நகரும் படிக்கட்டுகள் - திவ்யா ஈசனின் கவிதை

ஒரு கவிதை என்ன செய்யும் - 2

0

நவீன உலகத்தைத் தாண்டுதல்

திவ்யா ஈசன்

அவன் கைகள் சோர்ந்து

நான் பார்த்ததேயில்லை

வெட்டி வெட்டி

மண்வெட்டிதான் மழுங்கிப் போகும்

அதை கூர்த்தட்டதான் ஓய்வான்

இரண்டு ஆள் வேலை செய்வான்

 

ஓங்கி உயர்ந்த பனைகளில்

நெஞ்சுபடாமல் ஏறி

நுங்கு வெட்டித் தருபவன்

ரத்த வாடைப் பழகாத தெருநாய்யை

காட்டுக்கு கூட்டிச் சென்று

வேட்டைநாயாய் மாற்றுபவன்

 

பெரும் வரைக்கட்டில்

தனியாளாய் வள்ளியில் இறங்கி

தேன் அருக்கும் உரம் மிகுந்தவன்

 

ஓடும் நதியில் எறிதூண்டி இட்டு

பெருமணாலி மீன்பிடிப்பதில்

நல்ல கைத் தேர்ந்தவன்

 

மலைப்பெருவை நடக்கையில்

மிருகத்தின் நாற்றமறிந்து

வரும்முன் விலகத் தெரிந்தவன்

 

திருவிழா நாட்களில்

வீர விளையாட்டின் பரிசுகளை

ஒன்றுவிடாமல் வாங்கி குவிப்பவன்

 

களரி சிலம்பம்

வாள் வீச்சை எல்லாம்

காலில் மண்டியிட வைப்பவன்

 

கணியன்பூங்குன்றனுக்கு

பாடம் கற்பிக்கும் அளவுக்கு

அறிவுச் செருக்கு உடையவன்

 

முதலைகள் வாழும் காயலில்

அக்கரைக்கு நீந்தும் அளவுக்கு

உயிர்பயம் அற்றவன்

 

பெண்களை விரும்பும் ஊரில்

பெண்களே விரும்பும்

பேரழகன் அவன்

 

நான் கண்டு கண்டு

எப்போதும் வியக்கும் ஒருவன்

 

நான் மேல்தளம் போனப் பிறகும்

அகலமான ஓடையைத் தாண்ட

எத்தனிப்பவனைப் போல்

என் மாமன்

எக்ஸ்லேட்டர் முன்பு நின்று

நிதானமாக

இந்த நவீன உலகத்தைத் தாண்டுவதை

மேலிருந்து மறுமுறைப் பார்த்தேன்.

 

அவன் கையை

நான் பிடித்து நடப்பதை

மாற்றி

என் கையை

அவன் பிடித்து நடப்பது

இதுதான் முதல்முறை

வாழ்க சென்னையும் அதன் சுற்றமும்

 

உலகப் புகழ்பெற்ற ஜப்பானிய திரைப்பட இயக்குநர் அகிரா குரோசாவா இயக்கிய படங்களில் எனக்கு மிகவும் பிடித்த ஒரு படம் ‘தெர்சு உசாலா’. ரஷ்ய துருவப் பிரதேசத்தில் நில அளவைக்காக பயணம் மேற்கொள்ளும் கேப்டன் அர்சனேவுக்கு உதவியாளராக செல்கிறார் நாடோடி வேட்டையரான தெர்சு உசாலா. பயணத்தின்போது சந்திக்க நேரும் பல இன்னல்களிலிருந்து தன் அனுபவ ஞானத்தின் உதவியால் காப்பாற்றி உதவுகிறார் உசாலா. பயணத்தின் முடிவில் உசாலாவை தன்னுடன் நகரத்துக்கு வந்துவிடும்படி அழைக்கிறார் கேப்டன். வனவாசியான உசாலா அதை மறுத்துவிடுகிறார். மீண்டும் ஒரு சந்தர்ப்பத்தில் சந்திக்கிறார்கள். இம்முறையும் அவரை பெரும் விபத்தொன்றிலிருந்து காப்பாற்றுகிறார் உசாலா. ஒரு துப்பாக்கியைப் பரிசாக கேட்டுப் பெறுகிறார். வனத்துக்குள் ஒரு சிறுத்தை அவரை கண்காணித்து தொடர்வதை கவனிக்கிறார். அது தன் வழியில் போகச் செய்வதற்கான வழிமுறைகளை முயல்கிறார். ஆனால் எதிர்பார்த்தபடி நடக்காத நிலையில் துப்பாக்கியால் அதை சுட நேர்கிறது. குறி தவறிவிட சிறுத்தை காயத்துடன் தப்பிச் செல்கிறது. அபாயத்தை உணர்ந்த உசாலா கேப்டனுடன் நகரத்துக்கு வர ஒப்புக்கொள்கிறார். ஆனால், பெட்டிகள் போல் சுவர்களால் தடுக்கப்பட்ட வீடுகள் நிறைந்த நகர வாழ்க்கை அவருக்கு ஒத்து வருவதில்லை. திணறுகிறார். வனத்துக்கே திரும்ப நினைக்கிறார். இம்முறை உயர்ரக துப்பாக்கியை அவருக்கு பரிசாக அளிக்கிறார் கேப்டன். பார்வைத் திறன் குறைந்திருக்கும் உசாலா வெகுநாள் வனத்தில் பாதுகாப்பாக இருப்பது கடினம் என்று உணர்ந்திருக்கும் கேப்டனுக்கு அவரது மரணச் செய்தி வந்து சேர்கிறது. சிறுத்தையால் கொல்லப் பட்டிருக்கலாம் அல்லது அவரிடம் இருந்த துப்பாக்கிக்காகவும் கொலையுண்டிருக்கலாம் என்று கூறப்படுகிறது. எப்படியிருப்பினும் உசாலா தான் விரும்பியபடி வனத்துக்குள்ளேயே உயிர் துறக்கிறார்.

எந்த அடிப்படை வசதிகளுமில்லாமல் வனத்துக்குள் வாழ்பவர்களை பார்க்கும்போது வியப்படைவதுண்டு. இவர்களால் எப்படி இந்த வனத்துக்குள் வாழ முடிகிறது என்று யோசிப்போம். வனத்தின் ஊடுபாதைகளை அவர்களின் பாதங்கள் அறியும். ஓசைகளின் மூலமும் வாசனைகளின் வழியாகவும் காட்டின் சலனங்களை அறிந்தவர்கள் அவர்கள்.

நகரம் அவர்களுக்கு நெருக்கடியின் கூடாரம். மாசடைந்த நிலமும் நீரும் காற்றும் கொண்ட நஞ்சுப் பிரதேசம். காலையில் எழுந்தது முதல் எல்லாவற்றுக்கும் பதற்றமும் அவசரமுமான நகர வாழ்க்கை அவர்களுக்கு ஒத்துவராதது.

அண்மையில் ஆந்திராவிலுள்ள அரக்கு வேலிக்கு செல்ல வாய்த்தது. கிழக்கு தொடர்ச்சி மலையில் ஒரிசா மாநில எல்லையை ஒட்டி அமைந்துள்ளது. கடல் மட்டத்திலிருந்து ஏறக்குறைய 1000 மீட்டர் உயரம். விசாகப்பட்டினத்திலிருந்து சாலை வழியாகவும் ரயில் மூலமாகவும் செல்ல முடியும். மலைகளும் பள்ளத்தாக்குகளும் ஓடைகளும் அருவிகளுமான இந்தப் பாதையில் பயணம் செய்வது நல்ல அனுபவம். ஆனால், பசுமையான மலைகளினூடே பயணம் செய்கையில் அங்கங்கே ஏராளமான கட்டுமானப் பணிகள் நடைபெறுவதைக் காண முடிந்தது. ராஜமுந்திரியிலிருந்து நேரடியாக விஜயநகரத்தை அடைவதற்கான பசுமை இருப்புப் பாதையை மலைகளினூடாக இடுகிறார்கள். இங்குள்ள பாக்ஸைட் கனிமத்துக்காகவே இந்தப் பாதை என்றும் விமர்சனங்கள் எழுகின்றன. அரக்குப் பள்ளத்தாக்கில் ஏராளமான பழங்குடி வசிப்பிடங்கள் உள்ளன. இங்கு பயிரிடப்படும் காபி புகழ்பெற்றது. அரக்கு ஒரு சிற்றூர். தொடர்ந்து சுற்றுலாப் பயணிகள் வந்து குவிவதால் சிற்றூரின் அடையாளங்கள் வேகமாக மறைந்து வருகின்றன. பயணிகள் விடுதிகளுக்கான கட்டுமானப் பணிகள் மலைச் சரிவுகள் எங்கும் தொடர்கின்றன. வார இறுதி நாட்களில் வந்து குவியும் வாகனங்களின் எண்ணிக்கை மலைக்கச் செய்கிறது. எல்லாவிடங்களிலும் சாலையோரங்களில் காணப்படும் மூங்கில் பிரியாணிக் கடைகள் திணற வைக்கின்றன. இங்கு பழங்குடி காட்சியகம் ஒன்று அமைக்கப்பட்டுள்ளது. பழங்குடிகளின் தனித்தன்மைகளை, அடையாளங்களை, வனம் சார்ந்த வாழ்க்கையை நவீன முறையில் காட்சிப்படுத்தியிருக்கிறார்கள்.  

