ஊர்களிலும் வாழ்வில் ஏற்பட்ட, குறிப்பாக பெண்களின் உலகில், ஏற்றங்களையும் ஏமாற்றங்களையும் வாய்ப்புகளையும் சுரண்டல்களையும் கதைகளின் வழியே காட்ட முற்பட்டிருக்கிறேன்.

என் எழுத்துகளில் பெண் கதாபாத்திரங்கள் வலுவாக அமைந்திருப்பதின் ரகசியம் இதுதான். ‘மல்லி’ போன்ற சிறுகதைகளிலும் ‘மணல் கடிகை’ நாவலிலும் திருப்பூர் பனியன் ஆலைகளிலுள்ள பெண்களையும் அவர்களது குணாதிசயங்களையும் வெளிப்படுத்த முனையும்போது ‘சூடக்கொடுத்தவள்’, ‘சிவகாமி’ போன்ற கதைகளும் ‘மனைமாட்சி’ நாவலும் பெண் எனும் ஆற்றலின் சாத்தியங்களைக் காட்ட முயன்றுள்ளன.

எனது எழுத்தில் உள்ள கதாபாத்திரங்கள் தன்னிச்சையானவை. அவரவர் நியாயங்களை அவரவர் சூழலில் அழுத்தம்திருத்தமாக நிறுவ முயல்பவை. நான் எந்தப் பக்கச் சார்பும் கொள்வதில்லை. சரி தவறு என தீர்ப்பளிக்க நினைப்பதில்லை. இவர்கள் இப்படி இருக்கிறார்கள் என்று காட்டிவிட்டு நகர்ந்துவிடுகிறேன். அதுதான் என் வேலை என்றும் நம்புகிறேன்.

‘பெண்ணின் பெருந்தக்க யாவுள’ என்பது அய்யனின் வாக்கு. அதுவே என் ‘மனைமாட்சி’ நாவலின் உப தலைப்பும்கூட.

பெண்களைக் குறித்த ஆவணங்களுக்கான அமைப்பான ‘ஸ்பாரோ’ என் எழுத்துக்களை அடையாளம் கண்டு, தேர்ந்தெடுத்து விருதளித்திருப்பது தற்செயல் என்று நான் நினைக்கவில்லை. என் எழுத்துக்களில் வெளிப்பட்டிருக்கும் பெண் கதாபாத்திரங்களே இந்த விருதுக்கு சொந்தக்காரர்கள் என்று எண்ணுகிறேன். அந்த விதத்தில் இந்த விருது என்னளவில் முக்கியமானது, தனித்தன்மை வாய்ந்தது.

முப்பதாண்டு காலமாக எழுதுகிறேன். நான்கு நாவல்கள், அறுபதுக்கும் மேற்பட்ட சிறுகதைகள், கட்டுரைகள், மொழிபெயர்ப்புகள் என எல்லா வடிவங்களிலும் பங்களித்திருக்கிறேன். ‘சொல் புதிது’ பத்திரிக்கையின் ஆசிரியராக இருந்திருக்கிறேன். சொல்லிக்கொள்ளத்தக்க அங்கீகாரங்கள் எதுவும் இல்லை என்ற நிலையிலும் நான் தொடர்ந்து செயல்படுகிறேன். தீவிரமாக எழுதுகிறேன். எங்கேனும் சிலர் என் எழுத்தை வாசிக்கக்கூடும் என்ற நம்பிக்கையும், ‘நான் எழுதவேண்டிய சிலவற்றை வேறு யாரும் எழுத முடியாது’ என்கிற உறுதியும் என்னைத் தொடர்ந்து எழுதச் செய்கின்றன.

‘ஸ்பாரோ’ போன்ற ஒரு அமைப்பு என் எழுத்துகளை கௌரவப்படுத்துவதென்பது என் பணியை மேலும் ஊக்கத்துடன் தொடர்வதற்கான உற்சாகத்தையும் ஆற்றலையும் அளிக்கும்.

விருதுக்கான என் பெயரைப் பரிந்துரைத்த ஆலோசகர்களுக்கும், ‘ஸ்பாரோ’ அமைப்புக்கும் மனமார்ந்த நன்றிகள்.

( 2021ஆம் ஆண்டுக்கான ஸ்பாரோ இலக்கிய விருது அக்டோபர் 2021இல் அறிவிக்கப்பட்டது. பெருந்தொற்று காலம் என்பதால் விருது விழா நடைபெறவில்லை. விருதுப் பட்டயம் அஞ்சலில் அனுப்பப்பட்டது. விருதேற்பு படம் வீட்டில் எடுக்கப்பட்டது. ஏற்புரை எழுதப்பட்டு ஸ்பாரோ அமைப்புக்கு அனுப்பப்பட்டது.)

கிரிராஜ் கிராதுவின் ஏழு கவிதைகள்

 

கிரிராஜ் கிராது

நவீன ஹிந்தி இலக்கிய உலகில் தவிர்க்கமுடியாத பெயர் கிரிராஜ் கிராது.

1975ல் ராஜஸ்தான் மாநிலம் பிகானிரில் பிறந்தவர். பிரதிலிபி என்ற இருமொழி மாத இதழின் நிறுவனர். கவிதை, விமர்சனம், மொழிபெயர்ப்பு, பத்திரிக்கையாளர் என்று பலதுறைகளிலும் பங்களிப்பவர். இவருடைய கவிதைகள் இந்தியில் மிகவும் புகழ்பெற்றவை என்றாலும் இதுவரையிலும் தொகுப்பாக வெளியிடப்படவில்லை.

வழக்கமான கவிதையின் வடிவத்தில் அல்லாமல் உரைநடையின் வடிவத்தில் இவரது பெரும்பாலான கவிதைகள் அமைந்துள்ளன. பல கவிதைகளில் இவர் முற்றுப்புள்ளிகளையோ பிற நிறுத்தற்குறிகளையோ இடுவதில்லை. காலங்காலமாக கவிதையில் சொல்லப்பட்டுள்ள பாடுபொருள்களை இவர் கவிதைகளில் காணமுடிவதில்லை. நவீன மனத்தின் சலனங்களை அபத்தங்களை கையாலாகத்தனங்களை நுட்பமாக சித்தரிக்கின்றன கிரிராஜ் கிராதுவின் கவிதைகள்.

அண்மையில் எழுதப்பட்ட அவரது இந்த ஏழு கவிதைகளும் ‘சமாலோசன்’ என்ற இணைய இதழில் வெளியானவை.

0

1

SPB

கிராமிய மக்களின் எழுச்சிப் பாடலாக ஒலிக்கவிருந்த ஒன்று

குறும்புக்கார வாலிபர்களின் துடுக்குப் பாடலானது

பிரிவுத்துயரொலிக்க வேண்டிய ஒன்றோ ஆக்ரோஷமானது

காதல் கவிதையோ ஒப்பாரியானது

சோகப் பாடலோ சமூக அவலம் சொல்லும் உபதேச கீதமானது

தமிழென்று நினைத்தது மலையாளமானது

மலையாளமோ தெலுங்கானது

போபர்ஸ், ரதயாத்திரையின் நிழலில் கழிந்த

1990ஆம் ஆண்டின் அந்த வசந்த காலத்தின்போது

பழைய ஒரு புகைப்படத்தில்

நீயென்று எண்ணிய உருவம் இளையராஜாவின் உருவமானது.