காட்சிக் குகையின் ஒரு பகுதியில் மரத்திலிருந்து ஈட்டியுடன் தாவும் இளைஞனின் உருவத்தைக் கண்டதும் அண்மையில் வாசித்திருந்த திவ்யா ஈசனின் கவிதை வரி உடனடியாக நினைவுக்கு வந்தது. ‘பெரும் வரைக்கட்டில் தனியாளாய் வள்ளியில் இறங்கி தேன் அருக்கும் உரம் மிகுந்தவன்.’ கண்காட்சிக் கூடத்தை சுற்றிவரும்போது அந்த வரி மீண்டும் மீண்டும் ஒலித்தது. அவனுக்கே சொந்தமான காட்டில் அவனை ஒரு குகையில் சித்தரிப்பாக மாற்றியிருக்கும் அபத்தம் தொந்தரவு செய்தது.

 

படியேறவும் நடக்கவும் முடியாத நவீன வாழ்க்கை எல்லோரையும் நகரும் படிக்கட்டுகளில் (எஸ்கலேட்டர்) ஏற்றி வேகமாய் நகர்த்துகிறது. உலகம் மொத்தமுமே நகரும் அதிவேகப் பாதையில் நகர்ந்து கண்மறைந்து போகிறது. மலையிலும் மரத்திலும் தாவித் திரிந்தவனுக்கு நகரும் படிக்கட்டில் கால் வைக்க பயம். நகரும் அந்தப் படிக்கட்டுகளில் எதில் எப்போது கால் வைக்கவேண்டும் என்ற தடுமாற்றம் முதன்முறையாக அதைப் பயன்படுத்தும் எல்லோருக்கும் ஏற்படும் ஒன்று. ஏற்கெனவே அதில் ஏறிச் சென்றவர் நம் கையைப் பிடித்துக்கொண்டாலும்கூட சந்தேகத்துடன்தான் கால்வைக்க நேரும். அந்த முதன்முறை பதற்றத்தை கடந்துவிட்டால் அதன் பின் படியேற கால்கள் வளையாது. எல்லா இடங்களிலும் நகரும் படிக்கட்டுகளையே தேடத் தோன்றும்.

நான் மேல்தளம் போனப் பிறகும்

அகலமான ஓடையைத் தாண்ட

எத்தனிப்பவனைப் போல்

என் மாமன்

எக்ஸ்லேட்டர் முன்பு நின்று

நிதானமாக

இந்த நவீன உலகத்தைத் தாண்டுவதை

மேலிருந்து மறுமுறைப் பார்த்தேன்.

 

இந்த இடத்தில் கவிதையின் காட்சிக் கோணம் மாறியிருப்பதை கவனிக்கலாம். தான் கண்டு கண்டு வியந்த ஒருவனை இப்போது அவள் மேலிருந்த காண்கிறாள். அப்போதும் அவன் நகரும் படிக்கட்டில் கால் வைத்து ஏறுவதில்லை. அகலமான ஓடையைத் தாண்ட எத்தனிப்பவனைப் போலவே இந்த நவீன உலகத்தையும் அவன் தாண்டுகிறான்.

நகரவாசிகள் நவீனத்தின் படிகளில் மேலேறிப் போய் வெகு காலத்துக்குப் பிறகு மலையும் காடுமே வாழ்வென்று இருந்தவர்கள் அச்சத்துடன் தயங்கி முதல் படியில் கால்வைக்கிறார்கள். இந்த இடைவெளி நகரத்துக்கும் மலை கிராமங்களுக்கும் உள்ள இடைவெளி மட்டுமல்ல. பழமைக்கும் நவீனத்துக்குமான இடைவெளி. இயற்கைக்கும் இயற்கை அல்லாததுக்குமான இடைவெளி.   

கல்வி, மருத்துவம், மின்சாரம், போக்குவரத்து என்று அடிப்படை வசதிகள் மலைக் கிராமங்களை எட்டுவதும் கல்வியின் மூலமாக அவர்கள் உயரங்களைத் தொடுவதும் பொருளாதார சமூக வளர்ச்சியின் முக்கியமான படிநிலை என்பதில் மாற்றுக் கருத்து இருக்க முடியாது. அதே நேரத்தில், வணிக நோக்கில் மலை வளங்கள் சுரண்டப்படுவதும் அதற்கு விலையாக தரநேரும் சீரழிவுகளின் அபாயங்களைக் குறித்து கவலைகொள்ளாமல் அலட்சியப்படுத்துவது சரியான அணுகுமுறையாக இருக்க முடியாது.

மரபும் பாரம்பரியமும் தனித்திறன்களும் இனி காட்சிக்கூடங்களின் செயற்கை சித்தரிப்புகளாக மட்டுமே எஞ்சி நிற்கும் என்றால், மலைக்கும் அடிவாரத்துக்கும் இடையே நகரும் அந்த அதிவேகப் படிக்கட்டுகள் யாருக்கானவை?    

அதே நேரத்தில் இந்தப் பாய்ச்சல் இன்னொரு பெரிய மாற்றத்தை சாத்தியப்படுத்தியிருப்பதை கவிதையின் இறுதிக் கண்ணி கச்சிதமாக சுட்டியுள்ளது.

அவன் கையை

நான் பிடித்து நடப்பதை

மாற்றி

என் கையை

அவன் பிடித்து நடப்பது

இதுதான் முதல்முறை

வாழ்க சென்னையும் அதன் சுற்றமும்

பற்றியிருக்கும் கைகளில் ஏற்பட்டுள்ள மாற்றம் அந்தப் பெண்ணுக்கு அளித்திருக்கும் உவகையினால் குதூகலத்தினால்தான் அந்த இறுதி வரி சாத்தியமாகியிருக்க வேண்டும். வளங்களைச் சுரண்டியிருப்பினும் வாழ்வை மாற்றியிருப்பினும் இயற்கை இல்லாது போனபோதும் கையை மாற்றிப் பற்றவைத்தமைக்காக எழுகிற வாழ்த்தும் அதில் தொனிக்கிற நம்பிக்கையும் இந்தக் கவிதையின் அழகை மேலும் அழுத்தமாக்கியுள்ளது.

0

( ஆவநாழி 50ஆம் இதழ், ஆகஸ்டு 25 )

நிபந்தனைக் காதல் - பொன்முகலியின் கவிதை

 ஒரு கவிதை என்ன செய்யும் - 1

0

நிபந்தனைக் காதல் - பொன்முகலியின் கவிதை

கவிதை என்றால் காதலின்றி இருக்க முடியாது. காதலிலிருந்து கவிதையையும் கவிதையிலிருந்து காதலையும் பிரிக்கவும் முடியாது. சங்கம் முதல் இன்று வரை எழுதப்பட்டபோதும் இந்த கருப்பொருள் மட்டும் சிறிதும் கருக்கிழக்காது பொலிவதன் ரகசியம் காதலுக்குத் தெரியும் அல்லது கவிதைக்குத் தெரியும்.

சுனைவாய்ச் சிறுநீரை பிணைமான் இனிதுண்ண வேண்டுதலில் தொடங்கி ஓங்குவரையடுக்கத்துப் பாய்ந்துயிர் செருகும் மந்தியும் தினைத்தாள் அன்ன சிறுபசுங்கால் ஒழுகுநீர் ஆரல் பார்க்கும் குருகும் வரை நீளும் சிறுகோட்டுப் பெரும்பழத்தின் சுவையையும் வாதையையும் இன்றுவரை சொல்லித் தீரவில்லை. இன்னும் விதவிதமாய் சொல்லிப் பார்க்கிறார்கள்.

கண்ணில்லாத காதலுக்கு இலக்கணமும் கிடையாது. இன்னதெல்லாம் அமையப்பெற்றால் கைகூடும் காதல் என்று யாரும் உறுதியளிக்கவும் வாய்ப்பில்லை. எப்போது எங்கு யாருக்கு எங்ஙணம் நிகழும் என்று ஆருடம் சொல்வதும் கடினம். பலரும் கவனித்திருக்கக்கூடும், காதலில் எல்லோரும் விழத்தான் செய்கிறார்கள். எனவே, அது எதிர்பாராமல் நடக்கும் விபத்துதான். விரும்பி ஏற்கும் விபத்து.

காதலிக்காக காதை அறுத்து தாம்பளத்தில் வைத்து நீட்டினான் ஓவியப் பித்தன் வான்கா. அமராவதியின் கடைக்கண் பார்வையில் எண்ணிக்கையை தவறவிட்டு தலையைக் கொடுத்தான் அம்பிகாபதி. பிரிவென்பது இனிய துயரம் என்பது காதலின் பொருட்டு உயிர் துறந்த ரோமியோ ஜூலியட்டின் வாக்கு. விரான்ஸ்கியின் மீதான காதல் அன்னா கரீனினாவுக்கு துயரத்தைத் தவிர வேறெதையும் அளிக்கவில்லை என்றாலும் அவளால் அதிலிருந்து மீள இயலவில்லை. இன்றைய தலைமுறையினரிடம் இந்தக் கதையையெல்லாம் சொன்னால் பூமர்களின் காதல் என்று கடந்து செல்லக்கூடும்.  

காவியக் காதலையும் விளக்கங்களுக்கு அப்பாலான அதன் விளைவான பித்துக்குளித்தனங்களையும் ஓரமாக வைத்துவிட்டு ‘பீ பிராக்டிகல்’ ( be practical ) என்று உபதேசிக்கிறது நவீன காதல். இன்றைய காதலின் வரையறைகள் வேறு. அர்த்தமும் வேறு. யான் நோக்கின் நிலம் நோக்கும் கதையெல்லாம் இப்போது செல்லுபடியாகாது. காதலின் மெல்லினக் குணாம்சங்களான கடைக்கண் வீச்சு, ஊடல், தேடல், நுனிவிரல்கொண்டு நடுங்கி மெய்தீண்டல் என்பதெல்லாம் அர்த்தமிழந்துபோயின. நீதான் என் உசுரு என்று யாரும் இன்று சொன்னால் அவன் கதி என்னவாகும் என்பது இன்றைய தலைமுறையினரை அறிந்தவர்களுக்குத் தெரியும். இதற்கு நடுவில் பாய் பெஸ்டிகள் வேறு தலைமுடியை சிலுப்பிக்கொண்டு நாங்கல்லாம் வேற மாதிரி என்று திரிகிறார்கள்.

இந்த தலைமுறை காதலிக்கவே செய்யாதா? அதெப்படி காதலிக்காமல் இருக்க முடியும். உடலில் இன்னும் ஈஸ்ட்ரோஜென் சுரந்துகொண்டுதானே இருக்கிறது. காதலை வெளிப்படுத்தும் விதங்களில், அதைப் பற்றிய பார்வையில்தான் மாற்றங்கள். ஒருதரப்பில் எனக்கில்லையென்றால் வேறு யாருக்குமில்லை என்று அமிலக்குப்பியை கையில் வைத்தபடி திரிந்தவர்களின் கதையும் உண்டு. காதலனுக்காக கணவனையும் பிள்ளைகளையும் கொலை செய்தவர்களும் உண்டு. இதுபோன்று தீவிரக் காதல்கள் எல்லாக் காலங்களிலும் உண்டுதான். சந்திப்பதற்கும் பேசுவதற்குமான தடைகளை மெய்நிகர் வழிகள் இல்லாமல் ஆக்கிய பிறகு சந்திப்பதும் பேசுவதுமே சமயங்களில் ‘பிரேக் அப்’புக்கு வழி வகுத்துவிடுகிறது.

எக்காலத்திலும் காதலில் சவாலாக விளங்குவது பெண்களிடம் சம்மதம் பெறுவதுதான். காதலனின் சம்மதம் பெற வேண்டி விடலைக் கல்லை தூக்கிச் சுமந்த மங்கையரின் கதையை யாரும் கேட்டதுண்டா? காதலுக்காக வாடிவாசல் விட்டு சீறிப் பாயும் காளைகளின் திமில் பற்றித் தாவியோடிய மறத்தமிழர்கள் பாவம்தான். ஒருதலைராகம் பாடி உயிர் துறந்த பின்னரே பல சமயம் காதலைச் சொல்லத் தெரிந்திருக்கிறது காதலிகளுக்கு.

காதலுக்காக பொன்முகலியின் கவிதைப் பெண் விதிக்கும் நிபந்தனைகள் மிகச் சுலபமானவை. தொடக்கத்திலேயே பெரும் நம்பிக்கையைத் தருகிறார் அவர். ‘என்னைக் காதலிப்பது மிகச் சுலபம்’ என்று சொல்லும்போதே எத்தனை ஆசுவாசமாயிருக்கிறது. இந்தக் காலத்தில் ஒருத்தி இப்படியும் சொல்ல முடியுமா? இதில் எதுவும் வில்லங்கம் இருக்குமோ என்று சந்தேகம் கொள்வதை தவறென்று சொல்ல முடியாது. அடிபட்ட இதயத்துக்கு எதைக் கண்டாலும் பயம்.

எடுத்தவுடன் சாப்பிட்டியா? என்று கேட்பவர்களை, “பத்திரமாக இரு” என்பவர்களை, வாகனம் வரை வந்து வழியனுப்புவர்களை நான் காதலித்துவிடுவேன் என்று சொல்லும்போது, இது என்ன பெரிய விஷயமா? என்றுதான் நினைக்கத் தோன்றும். எளிமையான எதிர்பார்ப்புகள்தான். குற்றம் சொல்வதற்கு சிறிதும் இடமில்லை. யாரும் மிகச் சாதாரணமாக நிறைவேற்றக்கூடிய அன்றாட காரியங்கள்தான். நண்பர்களிடம், உறவுகளிடம்கூட இவ்வாறு நடந்துகொள்ள முடியும்தானே. என்ன அதிசயம் உள்ளதென்று இவற்றை காதலுக்கான தகுதிகளாக சொல்லவேண்டும்? இந்தப் பெண் தீவிரமானவர்தானா? காதலின் ஆழமும் அர்த்தமும் தெரிந்தவர்தானா? புரிந்துகொள்ள தடுமாறும் கணத்தில் அடுத்த வரியைச் சொல்கிறார்.

 

என் உடலுக்குள் துள்ளும்

சின்னஞ் சிறுமியின் தலையில்

புன்னகையோடு முத்தமிடுகிறவர்களை

 

காதலிப்பேன் என்கிறார் இப்போது. சிக்கல் தொடங்கிவிட்டது. இவரும் விடலைக் கல்லைச் சுமக்கச் சொல்லும் வீரப் பரம்பரையில் வந்தவர்தான்போல. ஒரே வரிதான். திரும்பத் திரும்ப படிக்கவேண்டியிருக்கிறது. ‘உடலுக்குள் துள்ளும் சிறுமி’யைச் சொல்கிறார். இல்லை, ‘சின்னஞ்சிறுமி’யைப் பற்றிக் குறிப்பிடுகிறார்.  பருவந்தோறும் தக்க மாற்றங்களை ஏற்கிறது உடல். எலும்பும் தசையும் சேர்ந்து திரண்டு உருக்கொண்டு வளர்கிறது. வளருந்தோறும் உடல் கவனத்தை ஈர்க்கிறது. சுய கண்காணிப்புக்கும் உள்ளாகிறது. புறத்தில் நிகழும் இந்த மாற்றங்கள் அகத்தையும் தக்கபடி வனைகிறது. பார்வைகளை சந்தேகம் கொள்கிறது. தொடுகைகளை கண்காணிக்கிறது. நோக்கங்கள் பற்றி எச்சரிக்கை கொள்கிறது. அதுவரை மாசற்ற கேண்மை சூழ் அழகுடன் விளங்கிய உலகம் கருப்பு வெள்ளையாய் பகுக்கப்பட்டுவிடுகிறது. ஐம்புலன்களால் அறிபடும் உலகை புறாக் கூண்டுகளுக்குள் தொகுக்கத் தொடங்கிவிடுகிறோம்.  நமக்குள் இருந்த குழந்தையும் சிறுமியும் இந்த விளையாட்டு புரியாமல் அவரவர் கூட்டுக்குள் ஒடுங்கிக் கொள்கிறார்கள், தற்காலிகமாய். ஒடுங்கிக் கிடக்கும் அவர்கள் ஏதேனும் சில அபூர்வமான சந்தர்ப்பங்களில் குதூகலத்துடன் வெளிப்படுவார்கள். புறஉலகின் கணக்குகளால், தந்திரங்களால் கறைபடாத தூய அந்த நிறைவைத் தொட்டு மீளும் கணம் மீண்டும் பிறந்ததுபோல் கிளர்ச்சி கொள்கிறார்கள். துள்ளும் சிறுமியின் தலையில் புன்னகையுடன் முத்தமிடத் தெரிந்தவர்கள் தந்தையருக்கு நிகரானவர்கள். தயாவான்கள். உண்மையில் காதலிக்கத் தகுந்தவர்கள்தான்.

 

அவ்வாறான மேன்மை கொண்டவனா என்று ஆழ்ந்து நான் யோசிக்கும்போது மிக எளிமையாய் அடுத்த சில தேவைகளைச் சொல்கிறாள் கவிதைப் பெண்.

 

பிறகு

நான் விளையாட ஒரு கடற்கரையை

பசியாற சில மீன் துண்டுகளை

கூந்தலுக்குள் மறைய ஒரு சூரியனை மட்டுமே

அவர்கள் அளித்தால் போதும்.

விளையாட ஒரு கடற்கரையையும் பசியாற சில மீன் துண்டுகளையும் எல்லா நேரத்திலும் எல்லோராலும் அளித்துவிட முடியாது. ஆனால், நடைமுறை சாத்தியத்துக்கு அப்பாற்பட்டதல்ல என்றே தோன்றும். இந்த இடத்தில்தான் வில்லங்கம் எழுகிறது. ‘கூந்தலுக்குள் மறைய ஒரு சூரியன் மட்டும்’ கொடுக்கவேண்டும் என்றால் அது மனித முயற்சிக்கு அப்பாற்பட்டதல்லவா? மனிதகுல வரலாற்றில் காதலுக்காக இப்படியொரு காணிக்கை இதுவரை கேட்கப்படவுமில்லை, கொடுக்கப்படவுமில்லை. அதிலும் வேண்டுகோளின் அல்லது நிபந்தனையின் இறுதியில் இட்டிருக்கும் சொல்லான ‘மட்டுமே’ என்பதில் தொனிக்கும் அப்பாவித்தனத்தை வியக்காமல் இருக்க முடியவில்லை. ‘சூரியனை மட்டுமே’ அளித்தால், காதலித்து விடலாம், ஒன்றும் சிரமமில்லை.