மனோவோ, ராஜேஷ் கிருஷ்ணனோ

உன்னுடைய குரலில் பாடிய எத்தனையோ பேரையும் நீ என்றே நினைத்திருந்தேன்

 

உன் குரலிலிருந்து அவர்கள் தங்கள் குரலைக் கண்டடைந்திருக்க வேண்டும்

எனக்கென்று குரல் இல்லை, உன் குரலின் நகல்தான் அது.

ஏதேனும் ஒரு நாள் நான் உன்னுடைய ‘மன்றம் வந்த’ அல்லது ‘இது ஓர் பொன் மாலை’

அல்லது ‘நகுவா நயனா’ அல்லது ‘நா நிச்சலி’ யை பாடுவேன்

ஏன் இத்தனை பக்திப் பாடல்களை பாடினாய் நீ

ஏன் இத்தனை தன்மையானவனாக இருந்தாய் நீ

உன்னுடைய உடல் நலம் குறித்த செய்திகளை

சக்தி வாய்ந்த தலைவர்கள் ஏன் மூடி மறைத்தார்கள்

அவர்கள் செய்த கெடுதல்களையெல்லாம் மன்னிப்பதற்கு

நீ பாடிய அனைத்து கானங்களும் சேர்ந்து முயன்றால்கூட முடியாது.

 

இரண்டு முறை நாம் சந்தித்திருக்க முடியும், முயலவில்லை நான்

ஆனால் ஏழாம் வகுப்பில் படிக்கும் ஒரு சிறுவனின் வாழ்வில்

மரியா அல்லது ஜானியின் பாடல்களை பாடியபடி வந்திராமல் போயிருந்தால்,

பெருமைமிக்க பிரதேசப் பேச்சு வழக்கை

இந்தியல்லாத உச்சரிப்புடன் மாற்றியும் தேற்றியும் நீ பாடாமல் இருந்திருந்தால்

கலைகளின் வர்ணாசிரமம் புரிந்திருக்காது

முன்பின் அறியாத மொழி எழுத்துகளின் நடுவே மூன்று ஆங்கில எழுத்துகளைக் கொண்ட

அந்த மேக்னா சவுண்ட் கேசட்டை எடுக்காமல் போயிருந்தால்

சுத்த சங்கீதக் காவலர்களின் நடவடிக்கைகளைப் புரிந்துகொண்டிருக்க முடியாது

 

உனக்கான பிரிவுப் பாடல் என்னிடம் கிடையாது

அது தமிழோ தெலுங்கோ இந்தியோ தெரியாது

அது உங்களது ‘நீ கூடு செதிரிந்தி’யாக இருக்கலாம் வேறு ஏதேனும் இருக்கலாம்

ராஜேஷ் மனோ ரகுமான் ராஜா அனைவரும் உனக்கு விடை தந்துவிட்டார்கள்

என்னால் எப்போது சொல்ல முடியும் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை

‘ரம்பம்பம் ஆரம்பம்’ பாடல் சோகப் பாடலுக்கு சரியாக வராது

உஷா உதூப்போ ராஜேஷோ மனோவோ நானோ புனித் சர்மாவோ அமித் ஸ்ரீவத்ஸாவோ

இருந்திருந்தால் அது எப்படிப்பட்ட வழியனுப்புதலாக இருந்திருக்கும்

தேசத்தின் புதிய பாராளுமன்றக் கட்டடத்தின் முன்னால் நின்று

உன்னை அழைத்துப் பாடத் தொடங்குவோம்

‘ரம்பம்பம் ஆரம்பம் ரம்பம்பம் ஆரம்பம்’.

 

2

செல்ஃபி

 

கிளிக் செய்யும் சமயத்தில் பார்க்க முடியவில்லை

துக்கம் மூன்று டிகிரி குனிந்திருந்தது

டிராஃபிக் சிக்னலில் புத்தகம் விற்கும் சிறுவனுடன் நிற்கிறது ஒரு குழந்தை

பின்னால் விளம்பர பதாகையில் சுதீர் சௌத்ரி சிரித்துக் கொண்டிருக்கிறார்

மூன்று நாட்களுக்குப் பிறகு வரவிருக்கும் ஹார்ட் அட்டாக் குறித்து தெரியாமல்

 

இரவு ஒன்பது மணிக்கு போஸ்ட் போடவேண்டும்

மதியம் இரண்டு மணிக்கான எனது ஆன்ட்ராய்டு முகத்தை

 

 

3

பெங்களூரு 4.0

 

கார்கள் மூழ்குகின்றன ஸ்கூட்டர்கள் நீந்துகின்றன

துணிகளும் காண்டமும் காமவாசனைகளும் ஏழு வாரங்களுக்கு ஈரமாகவேயிருக்கும்

ஸ்விகி பிளிங்கிட் ஜமோடா அமேசான் அலிபாபாக்களின் டிரோன்கள்

கவலைகளுடன் சுற்றுகின்றன.

சிலைகள் சிலைகளாக கிடக்கும்

ஏரியின் கல்லறையின் மீது திருவிழா கொண்டாடினால் எத்தனை பிரமாதமாக இருக்கும்.

0

4

லைவ்

 

ஒரு கொலையை நேரடி ஒலிபரப்பு செய்வதென்பது சிறிதும் கஷ்டமில்லை,

அதிக ஆரவாரம் கூடாது.

ஒரு ஸ்மார்ட் போனும் ஐம்பது நூறு ரூபாய்க்கு டேடாவும் வைத்து

யார் வேண்டுமானலும் யூ ட்யூப் சேனலை உருவாக்க முடியும்

ராத்திரி அவசியமில்லை, பகல் வெளிச்சமிருந்தாலே வீடியோ நன்றாக வரும்

ஒரேயடியாக யாருமில்லாமல் இருப்பது ஆகாது,

எத்தனைக்கெத்தனை கூட்டம் உள்ளதோ அத்தனைக்கத்தனை நல்லது

கத்தி இருந்தால் நல்லதுதான் ஆனால் கட்டாயமில்லை.

மனிதனின் கையும் காலுமே போதுமானது.

              

போரை நேரடியாக ஒலிபரப்புகிறது சி என் என்

கொலை எண்ணத்தால் உற்சாகமடைந்து

கொலையை மக்களுக்குப் பிடித்த எண்ணமாக உருவாக்குகிறது பிரைம் டைம்

கொலையை நேரடியாக ஒலிப்பரப்பும் நாடாக ஆக்குகிறதா?

 

5

ஒரு அலைபேசி எண்ணைப் போல

 

உங்களை அழைப்பதாக இருந்தேன் நான்.