நமக்கு இதெல்லாம் சரிப்பட்டு வராது என்று அவசரமாய் விலகிப் போக நினைப்பவர்கள் சற்றே நிதானமடைந்து யோசிக்கலாம். இப்படியெல்லாம் காதலிக்க வேண்டிய அவசியமில்லை என்று மனம் சோர்ந்துவிடக் கூடாது. காதலெனும் மாபெரும் அனுபவத்தை அடையும் பாதையில் சோதனைபோல இவ்வாறான அபத்தங்களைச் சந்திக்கத்தான் வேண்டும்.

உடலில் துள்ளும் சிறுமியை அடையாளங்கண்டு தலையில் முத்தமிடத் தெரிந்தவனுக்கு, அவள் கூந்தலில் மறையும் ஒரு சூரியனைக் கண்டுபிடிப்பது முடியாதா என்ன? விளையாடுவதற்கு கடற்கரையை அளிக்க முடிந்தால், அதில் உதித்து மறையும் சூரியனைத் தரமுடியாமல் போகுமா? கவிதைப் பெண் அப்படியொன்றும் அநியாயமாய் கேட்டுவிடவில்லை. அதே கடல், அதே கரை, அதில் துள்ளும் மீன்கள், அங்கேதான் அந்த சிறுமி விளையாடிக் கொண்டிருக்கிறாள். சூரியனும் அங்குதான் உதித்து மறைகிறான். இதையெல்லாவற்றையும் நிச்சயம் தரமுடியும். அவள் உடலுக்குள் துள்ளும் சின்னஞ்சிறுமியை அடையாளம் காண முடியுமென்றால், அந்த அளவுக்கு நீ தகுதி வாய்ந்தவனென்றால் நிச்சயமாய் தர முடியும்.

0

 

என்னைக் காதலிப்பது

மிகச் சுலபம்.

எடுத்தவுடன் “சாப்பிட்டியா?”

என்பவர்களை

“பத்திரமாக இரு” என்பவர்களை

வாகனம் வரை வந்து வழியனுப்புவர்களை

என் உடலுக்குள் துள்ளும்

சின்னஞ் சிறுமியின் தலையில்

புன்னகையோடு முத்தமிடுகிறவர்களை

நான் உடனே உடனே காதலித்து விடுவேன்.

பிறகு

நான் விளையாட ஒரு கடற்கரையை

பசியாற சில மீன் துண்டுகளை

கூந்தலுக்குள் மறைய ஒரு சூரியனை மட்டுமே

அவர்கள் அளித்தால் போதும்.

 

பொன்முகலி

 0

( ஆவநாழி, ஆகஸ்டு 2025 இதழில் வெளியானது )

சிந்திக்கத் தூண்டும் மனநல அறிக்கை - அய்ஃபர் டுன்ஸின் நாவல்

 

துருக்கிய நாவலாசிரியர் அய்ஃபர் டுன்ஷின் நாவல் ‘ஒரு மனநல விடுதியின் மிகவும் நம்பத் தகாத வரலாற்று அறிக்கை’ தமிழில் சுகுமாரன், ஷாலினி பிரியதர்ஷினி ஆகியோரால் மொழிபெயர்க்கப்பட்டு வெளிவந்துள்ளது.

அய்ஃபர் டுன்ஷ் தமிழுக்குப் புதியவரல்ல. அவரது நெடுங்கதை அல்லது குறுநாவல் ‘அஸீஸ் பே சம்பவம்’ சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பு தமிழில் வெளியாகியுள்ளது. தவிர, காலச்சுவடு இதழில் அவரது சிறுகதையொன்றும் இடம்பெற்றது.

துருக்கியைச் சேர்ந்த நாவல்களும் நமக்குப் புதிதல்ல. அண்மைக் காலத்தில் அந்த நாட்டைச் சேர்ந்த நாவல்கள் தமிழ் மொழியாக்கத்தில் தொடர்ந்து நமக்குப் படிக்கக் கிடைக்கின்றன. ஓரான் பாமுக்கின் நாவல்களை ஜி.குப்புசாமி மொழிபெயர்த்து வருகிறார். ‘என் பெயர் சிவப்பு’, ‘பனி’, ‘இஸ்தான்புல்’, ‘வெண்ணிறக் கோட்டை’ ஆகிய நாவல்கள் ஏற்கெனவே வெளிவந்துள்ளன. ‘கருப்புப் புத்தகம்’ நாவலை அகிலன் எத்திராஜ் மொழியாக்கம் செய்துள்ளார்.

துருக்கியின் முந்தைய தலைமுறை எழுத்தாளரான அகமத் தன்பினாரின் முக்கியமான நாவல் ‘நிச்சலனம்’ தி.அ.ஸ்ரீநிவாசனின் அபாரமான மொழிபெயர்ப்பில் வெளிவந்தது. அவரது இன்னொரு நாவலான ‘நேர நெறிமுறை நிலைய’த்தை அகிலன் எத்திராஜ் மொழிபெயர்த்திருந்தார்.

துருக்கி நெடிய வரலாற்றையும் தொன்மையான கலாச்சாரத்தையும் கொண்டது. பாரம்பரியமிக்க இந்த நாட்டின் பூகோள அமைப்பும் சுவாரஸ்யமானது. சற்று சிக்கலானதும்கூட. துருக்கியின் இசை மரபு வளமானது. தமிழ்க் கவிதையைப் போலவே துருக்கியின் கவிதையும் நாட்டார் கதைப் பாடல், பொம்மலாட்டம், மரபுக் கவிதை, புதுக் கவிதை, நவீனக் கவிதை என பல்வேறு வகைமைகளையும் போக்குகளையும் கடந்து வந்த ஒன்று. நஸீம் ஹிக்மத்தின் அரசியல் கவிதைகள் உலகளவில் புகழ்ப் பெற்றவை.

துருக்கிய சினிமாவை உலக அரங்கில் முக்கியத்துவம் பெறச் செய்த இயக்குநர் நூரி பில்கே சிலான். அவரது ‘த்ரீ மங்கீஸ்’, ‘ஒன்ஸ் அபான் அ டைம் இன் அனடோலியா’, ‘விண்டர் ஸ்லீப்’ ஆகிய படங்கள் உலகளவில் கவனிக்கப்பட்டவை.

துருக்கிய தேநீரும் உணவு வகைகளும் ‘ராக்கி’ எனும் மதுவகையும் அந்நாட்டின் பெருமைகளாக விளங்குகின்றன.

1964ஆம் ஆண்டு பிறந்தவர் அய்ஃபர் டுன்ஸ். துருக்கியின் கருங்கடல் பகுதியைச் சேர்ந்தவர் அவருடைய அம்மா. அப்பா பல்கேரியாவிலிருந்து புலம்பெயர்ந்து வந்தவர். எனவே, குழந்தைப் பருவம் முதலே இரு வேறு கலாச்சாரங்களின் கலவையான அனுபவங்கள் வாய்த்தன. பல்வேறு கலாச்சார அம்சங்களின் வண்ணங்களையும், சர்ச்சைகளையும், குரல்களையும் கொண்டிருந்த புராதனமான ஒடாமன் பேரரசைப் போன்றே அமைந்திருந்தது அவருடைய குடும்பம். இஸ்தான்புல் பல்கலைக் கழகத்தில் அரசியலில் பட்டம் பெற்ற அய்ஃபர் டுன்ஸ் பத்திரிகையாளராகவும் துருக்கியின் முன்னணி பதிப்பகம் ஒன்றின் பதிப்பாசிரியராகவும் பணியாற்றியுள்ளார். எழுத்தையே வாழ்க்கையாகக் கொண்ட அவருக்கு நாவல்கள் சிறுகதைகளை எழுதுவது மட்டுமே அல்ல குறிக்கோள். புனைவின் வழியாக சமூகப் போக்குகளையும் கால மாற்றங்களையும் எளியோரின் வலிகளையும் மனிதர்களின் பாசாங்குகளையும் அம்பலப்படுத்தவே விரும்புகிறார். ‘வாழ்க்கை எப்போதுமே கலையைத் தோற்கடித்தபடி இருக்கிறது’ என்பது அவரது நம்பிக்கை. ஆனால், அவ்வாறான வாழ்க்கையை மீறிச் செல்லும் எழுத்துகளை எழுதவே தொடர்ந்து அவர் முயல்கிறார்.

’அஸீஸ் பே சம்பவம்’ போலவோ அல்லது அவரது இன்னொரு நாவலான ‘பச்சை தேவதையின் கதை’ போன்றோ எளிமையானதல்ல ‘ஒரு மனநல விடுதியின் மிகவும் நம்பத் தகாத வரலாற்று அறிக்கை.’ களம், மொழி, சித்தரிப்பு என அனைத்திலும் முற்றிலும் மாறுபட்டது.

துருக்கியின் வடக்குப் பகுதியில், கருங்கடல் கரையில் உள்ள சிறிய நகரத்தில் அமைந்த மனநல விடுதிதான் இதன் களம். கடற்கரையில் அமைந்திருந்தபோதும் இந்த விடுதியின் ஜன்னல்கள் எவையுமே கடலை நோக்கி அமைந்தவை அல்ல. இந்த மனநல விடுதியில் சிகிச்சை பெறுவோர், மருத்துவர்கள், பணியாளர்கள், செவிலிகள், உடன் தங்கியிருக்கும் மனிதர்கள் ஆகியோரே இந்த நாவலின் கதாபாத்திரங்கள். ஒவ்வொருவருக்கும் ஒவ்வொரு கதை. ஒவ்வொன்றும் வெவ்வேறு கதை. ஆனால், ஒன்றுக்கொன்று பின்னிப் பின்னித் தொடர்ந்து கதைகள் வளர்ந்தவண்ணமே உள்ளன. இந்தக் கதைகள் சொல்லப்படும்போதே அவை துருக்கியின் பல்வேறு நகரங்களிலும் கிராமங்களிலும் பயணம் செய்கின்றன. சிற்றூர்களில் உள்ள பெட்டிக்கடைக்காரர்களிலிருந்து அரசாங்கப் பணியாளர்கள், அதிகாரிகள், கலைஞர்கள் என்று பல்வேறு மனிதர்களின் கதைகளைச் சொல்கிறன்றன. கூடவே இதன் சம்பவங்கள் வெவ்வேறு காலங்களிலும் நிகழ்கின்றன. அவற்றுள் சில துருக்கியின் வரலாற்று நிகழ்வுகள், சமூக அரசியல் சம்பவங்கள் ஆகியவற்றுடன் தொடர்பு கொண்டவை.  ஒவ்வொரு சம்பவத்துக்குப் பிறகும் மறுபடி மனநல விடுதிக்கு வந்து சேர்கிறது. அந்த வகையில், இந்த நாவலின் களமும் பயணமும் அய்ஃபர் டுன்ஷ் கண்ட துருக்கியின் மனித மனங்களினூடான பயணம் என்று கருதலாம். பல்வேறு பகுதிகளின் வழியே வெவ்வேறு காலத்தில் நடக்கும் இந்த சம்பவங்களுக்கேற்ப இதன் சித்தரிப்பிலும் மொழியிலும் தகுந்த மாற்றங்களைக் காணமுடிகிறது. நகரங்களிலும் கிராமங்களிலும் காதில் விழும் குரல்களைக் கேட்டபடி, அன்றாடங்களை கவனித்தபடி நடந்தே சுற்றிப் பார்க்கும் பழக்கம் கொண்டவர் அய்ஃபர் டுன்ஸ் என்பதால் சொற்களின் வழியே கதாபாத்திரங்களின் அறியாத பக்கங்களை எழுதிக் காட்ட முடிந்திருக்கிறது.

இந்தக் கதைகளை வாசித்து முடிக்கும்போது யார் மனநலம் குன்றியவர்கள், யாருக்கு சிகிச்சை தேவை, தேவையில்லை என்ற குழப்பம் எழுகிறது. சரியான மனநலம் என்பது எது என்ற கேள்வியும். இவ்வுலகில் எல்லோருமே ஏதோவொரு விதத்தில், அளவில் மனப்பிறழ்வு கொண்டவர்கள்தான் என்ற எண்ணமும் உறுதிப்படுகிறது.

நோய்மைகள் பொதுவாகவே துயரமானவை – பல்வலியோ, தலைவலியோ. அவற்றுக்கான சிகிச்சைகள் தெளிவானவை. இதைச் செய்தால் இது தீரும் என்ற திட்டவட்டமான தீர்வுகளைக் கொண்டவை. ஆனால், மனநோய் அவ்வாறானதல்ல. அதைத் துல்லியமாகக் கண்டறிவதும் அதற்கு சிகிச்சையளிப்பதும் எளிதானதல்ல. ‘நோயாளி’ தன்னை மிகச் சரியானவராக இயல்பானவராகவே கருதுவார். தன்னைச் சுற்றியுள்ள உலகமே சரியில்லாதது என்று யோசிப்பார். சுமுகமான இயல்பான உலகுக்கும் அவருக்குமான இடைவெளி புரிந்துகொள்ள முடியாதது. உத்தேசமாகப் புரிந்துகொண்டு ஊகத்தில் சிகிச்சை தரலாம். எனவே, நோய்களில் ஆகத் துயரமானது மனநோய். நோயாளியின் உறவினர்களுக்கு, உடனிருப்போர்க்கு மிகுந்த நெருக்கடியை ஏற்படுத்துவது. அவ்வாறான ஒரு சிக்கலான நிலையைப் பற்றிய முழு நாவல் என்று பார்க்கும்போது சிறிய தயக்கம் எழும். இதை வாசிப்பதை சற்று தள்ளிவைக்கலாம் என்று தோன்றும். ஆனால், உண்மையில் இந்த நாவல் அத்தகைய துயரத்தின் சாயல்கள் சிறிதுமின்றி மனப் பிறழ்வு நிலையின் கொண்டாட்டமான தருணங்களையே அதிகமும் சித்தரிக்க முயன்றுள்ளது. நரம்புக் கோளாறு, OCD, மனச் சோர்வு போன்றவற்றால் பாதிக்கப்பட்டவர்களின் உலகத்தையும் நடவடிக்கைகளையும் நகைச்சுவை தொனிக்க சித்தரித்துள்ளன. அந்த மனநோய் விடுதியை ஒரு திருவிழாவினைப் போல சித்தரித்திருப்பதால் இந்த நாவலை ‘கார்னிவலெஸ்க்’ நாவல் என்று விமர்சகர்கள் குறிப்பிடுகிறார்கள்.

மனநல விடுதியை மையமாகக் கொண்ட நாவலென்றபோதும் இதுவொரு அரசியல் நாவலும்கூட. இதில் காட்டப்பட்டுள்ள மனநல விடுதி என்பது ஒட்டுமொத்த துருக்கிதான் என்ற அரசியல் பார்வைக்கும் இடம் உள்ளது.

இந்த நாவலை வாசிக்கும்போது, மனப் பிறழ்வை களமாகக் கொண்டு தமிழில் எழுதப்பட்ட புனைவுகள் சில நினைவுக்கு வந்தன. கோபி கிருஷ்ணனின் ‘டேபிள் டென்னிஸ்’, ‘உணர்வுகள் உறங்குவதில்லை’ எம்.வி.வெங்கட்ராமின் ‘காதுகள்’, நகுலனின் ‘நினைவுப் பாதை’ ஆகியவற்றை குறிப்பிடலாம்.  

கதைக்களம், கதாபாத்திரங்கள், மொழி என யாவுமே சவாலானதாய் அமைந்துள்ள இந்த நாவலை தமிழில் வெகு இயல்பாக வாசிக்கும்படியாக நேர்த்தியாக மொழியாக்கம் செய்யப்பட்டிருக்கிறது. ‘அஸீஸ் பே சம்பவம்’ நாவலை அழகுற மொழியாக்கம் செய்த சுகுமாரன், அந்த நாவலுக்கு நேர்மாறான ஒரு போக்கைக் கொண்ட, சிக்கலான இந்த நாவலிலும் தன் அர்ப்பணிப்பையும் மொழித்திறனையும் முழுமையாக செலுத்தியிருப்பதன் பலனை வாசகர்கள் உணர முடிகிறது. இவ்வாறான ஒரு புனைவை மொழிபெயர்க்கத் தேர்வு செய்வதே சிரமம். ஆனால், தன் உடல்நலக் குறைவையும் பொருட்படுத்தாமல் மொழிபெயர்த்து முடித்திருக்கும் சுகுமாரனின் மனோதிடத்தை பாராட்டவேண்டும். தகுந்த நேரத்தில் அவரது பணியின் ஒரு பகுதியை ஏற்றுக்கொண்டு செவ்வனே பங்களித்திருக்கிறார் ஷாலினி பிரியதர்ஷினி.

அளவில் பெரிய நாவலென்றாலும் கதை அமைப்பு, விதவிதமான விநோதமான கதாபாத்திரங்கள், மொழியாக்கத்தின் நேர்த்தி ஆகியவற்றின் காரணமாக ஊன்றி வாசிக்க முடியும், இந்த வரலாற்று அறிக்கையை. மனப்பிறழ்வுக்கு உள்ளானவர்களின் உலகத்தைப் புரிந்து கொள்வது சிரமம். புறத்தில் சிக்கலானதாகவும் தொல்லைகளை விளைவிப்பதாகவும் இருந்தபோதும் அவர்கள் ஒவ்வொருவரின் அந்தரங்க உலகம் நேரடியாகவும் தூயதாகவும் இருக்கும் என்றுதான் இந்த நாவலை வாசித்து முடிக்கும்போது எண்ணத் தோன்றியது.  

( காலச்சுவடு பதிப்பகம், ஜூலை 2025, 512 பக்கங்கள், விலை ரூ.650/- )  

புக் பிரம்மா இலக்கியத் திருவிழா 2025

 

புக் பிரம்மா இலக்கியத் திருவிழா 2025 பெங்களூரில் மூன்று நாட்கள் நடந்து முடிந்திருக்கிறது. தென்னிந்திய மொழிகளுக்கான இலக்கியச் சங்கமமான இவ்விழாவில் இந்த ஆண்டு ஐந்தாவது மொழியாக மராத்தியும் சேர்க்கப்பட்டிருந்தது. முதலாம் ஆண்டைவிட இந்த ஆண்டு மேலும் சில கூடுதல் அம்சங்களுடன் மெருகேயிருந்தது.