 

ஒரு நாள் நாம் இருவரும் ஒன்றாகவே படப்பிடிப்பை முடித்தோம்

இத்தனை சீக்கிரம், மூன்று நாட்களுக்கு உள்ளாகவே,

வேறுமாதிரியாகும் என்று எனக்குத் தெரியாது

இந்த மூன்று நாட்களில் பல முறை உங்களைப் பற்றி யோசித்தேன்

எந்த ஊரில் நீங்கள் இருக்கிறீர்கள் என்பதுபோல

மந்தமாக, ஆகவே சற்று பின்தங்கியவராக,

இருபதாம் நூற்றாண்டிலேயே மாட்டிக் கொண்டவர் என்றும்

இப்போதெல்லாம் உங்கள் வேலையை நீங்கள் சொன்னபடி சரியாக செய்வதில்லை

இந்து குடும்பத்திலிருந்து வந்த உங்கள் மனைவி எப்படி இருக்கிறார்கள்

உங்களுக்குக் குழந்தைகள் உண்டல்லவா? அவர்கள் எப்படி இருக்கிறார்கள்?

இந்த ஊரிலிருந்து போய் விட்டீர்களா?

என்றெல்லாம் நான் யோசித்தேன்

 

உங்கள் கேமரா பழைய தூர்தர்ஷனின் தரத்துக்கு சமமாக இல்லாமல் இருந்திருக்கலாம்

ஆனால் அதன் உணர்வுகள் சரியாக பொருந்தியிருந்தன.

நாள் முழுவதும் உங்களுடைய கண்கள் மனிதர்களை அல்ல, ஒளியையே பார்த்திருக்கும்

ஜே பி, இந்திரா இருவரையும் நீங்கள் இதே கண்களால் நேரில் பார்த்திருக்க வேண்டும் என்று நான் நினைப்பது ஏனென்று எனக்குத் தெரியவில்லை

ஆனால் ஏதாவது செய்யுங்கள், உங்கள் உபகரணங்கள் பழசாகிவிட்டன

தூர்தர்ஷனை நீங்கள் வேலையாக மட்டும் பாருங்கள், காதலைப் போல் அல்ல.

 

ஆனால், உங்களைப் பற்றி பேச நான் உங்களிடம் வரவில்லை

அடுத்த படப்பிடிப்பு எப்போது என்று தெரியாது

உங்களுக்கான சம்பளம் கொடுக்கப்பட்டு விட்டது

இன்னும் நாம் நண்பர்களாகவில்லை

ஒருவேளை அது நடக்காமலும் போகலாம், ஏனெனில் எனக்கு நண்பர்கள் யாருமில்லை

இப்போதும் நான், இந்த எளிய நகரத்தில்

தற்பெருமை, அகங்காரம், சுயவிரக்கத்துடன் அலைந்து திரியும் கைவிடப்பட்டவன்தான்

நல்லது, நான் என்னைப் பற்றியும் உங்களிடம் பேச வரவில்லை

தவிர வேறெதையும் செய்வதுகூட இப்போது மேலும் சிரமமாக இருக்கிறது.

உங்களிடம் நான் ஒரு தாங்க முடியாத துயரத்தைப் பகிரவே வந்திருக்கிறேன்

 

என்ன நடந்தது என்றால் உங்களை நான் அழைப்பதாக இருந்தேன்

என்னுடைய அலைபேசியில் உங்களைப் பெயரை இட்டு,

தேடி வெகு நேரத்துக்குப் பிறகு கிடைத்தது

என் வாழ்வில் உள்ள இஜாஸ் நீங்கள் மட்டுமே அல்ல.

நண்பர்களற்று கைவிடப்பட்டு வருடக்கணக்கில் ஊர் ஊராக திரியும்

என்னுடைய அலைபேசியில் அந்த இன்னொரு இஜாஸின் எண்

எப்படி தங்கியதென்று எனக்குத் தெரியவில்லை

 

அந்த எண்ணையும் பெயரையும் கண்ட அந்த நொடியில்

எஞ்சியிருந்த இறகுகள் உடைந்து நொறுங்கின

நண்பர்களற்ற, கைவிடப்பட்ட ஒருவன் அழுவதுபோல அழுது கொண்டிருக்கிறேன்

நாற்பத்தி ஆறு டிகிரி கொதிக்கும் சாலையில் கடுமையான போக்குவரத்து நெரிசலில்

மோட்டர் சைக்கிள் ஓட்டியபடியே அழுது கொண்டிருக்கிறேன்.

 

உங்களுக்குப் புரிகிறதல்லவா? இஜாஸ் அகமது இந்த உலகில் இல்லை

இப்போது அவர் என் அலைபேசியில் உள்ள ஒரு எண்.

இஜாஸ் அகமது இல்லை என்பது

இப்போது எத்தனை துக்கம் அளிக்கக் கூடியதென்பதை

உங்களால் புரிந்துகொள்ள முடிகிறதல்லவா?

0

6

புதிய யுகத்தில் நட்பு

 

பெண்களை இழிவுபடுத்திய ஒரு அதிகாரிக்கு எதிரான

கண்டன அறிக்கையில் கையெழுத்திட்டவர்

அவரை வேலையை விட்டு நீக்க வேண்டும் என்ற நிபந்தனையை ஏற்கவில்லை.

அப்போது என்னை தொலைபேசியில் அழைத்துச் சொன்னார்

“நானொரு அரசியல்வாதி.”

அன்று முதல் அவரை நான் மரியாதையுடன் அவ்வாறே ஏற்றுக்கொண்டேன்.

 

அதிகாரிகள் ஏற்பாடு செய்யும் எந்தவொரு நிகழ்ச்சிக்கும் செல்லக்கூடாது என்பது

இந்திக் கலாச்சாரம் என்றவர்

ஒருமுறை அதில் சென்று கலந்து கொண்டார்

அப்போது அவர் என்னிடம் சொன்னார் “எனக்குத் தெரியாது”

இதை நான் மரியாதையுடன் ஒப்புக்கொள்ளவில்லை

 

இலக்கிய அமைப்புகள் தில்லியில் ஏற்பாடு செய்யும் மாலை நிகழ்ச்சிகளில்

ஒரு நாள் மாலையில்

வெளியில் நின்று சிகரெட் புகைத்தபடியே கேட்டார்

“இந்த ஒலிப்பதிவு வேலையில் போதுமான சம்பளம் கிடைக்கிறதா?”

என்னுடைய சம்பளத்தைச் சொன்னவுடன் அவர் கூறினார்

“இதுபோன்ற வேலைகள் இருந்தால் சொல். இதைவிட குறைவு என்றாலும் பரவாயில்லை”

அன்றிலிருந்து ஒவ்வொரு முறை சம்பளம் கிடைக்கும்போதும்

அவருடைய முகம், சிகரெட்டுடன் சேர்த்து நினைவில் எழுகிறது

அப்போது அவருக்கு வயது எழுபது, சாவதற்கு இரண்டு வருடத்துக்கு முன்பு.

 

அவருடைய பிரசித்திபெற்ற ‘துணை’ கவிதையைப் பற்றி இரண்டு முறை எழுதினேன்

முதல் முறையில் சில கேள்விகள் இருந்தன,

இந்தி மொழிக்குள் உள்ள அரசியலின் தாக்கம் குறித்து.