எட்டு வெவ்வேறு அரங்குகளில், ஐம்பது நிமிடங்கள் கால அளவுகொண்ட நிகழ்ச்சிகள் தொடர்ந்து நடந்தவண்ணமே இருந்தன. சிறிதும் பிசிறில்லாத எதிலும் எங்கும் குழப்பமில்லாத கச்சிதமான ஒருங்கிணைப்பு. தென்னக மொழியைச் சேர்ந்த எழுத்தாளர்கள், மொழிபெயர்ப்பாளர்கள், சினிமா இயக்குநர்கள், கலைத்துறை ஆளுமைகள், பதிப்பாளர்கள் என 400க்கும் அதிகமான உரையாளர்கள் பங்கேற்றிருந்தனர். அனைவருக்குமான தங்குமிடமும் உணவும் நிகழ்ச்சி நடத்தப்பட்ட பெங்களூர் கோரமங்களா, புனித ஜான் மருத்துவக் கல்லூரி வளாகத்திலேயே ஏற்பாடு செய்யப்பட்டிருந்தன. புத்தக வெளியீடுக்கென்று அமைக்கப்பட்டிருந்த ‘அனாவரானா’ அரங்கில் அரைமணி நேரத்துக்கொரு புத்தகம் வெளியிடப்பட்டது. மரத்தடியில் எழுத்தாளரைச் சுற்றி அமர்ந்து உரையாடும் வகையில் ஏற்பாடு செய்யப்பட்டிருந்த ‘முகாமுகம்’ அரங்கில் அரை மணி நேரத்துக்கொரு எழுத்தாளரை வாசகர்கள் சந்திக்க முடிந்தது. விவேக் ஷான்பாக், ஜயந்த் காய்கினி, ரூபா பை, வோல்கா, ஜெயமோகன், அடூர் கோபாலகிருஷ்ணன், டி எம் கிருஷ்ணா, பால் சக்காரியா, சல்மா, மிருணாளினி, இமையம், மனு பிள்ளை, பானு முஷ்தாக், என்.எஸ்.மாதவன், கே.ஆர்.மீரா, நேமிசந்த்ரா, பெருமாள் முருகன், வசுதேந்த்ரா என பலரையும் வாசகர்கள் சந்தித்து உரையாடினார்கள். புத்தகங்களில் கையெழுத்துப் பெற்றனர். மனு பிள்ளையிடம் கையெழுத்து வாங்க இளைஞர்கள் பலர் வரிசையில் நின்றிருந்தனர்.

நாவல், சிறுகதை, மொழியாக்கம், சங்க இலக்கியம், தமிழ் இணைய இதழ்கள், தமிழகச் சிற்பங்கள், நாட்டார் கலைகள், தமிழ்ச் சமூகவியல், திரைப்படங்கள் என அமைந்திருந்த தமிழ் அரங்குகளில் பங்கேற்றவர்கள் அனைவரும் கொடுக்கப்பட்ட கால அளவுக்குள் சுருக்கமாகவும் செறிவாகவும் உரையாற்றினர். அநேகமாக எல்லா அரங்குகளுமே நிறைந்திருந்தன.

சீரிய உரையாடல்களுக்கு நடுவில் சத்தமும் மகிழ்ச்சியுமாக அமைந்திருந்தது சிறார் இலக்கியத்துக்கான ‘சின்னர லோகா’ அரங்கு. கதைகள், ஓவியங்கள், திரைப்படங்கள், நாடகங்கள், விளையாட்டுகள் என பல்வேறு அம்சங்களுடன் களைகட்டியிருந்தது.

இந்த விழாவின் இன்னொரு சிறப்பம்சம் புத்தகக் காட்சி. கடந்த ஆண்டு ஆங்கிலம், கன்னடம் புத்தகங்களை மட்டுமே கொண்டிருந்த அரங்கில் இம்முறை காலச்சுவடு, டீசி புக்ஸ், என்.பி.டி ஆகிய பதிப்பகங்களும் இடம் பெற்றிருந்தன. விழாவில் பங்கேற்ற தமிழ் எழுத்தாளர்கள் எழுதிய நூல்களை வெவ்வேறு பதிப்பகங்களிலிருந்து கேட்டுப் பெற்று அரங்கில் இடம்பெறச் செய்திருந்த ‘காலச்சுவடு’ பதிப்பகத்தின் முயற்சி குறிப்பிடத்தக்கது.

புல்லாங்குழல் கலைஞர் பண்டிட் பிரவீன் காட்கிந்தி, மேடை நாடகப் பாடல்களுக்காக இந்திய அளவில் புகழ்பெற்ற ஜெயஸ்ரீ குழுவினர், ஹிந்துஸ்தானி இசைப் பாடகர் பண்டிட் கணபதி பட் ஆகியோரின் இசை நிகழ்ச்சிகள் விழாவின் சிறப்பம்சங்களில் ஒன்று. சனிக்கிழமை மாலை, வெளியே மழை கொட்டிக் கொண்டிருக்க, இருக்கை ஏதும் மிச்சமின்றி நிறைந்திருந்த அரங்கில் டி.எம்.கிருஷ்ணா தந்த இசை அனுபவம் இந்த விழாவின் உச்சம். விழாவின் இறுதி நிகழ்ச்சியாக அமைந்திருந்தது துரியோதனவதத்தை சித்தரிக்கும் ‘கதகளி’ ஆட்டம்.

இந்த இலக்கிய விழாவையொட்டி கன்னட எழுத்தாளர்களுக்காக நடத்தப்பட்ட நாவல் போட்டியிலும் சிறுகதைப் போட்டியிலும் வெற்றிபெற்ற எழுத்தாளர்களுக்கு விருதுகள் வழங்கப்பட்டன. 2025ஆம் ஆண்டுக்கான புக் புரம்மா இலக்கிய விருது, கே.ஆர்.மீராவுக்கு வழங்கப்பட்டது.

‘தென்னகத்தின் ஆன்மா’ என்ற உபதலைப்பைக் கொண்டிருக்கும் இந்த இலக்கிய விழா இந்திய அளவில் கவனத்தை ஈர்த்திருக்கிறது. அனைவரும் பங்கேற்க விரும்பும் ஒரு பண்பாட்டு நிகழ்வாக அமைந்துள்ளது. முறையான திட்டமிடல், கச்சிதமான ஒருங்கிணைப்பு, நேர்த்தியான செயலாக்கம் என இந்த விழாவை மூன்று நாட்களும் வெற்றிகரமாக நடத்திய பெருமை விழாவின் இயக்குநர் சதீஷ் சப்பரிகேவையும் அவரது குழுவினரையும் சேரும். தொடக்க விழா நிகழ்வில் அனைவரையும் வரவேற்று விழாவை வெற்றிகரமாக நடத்தக் கேட்டுக் கொண்டு இரண்டே நிமிடங்கள் மட்டுமே உரையாற்றினார் சதீஷ் சப்பரிகே. விழாவின் தமிழ் ஒருங்கிணைப்பாளர் பாவண்ணன் அழைப்பாளர்களின் வருகையை உறுதிப்படுத்துவதும் நிகழ்ச்சி தொடங்குவதற்கு பத்து நிமிடங்களுக்கு முன்பு உரையாளர்கள் அரங்கில் இருக்கும்படி பார்த்துக்கொள்வதுமாக பரபரப்பாகவே இருந்தார். கிடைக்கும் நேரத்தில் உரைகளை குறிப்பெடுத்துக் கொள்ளவும் அவர் தவறவில்லை.

கன்னட மொழி, இலக்கியம், பண்பாடு தொடர்பான அனைத்தையும் உலகளாவிய ஒரே மின்தளத்தில் ஒருங்கிணைக்கும் புக் பிரம்மா அமைப்பின் நிறுவன இயக்குநர் சதீஷ் சப்பரிகே. கன்னடம், ஆங்கிலம் ஆகிய மொழிகளில் பத்துக்கும் மேற்பட்ட நூல்களை எழுதியிருக்கும் இவரது ‘விர்ஜின் மொஜிட்டோ’ என்ற சிறுகதைத் தொகுப்பும் ‘கன்த்ருக்’ எனும் நாவலும் வெளியாகியுள்ளன. திறன்வாய்ந்த ஊடகவியலாளரான இவருக்கு அச்சிதழ், தொலைக்காட்சி என பல்வேறு ஊடகங்களில் இருபதாண்டுகளுக்கும் மேலான அனுபவம் உண்டு.

புக் பிரம்மா இலக்கிய விழாவின் மூன்று நாள் நிகழ்ச்சிகளும் https://bookbrahmalitfest.com/ என்ற தளத்தில் காணொளிகளாக பதிவேற்றப்பட்டுள்ளன.

இதமான குளிரும் அவ்வப்போது மழையும் ஈரமுமான மரங்கள் அடர்ந்த வளாகம். நினைத்த நேரத்தில் தேநீர் பருகலாம். கடைகளுக்கு நடுவே இடப்பட்ட மர பெஞ்சுகளில் அமர்ந்து அரட்டையடிக்கலாம். சூடாக விவாதிக்கலாம். நண்பர்களுடன் காலாற நடந்து இலக்கியம் பேசலாம். இசையையும் நாடகத்தையும் ரசிக்கலாம். புத்தகங்களைப் புரட்டிப் பார்க்கலாம். புகைப்படம் எடுக்கலாம். பிறமொழி அரங்குகளில் நுழைந்து அவர்களது உலகில் நடப்பவற்றைத் தெரிந்து கொள்ளலாம். வாசித்து வியந்த எழுத்தாளர்களிடம் உரையாடலாம், கேள்வி கேட்கலாம். நெடுநாள்களுக்குப் பிறகு சந்திக்க வாய்த்த நண்பர்கள், எழுத்தாளர்களுடன் அறையில் அமர்ந்து நள்ளிரவு வரை பேசலாம்.  உற்சாகமும் களிப்புமான மூன்று நாள்கள் முடிந்து ஊருக்குப் புறப்படும்போது தெலுங்கும் மலையாளமும் கன்னடமும் தமிழும் ஆங்கிலமுமாய் கலந்தொலித்த அந்த வளாகம் மழை ஈரத்துடன் அமைதியில் உறைந்திருந்தது.  

தீராக் கனல் - சிறுகதை

 காலச்சுவடு, ஆகஸ்டு 2025 இதழில் வெளியாகியுள்ள சிறுகதை ‘தீராக் கனல்’.

வாசிக்க:

https://kalachuvadu.com/magazines/kalachuvadu/issues/308/articles/27-8

அம்மாவை எனக்கு மிகவும் பிடிக்கும் - வசுதேந்த்ரா

 

ஒரு மொழியிலிருந்து இன்னொரு மொழிக்கு அதிகமும் மொழியாக்கம் செய்யப்படுவது நாவல், சிறுகதை, கவிதை ஆகிய புனைவுகள்தான். கட்டுரைகள் உள்ளிட்ட புனைவல்லாத ஆக்கங்களை மொழிபெயர்ப்பது மிக அரிதாக நிகழ்வது. அவ்வாறு அசாதாரணமாக புனைவல்லாத ஒரு நூல் மொழிபெயர்க்கப்பட்டு அது கவனிக்கப்பட்டு வரவேற்பைப் பெறுவது என்பதும் அதிசயமானதுதான். கன்னட எழுத்தாளர் வசுதேந்த்ராவின் ‘அம்மாவை எனக்கு மிகவும் பிடிக்கும்’ அப்படிப்பட்ட ஒரு நூல்தான். கே. நல்லதம்பியின் மொழியாக்கத்தில் வெளிவந்த சில நாட்களிலேயே தமிழில் கவனம் பெற்றிருக்கிறது.

வாசகன் ஒரு நூலை தனக்கு நெருக்கமான ஒன்றாக உணர்ந்துவிடக் கூடுமானால், அது எழுதப்பட்டிருக்கும் மொழி என்பது தடையாகவே இருக்காது. அவன் தன் வாழ்வின் ஏதேனுமொரு சொந்த அனுபவத்தோடு பொருத்திப் பார்க்கும்படியான ஒரு அத்தியாயமோ, சம்பவமோ அந்த நூலில் இடம் பெறுமானால் அந்த நூல் அவனுக்கு நெருக்கமானதாக மாறிவிடும். பேசும் மொழி எதுவாக இருப்பினும் அனைவரிடமும் ஒரேமாதிரியான உணர்வுகளை ஏற்படுத்தும் சில பொது அம்சங்கள் உண்டு. ‘அம்மா’ எனும் உணர்வு அவற்றுள் முதன்மையானது. அம்மாவைப் பற்றி பேசும் ஒரு கவிதையோடு எந்த ஒரு வாசகனும் மிக இயல்பாக ஒன்றிப்போக முடியும். சமூகத்தின் பொதுப் புத்தியில் உருவாகியிருக்கும் ‘அம்மா’ எனும் சித்திரத்துக்கு ஆதாரமான சில குணாம்சங்கள் உண்டு. அந்த பொதுச் சித்திரத்துடன் எந்த ஒரு வாசகனும் தன்னுடைய அம்மாவைப் பொருத்திக்கொள்ள முடியும். அவ்வாறான உணர்வை ஏற்படுத்தவல்ல எந்த ஒரு ஆக்கமும் வாசக வரவேற்பைப் பெற்றுவிடும்.

வசுதேந்த்ராவின் நூல் தலைப்பே மொழிகளைக் கடந்த தன்மையை இந்த நூலுக்கு ஏற்படுத்திவிடுகிறது. தலைப்பை வாசிக்கும் எந்தவொரு வாசகனும் நூலைப் புரட்டிப் பார்க்காமல் விலகிச் செல்லமாட்டான். இவை வசுதேந்த்ராவின் வாழ்க்கை நிகழ்வுகளை சித்தரிக்கிற அனுபவக் கட்டுரைகள். அவரது வாழ்க்கைச் சரிதத்தின் ஒரு பகுதியாகவும் வாசிக்கமுடியும். கர்நாடக மாநிலம் பெல்லாரி அருகே ஒரு சிறிய கிராமமே இந்தக் கட்டுரைகளின் நிகழ் களம். வெயில் வதைக்கும் அந்த கிராமத்தில் தன்னுடைய இளம் பருவத்தில் நடந்த சம்பவங்களை மிக எளிமையாகவும் நகைச்சுவை கலந்தும் வசுதேந்த்ரா எழுதியிருக்கிறார். அதே சமயத்தில் இதிலுள்ள சம்பவங்கள் ஒரு தனி மனிதனின் அல்லது ஒரு குடும்பத்தின் வாழ்க்கையை மட்டும் காட்டுவதோடு நின்றுவிடவில்லை. அந்த கிராமத்தின், அதலிருந்த மனிதர்களின், ஒட்டுமொத்த சமூகத்தின் வாழ்வனுபவமாகவும் விரிந்திருக்கிறது. ஊரிலுள்ள ஒவ்வொருவரும் அடுத்தவரைப் பற்றி நன்கறிந்திருப்பர். நல்லது கெட்டதுகளில் பங்கெடுப்பார்கள். போட்டி, பொறாமை, சண்டை போன்ற சுயநலப் போக்குகளுக்கு இடம்கொடுக்கும் சந்தர்ப்பங்கள் இருந்தபோதும் அவற்றை விலக்கிவைத்து அனுசரித்துப்போகும் தாராளத்தன்மைக்கும் இடம் இருந்தது. இல்லாத மனிதர்களுக்கு இடுவதோடு நில்லாமல் மனிதர்களின் கைபார்த்து காத்திருக்கும் பசுமாடுகள், நாய்கள் போன்ற பிற உயிர்களின் மீதும் பரிவுகாட்டும் தன்மை இருந்தது. இந்திய கிராமங்களுக்கான ஒரு பொதுச் சித்திரத்தையும், வேறுபாடுகளைக் கடந்த ஒரு பொதுச் சமூகமாக இசைந்து வாழ்ந்த காலத்தையும் இந்த நூல் சுட்டிக் காட்டுகிறது.

இதிலுள்ள எல்லாக் கட்டுரைகளிலும் ‘அம்மா’ இடம் பெற்றிருக்கிறார். அவரது குணாம்சங்கள், விருப்பங்கள், நம்பிக்கைகள், பிடிவாதங்கள் ஆகிய அனைத்துமே வெவ்வேறு சந்தர்ப்பங்களில், சம்பவங்களில் வெளிப்பட்டு அவரைப் பற்றிய முழுமையான ஒரு சித்திரத்தை அளிக்கின்றன. பொருளாதார நெருக்கடிகளை சமாளித்து, உறவினர்கள் அண்டை அயலாருடனான உறவுகளைப் பராமரித்து, இல்லாதவர்களின் தேவைகளை அறிந்து இயன்றவரை உதவி, கட்டுக்கோப்பான வாழ்வை மேற்கொண்ட அவரது சாமர்த்தியமும் தனது நடத்தையின் மூலம் ஆதாரமான சில மதிப்பீடுகளை பிள்ளைகளுக்கு இயல்பாக கற்றுக்கொடுத்த நேர்த்தியும் அவரை பெரும் ஆகிருதியாக நிறுத்துகின்றன. ஆனால், அதே நேரத்தில் அவளும் ஒரு மனுஷிதான். அவளும் தவறிழைப்பாள். ஆத்திரப்படுவாள். கோபமும் வரும். அத்தகைய அவளது இயல்பான உணர்வுகளுக்கு இடம்கொடுப்பதன் மூலமாகவே அவளை சக மனுஷியாக, நமக்குள் ஒருவராக இருத்த முடியும். அவ்வாறில்லாமல், அவளை தியாகத்தின் உருவமாக, இயல்பான உணர்வுகளை வெளிக்காட்டாத பண்பின் சிகரமாக தள்ளி நிறுத்துவது என்பது அவளுக்கான இடத்தை மறுப்பதாகும். இதை அடிக்கோடிட்டு காட்டியிருக்கும் ‘தாய் என்பவள் தெய்வமல்ல’ என்ற கட்டுரை தொகுப்பிலுள்ள முக்கியமான ஒன்று.

அம்மா அப்பாவின், குடும்பத்தின், கிராமத்தின் நினைவுகளாக சொல்லப்பட்டிருக்கும் இந்தக் கட்டுரைகளிள் அடியோட்டத்தில் முக்கியமான ஒரு செய்தியும் வெளிப்பட்டிருக்கிறது. கல்வி, வேலை வாய்ப்புகளின் வழியாக வெகுவேகமான முன்னேற்றங்களை அடைந்திருக்கும் நாம் நமது கிராமங்களிலிருந்து அவை கற்றுக்கொடுத்த மாண்புகளிலிருந்து எத்தனை தூரம் விலகி வந்திருக்கிறோம் என்பதே அந்த செய்தி. இந்த விலகல் என்பது தவிர்க்க முடியாதது. ஒருவகையில் இயல்பானதும்கூட. ஐம்பது ஆண்டுகளுக்கு முன்பு அடிப்படை வசதிகள்கூட இல்லாத கிராமத்தில் வாழ்வது என்பது சாத்தியமாக இருந்தது. ஆனால், இன்று அப்படியொரு சூழலை எண்ணிப் பார்க்கவும் முடியாது. தேவையும் இல்லை. இன்று உலகமே ஒரு பெரும் கிராமம். மனிதர்கள் ஒரே இடத்தில், ஒரே அடுக்ககத்தில், அக்கம்பக்கத்தில் வசித்தாலும் அவர்கள் ஒரு சமூகமாக வாழவில்லை. தனி மனிதர்களாகவே வாழ்கிறார்கள். இன்னும் சொல்லப்போனால், குடும்ப அமைப்பு என்பது இருந்தபோதும்கூட, அதன்பெயரிலான பிணைப்பு என்பது மிக மேலோட்டமானதாகவே அமைந்திருக்கிறது. வளர்ச்சியின் போக்கில் வந்து சேர்ந்திருக்கும் இந்த இடத்தைக் குறித்து இப்படியான முந்தைய அனுபவங்களின் நினைவுகளைக்கொண்டு எடைபோடும்போது ஒரு தெளிவின்மையை, குழப்பத்தையே அடைய நேர்கிறது. ‘கடந்துபோன வாழ்வுக்கான ஏக்கம்’ (nostaligia) என்பது மனிதனுக்குள் ஏற்படுத்தும் குழப்பங்களே அவை. பொதுவான ஒரு தீர்வு இருக்க முடியாது என்றாலும் இவ்வாறான ஏக்கங்கள் ஏற்படுத்தும் உணர்ச்சியலைகள் என்பவை பலருக்கும் பொதுவானதாக இருக்க முடியும். அம்மாவை எல்லோருக்குமே மிகவும் பிடிக்கும் என்பதுபோல.