இரண்டாம் முறையில் பாராட்டு இருந்தது,

இவ்வுலகில் கலை சார்ந்த அரசியலின் தாக்கம் பற்றி

முதலாவதை எழுதும் வரையில் நாங்கள் இருவரும்

ஹிந்தியின் இரு வேறு முகாம்களைச் சேர்ந்தவர்கள் என்று எண்ணியிருந்தேன்

இரண்டாவதை எழுதுகையில் ஹிந்தியில் அவ்வாறான முகாம்கள் இல்லையென்று கருதினேன்

ஆனால் இரண்டு முறையும் இக் கவிதையைக் குறித்தோ அல்லது

அதைப் பற்றியது எழுதியது பற்றியோ அவரிடம் பேசவில்லை

ஒருபோதும் பேசிக்கொள்ளவே இல்லை

 

 

எப்படி அவர் கவிஞராக இருக்கிறாரோ அதுபோலவே

மனிதனாக, தொழிலாளியாக, கூலியாக, பொறியாளராக, ஆசிரியராக, வழக்கறிஞராக,

தலைவராக, பெயின்டராக என யாராகவும் ஆகக்கூடிய வாய்ப்பு எத்தனைக் குறைந்திருக்கிறதோ

அந்த அளவுக்கு அப்படி ஆவதற்கான தேவைகள் கூடியுள்ளன.

படுகொலைகளை எதிர்த்து கண்டன அறிக்கைகளில்

எழுத்தாளர்கள், கலைஞர்கள், இசைக் கலைஞர்கள், ஓவியர்கள் கையெழுத்திட்டபோதும்,

அவ்வப்போது ஆழமான புரிதலுடனும் வேறு வழியற்ற அப்பாவித்தனத்துடனும்

அத்தகைய சக்திகளுக்கு எதிராக போராடியுமிருந்தனர்.

 

நாம் இருவரும் நண்பர்களாக இருக்கவில்லை, இருந்திருக்க முடியும்

ஆனால் சந்தித்தபோது நண்பர்களைப் போலவே சந்தித்தோம்

விடைபெற்றுச் சென்றபோதும் நண்பர்களைப் போலவே விடைபெற்றோம்.

 

7

வணக்கம், நான் ரவீஷ் குமார்

 

தவறாக நினைக்காதீர்கள், உங்களுடைய பார்வையல்ல

என்னுடைய பயமே என்னைக் காப்பற்றியது

உங்களுடைய நேசமல்ல, என்னுடைய அமைதியற்ற அகங்காரமே காப்பாற்றியது

உண்மையாக இருக்க விரும்பியதும்

என்னையே நான் உண்மையானவனாக எண்ணியதுமே என்னைக் காப்பாற்றியது

என் குடும்பமும் நட்புமே என்னைக் காப்பாற்றியது

 

என்னைப் பற்றி என்னைத் தவிர வேறு யாருக்குத் தெரியும்?

பொதுமக்கள் என்பது ஒருவரல்ல, பலர்

என்னை விசாரணையின்றி கொல்வதை பிரைம் டைமில் பார்க்க ஒரு பொதுஜனம் விரும்பினார்

இன்னொரு பொதுஜனம் என்னை அழைத்துப் பேசினார்

வெல்லமும் பழங்களும் தானியங்களும் இனிப்புகளையும் பரிசாக அனுப்பினார்

வேறொருவர் என்னுடன் செல் ஃபி எடுத்துக் கொண்டு அதற்காக பிறரது வசைகளைப் பெற்றார்

 

எப்போதும் உண்மையான, நிபந்தனையற்ற வெறுப்பைக் கொண்டிருக்கும்

ஒரு பொதுஜனம் எப்போதும் உண்டு

உன் மீதும், என் மீதும்

மறைந்த, முழுவதுமாக மறந்துபோன ரகுவீர் சகாயின் மீதும்.

0

( இக் கவிதைகள் அனைத்தும் ‘கவிதைகள்’ மின்னிதழ் ஜனவரி, பிப்ரவரி 2025 இதழ்களில் வெளியாயின. )

அசோகமித்திரனின் கால எந்திரம் - பூங்கொத்து

 

 

கோவையில் ஜி.ஆர்.பிரகாஷை ஒரு வாசகராகத்தான் சந்தித்தேன். உற்சாகமான இளைஞர். இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு பவித்ரா பதிப்பகத்தை தொடங்கி ஆச்சரியம் தந்தார். சிறிது காலத்துக்குள்ளாகவே சிறுவாணி வாசகர் மையம் என்றொரு அறிவிப்பும் வந்தது. அதன் நோக்கும் செயலும் வாசகர் வட்டம் போன்றது. நாஞ்சில்நாடனின் நவம் நூலில் தொடங்கி ஐந்து புத்தகங்களை வெளியிட்டுள்ளார்கள்.  அந்த வரிசையில் மூன்றாவது நூலாக வெளியிடப்பட்டது அசோகமித்திரனின் ‘பூங்கொத்து’ எனும் கட்டுரைத் தொகுப்பு.

 

சின்னச் சின்னக் கட்டுரைகளில் இரண்டு வசதிகள். முதலாவது எழுத்தாளனுக்கு. எழுதுவது சுலபம். நினைத்தவாக்கில் எழுதிச் சென்று சட்டென்று முடித்துவிடலாம். இரண்டாவது வாசகனுக்கு. நீண்ட நெடிய கட்டுரைகளை அவற்றின் வாதப் பிரதிவாதங்களின் சரடுகளை உட்சரடுகளை வாசக இடைவெளிகளை கணக்கில்கொண்டு தலைத்தாங்காச் சுமையுடன் தன் கூர்ந்த வாசக குணாம்சத்துக்கு பங்கம் வராத பதற்றத்துடன் வாசிக்கவேண்டாம். நூலைப் புரட்டி வாய்க்கின்ற பக்கத்திலிருந்து சரசரவென்று படித்துக் கொள்ளலாம்.

 

அசோகமித்திரன் சிறிய எழுத்தாளர். சிறியதே அழகு என்று நம்பியவர். அளவில் பெரிய ஆக்கங்களைக் கண்டு மிரண்டவர். 200 பக்கத்துக்குள்ள சொல்ல முடியலேன்னா அதை எதுக்கு எழுதணும்? என்று பேனாவை மூடி வைத்துவிடுபவர். அளவுக்கு மீறி எதையும் அவர் செய்தவரல்ல. யாவற்றிலும் சுருக்கம். கச்சிதம். வள்ளுவப் பெருந்தகையின் உரைநடை வாரிசு. கட்டுரை, நாவல், சிறுகதை என்று வடிவம் எதுவானாலும் தேவைக்கு அதிகமாய் ஒரு வாக்கியமோ சொல்லோ இருக்காது.

 

அவரது கட்டுரைகளிலிருந்து அவரே தேர்ந்தெடுத்தக் கட்டுரைகளை பூங்கொத்து என்று அவர் விரும்பிய தலைப்பிலேயே கோவை சிறுவாணி வாசகர் மையம் வெளியிட்டுள்ளது. 2004ம் ஆண்டு தொடங்கி 2016ம் ஆண்டின் இறுதிவரைக்குமாய் எழுதப்பட்ட 40 கட்டுரைகள். வெவ்வேறு இதழ்களில் வெவ்வேறு சந்தர்ப்பங்களில் வெளியானவை என்றாலும் ஒருசேரப் படிக்கும்போது ஒட்டுமொத்த வாழ்விலும் அவர் அக்கறை காட்டிய அம்சங்களே இத்தொகுப்பில் வெகு இயல்பாக இடம் பெற்றுள்ளன. உடல் முடங்கிக் கொள்ளும் வேளையில் மனம் தன்னிச்சையாக தாவித் தாவி காலங்களினூடே தேடி அலைகிறது. இதைத்தான் என்றில்லாமல் சும்மாவே புரண்டு தவிக்கிறது. சின்னச் சின்ன சந்தோஷங்கள் துக்கங்கள் ஏமாற்றங்கள் பொறாமைகள் கயமைகள் கள்ளத்தனங்கள் வியப்புகள் விநோதங்கள் காயங்கள் என்று எல்லாவற்றையும் ரகசியமாய் தொட்டுத் தடவி தனக்குள்ளாக ரசித்துக் கொள்கிறது. அசோகமித்திரன் இதைத் தொகுக்கும் வேளையில் தனது காலத்தினூடாக உற்சாகமாய் பயணம் மேற்கொண்டிருக்க வேண்டும்.

 

சாகிப் பீபி குலாம், யுலிஸிஸ், இருபெண்கள் போன்ற நாவல்கள், வி.எஸ்.நைபால், தாகூர் போன்ற நாவலாசிரியர்கள், கேதாரியின் தாயார் போன்ற சிறுகதைகள், நாமக்கல் கவிஞரின் சுயசரிதை, ஸ்லம்டாக் மில்லியனர், மின்னல் கொடி போன்ற திரைப்படங்கள், டி கே பட்டம்மாள், மணக்கால் ரங்கராஜன், டி எம் எஸ் போன்ற இசை மேதைகள்,  சத்தியமூர்த்தி, வாசன், கொத்தமங்கலம் சுப்பு போன்ற ஆளுமைகள் வைஜெயந்திமாலா, தேவ் ஆனந்த் போன்ற திரை நட்சத்திரங்கள்,  லைஃப் புகைப்படப் பத்திரிக்கை, வாசகர் வட்டம் என்று சுவையான கலவையாக சரித்திரத்தின் ஊடாகவும் நினைவுகளின் குறுக்காகவுமாய் அமைந்துள்ளன இக்கட்டுரைகள்.

 

இத்தொகுப்பின் சாராம்சமாக முன்னெழும் இரண்டு விஷயங்கள் முக்கியமானவை.

 

ஒன்று க.நா.சு, ஜெயகாந்தன் என்கிற இரண்டு ஆளுமைகளின் மீது அசோகமித்திரன் கொண்டிருந்த வியப்பும் மரியாதையும். சந்தர்ப்பம் கிட்டும்போதெல்லாம் அவர்களைப் பற்றி வியந்து பேசுகிறார்.

கூடவே தி.ஜானகிராமனின் மீதான சிறு கசப்பும் வெளிப்படுகிறது. வாசகர் வட்டம் வெளியிட்ட அம்மா வந்தாள் நாவலுக்கான எதிர்வினைகளாய் அசோகமித்திரன் குறிப்பிடும் செய்திகள் வியப்பைத் தருகின்றன. 

 

இரண்டாவது புகழ்பெற்ற இரண்டு புகைப்படங்களுக்கு அவர் சொந்தக்காரர் என்பது. இன்று இந்தப் புகைப்படங்கள் எங்குள்ளன என்பது தெரியவில்லை. ஆளுமைகளுக்கும் அவர்கள் அடுத்த தலைமுறைக்கு சொல்வதில் நமக்குள்ள அக்கறையின்மைக்கு இன்னுமொரு சான்று.

 

கடைசியாக வீடுமாறும் தருணத்தில் இருந்தவற்றையெல்லாம் ஜானகிராமன் என்கிற பழைய பேப்பர்காரரிடம் எடைக்குப் போட்டதை 2016ல் எழுதியிருக்கிறார். அவற்றில் என்னென்ன மாணிக்கங்கள் காணாது போயினவோ தெரியாது. அந்த பழைய பேப்பர்கடைக்காரரிடம் இப்போது என்ன எஞ்சியிருக்கும்?

 

காலத்தினூடாக பெரும் பயணத்தை சாத்தியப்படுத்தியிருக்கும் இச்சிறு தொகுப்பு அபூர்வமான தருணங்களை அதிசயக்கத்தக்க மனிதர்களை போகிறபோக்கில் அடையாளங்காட்டிவிட்டு நகர்கிறது. அசோகமித்திரன் இசை சினிமா புகைப்படம் என்று பிறதுறைகளின் மேல் அசோகமித்திரன் கொண்டிருந்த அக்கறையை ஆர்வத்தை அறிந்துகொள்ள முடிகிறது. மணக்கால் ரங்கராஜனைப் பற்றிச் சொல்கிறது. அடுத்த வரியிலேயே மணிரத்னத்தைப் பற்றி விமர்சிக்கவும் முடிகிறது.

சுருங்கச் சொல்லினும் அசோகமித்திரனின் தனித்த அடையாளமான காரம் குறையாத எள்ளலுக்கும் விமர்சனத்துக்கும் குறைவேயில்லை. உதடு பிரித்து சிறிதும் புன்னகைக்காமல் அவர் எழுதும் கிண்டல்கள் தனிரகம்.

             ‘தமிழர்களின் எதார்த்தம் ரேஷன் கார்டு தொலைந்து போய்விடுவதில்             துவங்கி அடங்கி விடுகிறது.’

             ‘நடப்பதைவிடச் சற்று அதிகமான வேகம்தான் அந்த வண்டி போகும்.’

             ‘சிலகாலம் (பேருந்துகளில்) ஏறுமிடத்தில் வழித்தடப் பலகை இருந்தது.             மிகவும் சவுகரியமாக இருந்தது. அதனாலேயே அது எடுக்கப்பட்டது          என்று நினைக்கிறேன்.’

 இவற்றினூடே சில அற்புதமான வாக்கியங்களும் அமைந்துள்ளன. அசோகமித்திரனின் முத்திரை வாக்கியங்கள் என்று யாரும் தொகுக்கும்போது இவை உபயோகமாகும்.

             ‘வாழ்வே ஆறுதல் கொள்வதில்தான் இருக்கிறது. பொய்தான். ஆனால் அதுதான் மெய்.’

             ‘வரலாறு ஒரு சமயத்தில் ஒரு வீரனுக்குத்தான் வணக்கம் செய்கிறது.’

 0

 அசோகமித்திரனின் கட்டுரைகள் வரலாற்று முக்கியத்துவம் வாய்ந்தவை. அரிய பல தகவல்களைக் கொண்டவை. சமூகத்தின் எண்ணங்களை போக்குகளை ஏற்றத் தாழ்வுகளை உள்ளபடியே விவாதிப்பவை. அவசரகதியில் நாம் காணாமல்போகும் உணராமல்விடும் பல்வேறு தருணங்களை சம்பவங்களை அவரது எழுத்து நமக்குச் சுட்டிக்காட்டுபவை. அவரது கட்டுரைகளின் முக்கியத்துவத்தை மீண்டும் அடிக்கோடிட்டு நிறுவுகிறவிதமாய் செறிவாய் கச்சிதமாய் வெளியாகியுள்ளது பூங்கொத்து.

 0

மூடிக்கிடக்கும் வாசல்கள் - ஈழ இலக்கியம் ஒரு விமர்சனப் பார்வை

 

 

எழுதப்படும் படைப்புகளுக்கு இருவகையான எதிர்வினைகள் சாத்தியம். ஒன்று, பொது வாசகனின் வாசிப்பிலிருந்து உருவாவது. ஒரு வாசகனுக்கு அந்த படைப்பு அவனது அனுபவத் தளத்தில் ஏற்படுத்திய அதிர்வுகளை அடிப்படையாகக் கொண்டது இந்த எதிர்வினை. பலசமயங்களில் இந்த எதிர்வினை வாசகனுக்குள்ளேயே அந்தரங்கமானதாக நின்றுவிடுவதுண்டு. ஆனாலும் ஒரு படைப்பாளனுக்கு இத்தகைய நுட்பமான வாசக எதிர்வினையே முக்கியமானதாக படுகிறது. மற்றொரு வகையான எதிர்வினை விம

ர்சகப் பார்வையிலிருந்து உருவாவது. கலை, இலக்கியம், தத்துவம், வரலாறு உள்ளிட்ட பல்வேறு வகையான அடிப்படைகளின் ஆதாரத்தில் கட்டமைக்கப்பட்டுள்ள சட்டகங்களைக் கொண்டு ஒரு படைப்பை விமர்சன நோக்கில் அணுகுவது. ஒரு படைப்பை இலக்கியத்தின், வரலாற்றின் தொடர்ச்சியாக எவ்வாறு பார்க்க முடியும் என்கிற ஆதாரமான பார்வையை கொண்டிருக்க வேண்டும்.

 

இவ்வகையான எதிர்வினைகளின் வழியாகவே தொடர்ந்து ஒரு படைப்புச் சூழல் ஆரோக்கியமான வளர்ச்சியை நோக்கி செல்ல முடியும். ஆனால் இன்று தமிழில் இலக்கிய விமர்சனம் என்பது அருகிப்போய்விட்ட ஒன்றாகவே உள்ளது. தனிநபர் வாசிப்பு என்பது பெரும்பாலும் மெளன வாசிப்பு என்ற நிலையில் தொடர்ந்து இருக்க, விமர்சன அடிப்படையிலான எதிர்வினைகளோ படைப்பிற்கு அப்பாலான அரசியலின் கருவியாக அமைந்துபோயின.

 

கநாசு, வெங்கட்சாமிநாதன், சுந்தரராமசாமி, அசோகமித்திரன் என்று முக்கிய படைப்பாளிகள் பலரும் விமர்சனத்திற்கா ஆரோக்கியமான பங்களிப்புகளை தந்துள்ளார்கள். க.நா.சு வகுத்துத் தந்த ரசனை அடிப்படையிலான விமர்சன அளவுகோல்களை அடியொற்றி தமிழ் இலக்கிய முன்னோடிகளைக் குறித்து ஜெயமோகன் எழுதிய விமர்சன நூல்கள் இந்த வகையில் முக்கியமானவை. புதிய தலைமுறை வாசகர்களுக்கு வாசிப்பைக் குறித்த தெளிவுகளை ஏற்படுத்தவும் அவர்களது அடுத்த கட்ட வாசிப்புக்கு ஒரு தூண்டுதலாகவும் இந்த நூல்கள் அமைகின்றன.

 

தமிழ் இலக்கியத்தைப் பற்றி பேசும்போது ஈழத் தமிழ் எழுத்தாளர்களின் பங்களிப்பு ஒவ்வொரு காலகட்டத்திலும் முக்கியத்துவம் பெற்றுள்ளன. இலங்கையின் போர்ச் சூழலுக்குப் பிறகு ஈழத் தமிழ் எழுத்து என்பது இலங்கையின் பிரதேச எல்லையைக் கடந்து சர்வதேச அளவிலான ஒரு விரிவையும் பரப்பையும் அடைந்துள்ளது. உலகெங்கிலும் புகலிடம் தேடிச் சென்ற இலங்கைத் தமிழர்கள், தங்கள் வாழ்க்கையோடு சேர்த்து தமிழையும் அந்தந்த வாழ்நிலங்களில் செய்கிறார்கள். உலக அளவிலான வாசிப்புச் சூழலையும் பதிப்புச் சூழலையும் மாற்றி அமைத்துள்ளது. இன்று சர்வதேச அளவில் பெருகி நிறையும்  தமிழ் வலைமனைகளின் வாசக தளமும் இதிலிருந்து உருவாகியதே.

 

ஈழ இலக்கியம் - ஒரு விமர்சனப் பார்வை என்ற ஜெயமோகனின் இந்த நூல் ஈழ இலக்கியச் சூழலையும் அதில் உருவாகி வந்த ஆறு ஆளுமைகளைக் குறித்தும் தமிழ் இலக்கியச் சூழலின் அடிப்படையாகக் கொண்டு விரிவாக விவாதித்துள்ளார். 'இலக்கிய படைப்புகளை வைத்துப் பார்க்கும்போது ஆழ்ந்த, அனுபவங்களுக்குள் செல்லாமல் புறவயமான கொள்கைகளையும் கோட்பாடுகளையும் மட்டுமே நம்பி இலக்கியம் படைக்கும் ஒரு போக்கு அங்கு வலுவாக இருந்ததே முக்கிய காரணம் என்று எனக்குப் படுகிறது' என்று முன்னுரையில் குறிப்பிட்டிருக்கும் ஜெயமோகன், இந்த நூலில் 'தீவிரமான படைப்பூக்கத்துடன் செயல்பட்டவர்கள்' என்று தான் எண்ணும் ஐந்து படைப்பாளிகளைக் குறித்தும், ஒரு விமர்சகர் குறித்தும் தன்னுடைய விரிவான விமர்சனங்களைப் பதிவுசெய்துள்ளார்.

 

இலங்கை தமிழ் இலக்கியம், தன் சூழலின் சாதக அம்சங்களை தாண்டியும் நம்பிக்கை தருமளவிற்கு வளராது போனதற்கு இலங்கையில் வெகு காலம் செல்வாக்கு செலுத்திய விமர்சன கோட்பாடுகளும், கோட்பாட்டாளர்களுமே என்ற கருத்தை தொடர்ந்து தன் கட்டுரைகளில் அடிக்கோடிட்டு செல்கிறார் ஜெயமோகன். கா.சிவத்தம்பியைக் குறித்த கட்டுரையில் இதையொட்டிய ஒரு விரிவான விவாதம் இடம் பெற்றுள்ளது. கைலாசபதி, கா.சிவத்தம்பி இருவரும் இலங்கையின் இலக்கியச் சூழலில் செலுத்தியிருந்த ஆளுமை என்பது அதன் ஆரோக்கியமான படைப்பு செயல்பாடுகளுக்கு பெரும் தடையாக அமைந்தது என்பதை விளக்கியுள்ளார். தமிழின் விமர்சன சூழலுடன் ஒப்பிட்டு நகரும் இவ்விவாதத்தின் முடிவில் 'தரவுகளை முறைப்படுத்தி அவற்றில் இருந்து பொதுமைப்பாடுகளைப் பெற்று கருத்துக்களை உருவாக்குவதில் வைலாசபதியைவிடவும் அறிவியல்பூர்வமான அணுகுமுறை சிவத்தம்பியிடம் காணப்படுகிறது. தமிழின் நவீன இலக்கியத்தில் செயல்பட்ட முதல் பெரும் கோட்பாட்டாளர் சிவத்தம்பியே' என்று அவரது பலத்தைப் பற்றிக் கூறும் ஜெயமோகன், 'இலக்கியத்தை அவரால் புரிந்துகொள்ளவோ மதிப்பிடவோ முடியாமல் போகிறது' என்று அவரது பலவீனங்களையும் குறிப்பிட்டுள்ளார்.

 

'கோட்பாட்டாளர்களின் ஆணவத்தால் அழிக்கப்பட்ட இலக்கிய நிலம் ஈழம்' என்று குறிப்பிடும் ஜெயமோகன், இந்தக் கோட்பாட்டு மையத்துக்கு மாற்றாக இரு புள்ளிகள் மட்டுமே இருந்தன என்று குறிப்பிடுகிறார். உண்மையான படைப்பூக்கமும் இலக்கியத்தின் கட்டற்ற பாய்ச்சலையும் கொண்டிருந்த மு.தளையசிங்கம், எஸ்.பொ ஆகிய இருவரும்தான் அந்த புள்ளிகள். இவ்விரு இலக்கிய ஆளுமைகளைக் குறித்தும் தனித்தனிக் கட்டுரைகள் அமைந்துள்ளன.

 

இன்றைய தமிழ் இளம் வாசகர்களுக்கு மு.தளையசிங்கம் என்ற பெயரே முற்றிலும் புதிய ஒன்றாக இருக்கும் என்றால் அதில் ஆச்சரியம் இல்லை. அவரது படைப்புகளோ, அவற்றைப் பற்றிய விவாதங்களோ இன்றைய சூழலில் இல்லாதிருக்கும் நிலையில் மறந்து போன ஒரு ஆளுமையை, அதன் முக்கியத்துவத்தை நிறுவும் ஒரு முக்கிய முயற்சியாகவே இந்த கட்டுரை அமைந்துள்ளது. படைப்பாளி என்ற நிலையைவிட ஒரு சிந்தனையாளன் என்ற நிலையில் மு.தளையசிங்கத்தின் இடம் எவ்வளவு முக்கியமானது என்பதை இந்தக் கட்டுரை விவாதிக்கிறது. இந்திய சிந்தனை முறை, அதன் வளர்ச்சிப் போக்கு, ஐரோப்பிய சிந்தனை முறை மற்றும் கல்வி இந்திய சிந்தனை முறையின் மீது ஏற்படுத்திய தாக்கம், அவற்றிலிருந்து விலகி வளர்ந்த ஒரு மாற்று சிந்தனை முறை, அதில் மு.தளையசிங்கம் எவ்வாறு தன்னை ஈடுபடுத்திக் கொண்டார், ஒரு சிந்தனையாளராக அவர் பெற்ற தோல்விக்கான காரணங்கள் என்று பல்வேறு புள்ளிகளில் இந்த விவாதம் நகர்கிறது. 'தளையசிங்கம் தன் சிந்தனையின் பயணத்தில் வரலாறு உருவாக்கி வைத்திருந்த ஒரு அகழியில் அகப்பட்டுக்கொண்டதன் மூலம் பயணம் தடைபட்ட ஒரு மேதை' என்று சொல்லும் ஜெயமோகன், மீண்டும் மீண்டும் கண்டடையப்படவேண்டிய ஒரு சிந்தனையாளராக மு. தளையசிங்கத்தை அடையாளம் காண்கிறார்.

 

'கோட்பாட்டாளர்களின் பொதுமைப்பாடுகளைத் தன் படைப்பனுபவம் மூலம் நிராகரித்தவராக' ஜெயமோகன் காணும் எஸ்.பொ குறித்த கட்டுரையின் முதற்பகுதி தமிழ் இலக்கிய விமர்சனத்தின் இன்றைய நிலையைக் குறித்தும், கோட்டபாட்டாளர்களுக்கும் படைப்பாளிகளுக்குமான இடைவெளியைக் குறித்தும் ஆழமாக விமர்சிக்கிறது. இலங்கை இலக்கியச் சூழலில் சமூகக் குரல் சார்ந்தே ஒரு படைப்பாளி செயல்படவேண்டும் என்ற பொது நிலைக்கு எதிராக, தனிமனிதவாதத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டு ஒரு ஆற்றலாக எஸ்.பொ உருவாகிய விதம் விரிவாக விவாதிக்கப்பட்டுள்ளது. ஆ.மாதவனுடன் எஸ்.பொவை ஒப்பிட்டு இருவருடைய எழுத்திலும் உள்ள பொது அம்சங்களை குறித்தும், அவற்றுக்கிடையிலான நுட்பமான வேறுபாடுகளைக் குறித்தும் சொல்லப்பட்டுள்ளது. இயல்புவாத எழுத்து குறித்த தெளிவான சித்திரத்தை ஜெயமோகன் இந்த கட்டுரையில் தந்திருக்கிறார். இன்று மறைந்துபோய்விட்ட ஈழப் பண்பாட்டை, ஈழ மண்ணை நமக்குக் காட்டும் ஒரே இலக்கிய ஆவணம் எஸ்.பொவின் எழுத்துக்களே என்று ஆணித்தரமாக நிறுவியுள்ளார்.

 

தமிழ்நாட்டில் தமிழ் போராளிகளுக்கான ஆதரவும் குரலும் வலுவாக இருந்த காலகட்டத்தில், மாணவர்களிடையேயும் இளைஞர்களிடையேயும் பெரும் எழுச்சியை ஏற்படுத்தியவை ஈழத்தில் எழுதப்பட்ட கவிதைகள். போராட்டத்திற்கும், புரட்சிக்கும் கவிதைக்கும் நேரடியான தொடர்பு உண்டு. ஒட்டுமொத்தமான ஒரு எழுச்சியை, வேகத்தை துடிப்பும் வீரியமும்கொண்ட கவிதைகள் சாத்தியப்படுத்தின. அந்த வகையில் சேரனின் கவிதைகள் தமிழகத்தில் அன்றைய சூழலில் ஏற்படுத்திய பாதிப்புகள் கணிசமானவை. சேரனின் கவிதைகள் குறித்த ''ரத்தம், விந்து, கவிதை...'' என்ற கட்டுரையில், காலவோட்டத்தில் சேரனின் கவிதைகள் இன்று வந்து சேர்ந்திருக்கும் இடம் குறித்தும், அவருடைய போராட்ட கவிதைகளின் இன்றைய பொருத்தம் குறித்தும் ஜெயமோகன் தனது விமர்சனங்களை பதிவுசெய்துள்ளார். ''புரட்சிகரக் கவிதைகள் அவற்றின் காலகட்டத்தைத் தாண்டி வாசித்துப்பார்க்கும்போது, அவை ஆழமில்லாத தட்டையான உணர்ச்சி வெளிப்பாடுகளாகவே'' ஒரு நல்ல கவிதை வாசகனுக்கு அனுபவமாகும். சேரன் எழுதத்தொடங்கிய அதே காலகட்டத்தில் எழுதத் தொடங்கிய சுகுமாரனின் கவிதைகளோடு சேரனின் கவிதைகளை ஒப்பிட்டு பொதுவாக புரட்சிகரக் கவிதைகளின், காதல் கவிதைகளின் தன்மைகளைக் குறித்து கட்டுரை அலசுகிறது.

 

தனது புரட்சிகரக் கவிதைகளால் சேரன் தமிழகச் சூழலில் பேசப்பட்ட காலத்துக்கு முன்பிருந்தே கவிதைகள் எழுதியிருந்தாலும், அவரைக் குறித்த வாசககவனம் வெகு பின்னால்தான் ஏற்பட்டது. ஈழக் கவிஞர்களில் முதன்மையானவர் சு.வில்வரத்தினமே என்று பலரும் குறிப்பிடுகிறார்கள். ஒரு போர்ச்சூழலில் கொந்தளிப்பை ஏற்படுத்தும் கவிதைகளை தந்தவர்கள் சேரன், வ.ஐ.சு ஜெயபாலன் போன்றோர். ஆனால் சு.வில்வரத்தினம் கவிதைவெளி முற்றிலும் வேறானது. மரபுக்கவிதையிலிருந்து யாப்பை உதறிவிட்டு தனித்த சந்த ஒழுங்குடன் கவிதைகளை எழுதிய மரபைச் சேரந்தவர் சு.வில்வரத்தினம். வாசகனிடம் செய்யுள் மொழியில் நேரடியாக பேசும் தன்மை கொண்டவை. சு.வில்வரத்தினத்தின் கவிதைகளின் முக்கியமான பலம் 'உண்மையான உணர்ச்சிகள்தான்' என்று சொல்லும் ஜெயமோகன், 'ஈழச்சூழலில் நின்றபடி அழிவுகளையும், துயரங்களையும் பாடும் கவிஞராக இருந்தபோதும், பிரச்சாரம் செய்யப்படும் கருத்துகளை விலக்கி தன் அந்தரங்க நோக்கையே கவிதைகளில் முன்வைத்தார்' என்றும், 'அவரது கவிமனம் இயல்பாகவே தன் சைவப் பெருமரபுடன் இணைந்துகொள்ளும்விதமும், அதைத் தன் ஆளுமைக்கேற்ப மறு ஆக்கம் செய்தெடுக்கும் படைப்பூக்கமும்தான் அவருடைய பலம்' என்றும் அவருடைய சிறப்புக்கான காரணங்களை விவரித்துள்ளார்.

 

மண்ணை இழந்த துயரத்தை தம் படைப்புகளின் வழியாக உக்கிரமாக வெளிப்படுத்தும் ஈழப் படைப்பாளிகளுக்கு நடுவே, அ.முத்துலிங்கத்தின் எழுத்துக்கள் எவ்வாறு தனித்துவம் பெற்றுள்ளன என்று விவாதிக்கும் கட்டுரை ''புன்னகைக்கும் கதைசொல்லி''. இலக்கிய வரலாற்றில் கதைசொல்லிகளின் முக்கியத்துவத்தைக் குறித்தும், தமிழ்ச் சூழலில் முதன்மையான கதைசொல்லியான கி.ராஜநாரயணின் எழுத்துக்களோடு அ.முத்துலிங்கத்தின் எழுத்துக்களை ஒப்பிட்டு நோக்கியும் இக்கட்டுரை எழுதப்பட்டுள்ளது. கி.ரா, அசோகமித்திரன், புதுமைப்பித்தன் ஆகியோரின் எழுத்துக்களில் உள்ள சிறப்பம்சங்கள் பலவும் எவ்வாறு அ.முத்துலிங்கத்தின் கதைகளிலும் அமைந்துள்ளன என்பது உதாரணங்களோடு விளக்கப்பட்டுள்ளது. ஆனால் இவர்களிலிருந்து அ.முத்துலிங்கத்தின் எழுத்துக்களை தனித்துவப்படுத்திக் காட்டுவது அவரது 'புன்னகை' என்று குறிப்பிடும் ஜெயமோகன், அங்கதத்தின் அடிப்படையில் எழுத்துக்களில் உருவாகும் அந்த புன்னகை எவ்வாறு அ.முத்துலிங்கத்தின் கதை உலகில் வெற்றிகரமாக உருவாகிறது என்பதை விளக்கியுள்ளார். அ.முத்துலிங்கத்தின் இலக்கியத்தின் அடிப்படை அந்த புன்னகையே என்றும் குறிப்பிடுகிறார்.

 

விமர்சனக் கட்டுரைகளுக்கான பொது அம்சங்களை விலக்கி, கச்சிதமாக மொழிநடை, தர்க்க ஒழுங்கு, ஒப்பீட்டு பார்வை என இக்கட்டுரைகள் வாசிப்புத் தன்மை கொண்டவையாக அமைந்துள்ளன. ''மொழியின் மடியில் கவிதை மட்டும் நிரந்தர இளமையுடன் வாழும்'', ''சுகுமாரனின் புரட்சிகரக் கவிதைகள் கிளர்ந்து எழுந்த இளமையின் குரல் அல்ல, கைவிடப்பட்ட நிராதரவான இளமையின் குரல்'' போன்ற வரிகள் கட்டுரைகளுக்கு தனித்த அழகைச் சேர்த்துள்ளன.

 

விமர்சகர்கள் குறித்தும், குறிப்பாக மார்க்சீய விமர்சகர்கள் குறித்தும் எழுதும்போது ஜெயமோகனின் எழுத்தில் ஒரு பாய்ச்சலும் ஆவேசமும் தெரிகிறது. அந்த ஆவேசத்திலிருந்து பீறிடும் அங்கதம் தெறிக்கும் சில வரிகள் வாய்விட்டுச் சிரிக்கவைக்கிறது. உதாரணம் ''திறனாய்வாளராக சிவத்தம்பி கையில் பிரம்புடன் நிற்க படைப்புகள் அவரைச் சுற்றி ஓடிவிளையாடும் காட்சியையே நாம் காண்கிறோம்''.

 

''இலக்கிய விமர்சனம் என்பது வாசகனுக்கு இலக்கியத்தைப் புதிய கோணங்களில் மீண்டும் மீண்டும் அறிமுகம் செய்வது. இலக்கியப் படைப்புகளில் புதிய வாசல்களை வாசகனுக்குத் திறந்து காட்டுவது. இலக்கிய விமர்சனம் என்பது ஒரு சமூகம் கொள்ளும் வாசிப்புப் பயிற்சி'' என்று ஜெயமோகன் குறிப்பிட்டிருக்கும் இந்த விமர்சனம், இன்று தமிழ் இலக்கிய பரப்பில் மூடப்பட்ட வாசலாகப் போனது தமிழ் வாசகர்களின் துரதிர்ஷ்டமே! இந் நூல் ஈழ இலக்கியத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டு அதன் முதன்மையான படைப்பாளிகளைப் பற்றி பேசுவதாக அமைந்திருந்தாலும், ஒட்டு மொத்த தமிழ் இலக்கிய விமர்சன உலகம் குறித்த ஒரு பெரும் விவாதத்தையும் அதன் தேவையையும் வலியுறுத்துவதாகவே உள்ளது.

 

வார்த்தை இதழ் மார்ச் 2009