கன்னடத்திலிருந்து தமிழுக்கும், தமிழிலிருந்து கன்னடத்துக்கும் தொடர்ந்து பல நூல்களை மொழிபெயர்த்து வரும் கே.நல்லதம்பியின் நல்ல மொழியாக்கங்களில் ஒன்று இந்த நூல்.        

 ( ‘அம்மாவை எனக்கு மிகவும் பிடிக்கும்’, வசுதேந்த்ரா

தமிழில் - கே.நல்லதம்பி - Two shores Press )

சுகுமாரன் – காலம் அறியும் ஒரு பெயர்

 

கோவை கொடீசியா அமைப்பினர் நடத்தும் ஒன்பதாவது புத்தகத் திருவிழா. கோவையின் பெருமிதங்களில் ஒன்று. தமிழகத்தில் பல்வேறு இடங்களில் நடைபெறும் புத்தகத் திருவிழாக்கள் தொடர்ந்து நடைபெறுகின்றன என்றாலும் புத்தகத் திருவிழா என்றால் கோவைப் புத்தகத் திருவிழாதான் என்ற பெருமையைப் பெற்றுள்ளது. கோவைப் புத்தகத் திருவிழாவைப் போல நடத்தவேண்டும் என்ற எண்ணத்தை ஏற்படுத்துவது. ஆசையை ஏற்படுத்துவது.

கோவை புத்தகத் திருவிழா இன்னொரு வகையிலும் சிறப்பானது. பிற இடங்களில் நடக்கும் புத்தகக் கண்காட்சிகள் தனியார் அமைப்புகளோ அல்லது மாவட்ட நிர்வாகமோ ஏற்பாடு செய்கிற திருவிழாக்கள். கோவைப் புத்தகத் திருவிழா, தொழில் கூட்டமைப்பினர் நடத்துகிற ஒன்று. கொடீசியா இந்த வளாகத்தில் ஆண்டு முழுக்க பல்வேறு கண்காட்சிகள் நடைபெறுகின்றன என்றாலும் தொழில் வளர்ச்சியுடன் சேர்ந்து வாசிப்பும் வாசிப்பு அனுபவமும் பெருக வேண்டும் என்ற நோக்கில் ஏற்பாடு செய்யப்படும் இந்தப் புத்தகத் திருவிழா சமுக நோக்கினையும் உள்ளடக்கியது.

கோவைப் புத்தகத் திருவிழாவின் மூன்றாவது சிறப்பு கொடீசியா வழங்கும் விருதுகள். சென்னைப் புத்தகத் திருவிழாவைத் தவிர வேறு புத்தகத் திருவிழாக்களில் இல்லாத சிறப்பம்சம் இது. தமிழ் இலக்கியத்துக்கு தொண்டு புரியும் ஒரு எழுத்தாளருக்கு வாழ்நாள் சாதனையாளர் விருதையும், இளம் எழுத்தாளர்களுக்கான இரண்டு விருதுகளையும் இந்த ஆண்டு முதல் மொழிபெயர்ப்பாளர்களுக்கான விருதையும் கொடீசியா வழங்குகிறது.

கொடீசியா வழங்கும் வாழ்நாள் சாதனையாளருக்கான விருது இந்த ஆண்டு சுகுமாரன் அவர்களுக்கு வழங்கப்படுகிறது.

இந்த அறிவிப்பு வெளியானபோது உண்மையில் ஆச்சரியமாக இருந்தது. முதலில் நான் சரியான தகவல்தானா என்று உறுதிப்படுத்திக்கொண்டேன். தகுதியானவர்களுக்கு விருதுகள் வழங்கப்படுவது என்பது நம்ப முடியாத ஒன்றாக ஆகிவிட்ட நிலை. கொடீசியா அமைப்பினருக்கும் விருதுக் குழுவினருக்கும் நன்றிகள், பாராட்டுக்கள். சுகுமாரனுக்கு இன்று வழங்கப்படும் விருது கொடீசியா விருதுகளின் மீதான மரியாதையை மேலும் உயரப்படுத்தும் என்பதில் சந்தேகமில்லை.

0

சுகுமாரன் எனும் கவிஞர்

1985ஆம் ஆண்டு சுகுமாரனின் முதல் கவிதைத் தொகுப்பு ‘கோடைகாலக் குறிப்புகள்’ வெளியானது. என் கல்லூரி படிப்பின் இரண்டாம் ஆண்டு. தமிழ் புனைவுலகை புதுக்கவிதை தீவிரமாக ஆக்கிரமித்திருந்த காலம். நிறைய கவிஞர்கள். புதிய தொகுப்புகள்.  இவற்றுக்கு நடுவில் ஒரு புதிய குரலைக் கண்டுபிடிப்பது பெரும் சவாலாக இருந்த சமயம்.

எனது கதவைத் தட்டிக் கேட்காதே எதுவும்

மரணத்தால் விறைத்திருக்கிறது என் வீடு

நான் உனக்குத் தரும் சொற்களில்

மிருகங்களில் கோரைப்பற்கள் முறைத்திருக்கலாம்.

உன்னுடன் பகிர்ந்துகொள்ளும் சிகரெட்டில்

விஷத்தின் துகள்கள் இருக்கலாம்

உன்னுடைய தட்டில் பரிமாறும் உணவில்

சகோதரர்களின் மாமிசம் கலந்திருக்கலாம்

உனக்குத் தயாரிக்கும் தேநீரில்

கண்ணீரின் உப்பு கரைந்திருக்கலாம்

 

இப்படியொரு கவிதை அந்தத் தொகுப்பில் இருந்தது. இந்த வரிகள் ஏற்படுத்திய தாக்கத்திலிருந்து விடுபடி முடியாமல் நண்பர்களிடம் அரற்றியபடியே இருந்தது இப்போது நினைவில் இருக்கிறது.

ஊன்றுகோலில் இருக்கிறது குருடனின் கண், விரல்களில் அவிழ்ந்தது தாளம் போன்ற அபாரமான வரிகள் புதிய கவிதைகளையும் ஒரு புதிய கவிஞனையும் அடையாளம் காட்டியது.

பெரும்பாலான தமிழ்க் கவிஞர்களின் முதல் தொகுப்பு அவர்களது கைக்காசு செலவில்தான் வெளியாகும். தமிழ்க் கவிதையின் மாற்ற முடியாத சம்பிரதாயங்களில் ஒன்று. சுகுமாரனின் தொகுப்பும் அப்படித்தான் வெளியானது. அம்மாவின் தோடுகளை அடகுவைத்துக் கிடைத்த பணம், சொந்த சேமிப்பில் இருந்த சொற்ப தொகை, சிறிய அளவில் கடன் எல்லாவற்றையும் சேர்த்து இரண்டாயிரம் ரூபாய் செலவில் தொகுப்பு அச்சிடப்பட்டு சென்னையிலிருந்து பார்சலில் கோவை வந்து சேர்கிறது. கவிஞர் பரபரப்புடன் பார்சல் அலுவலகத்துக்கு செல்கிறார். கிடங்கில் கட்டுக்கட்டாக பெட்டி பெட்டியாக பார்சல்கள். இரும்பு உதிர் பாகங்களுக்கும் பம்பு செட்டுகளும் கிரைன்டர்களுக்கும் நடுவே ஒரு மூலையில் கவிஞரின் பெட்டியும் கிடக்கிறது. கட்டு பிரிந்து புத்தம் புதுத் தொகுப்பின் பிரதிகள் சிதறிக் கிடக்கின்றன. அங்கிருந்த சிப்பந்தியிடம் புகார் சொல்கிறார். ‘இதெல்லாம் பெரிய விஷயமா சார். பார்சல் சரியா கட்டலைன்னா ஒடஞ்சுதான் போகும். புக் எதுவும் டேமேஜ் ஆகலையில்ல…’ என்று சொல்லிவிட்டு புத்தகங்களை சேகரிக்க அந்தப் பெண்ணும் உதவுகிறாள். ஒரு பிரதியை எடுத்துப் புரட்டுகிறார். கவிஞர் புத்தகக் கட்டை ஒழுங்குபடுத்தி எடுத்து ரசீதை கொடுப்பதற்குள்ளாக இரண்டொரு கவிதைகளைப் படித்துவிடுகிறார் அந்த பெண். ரசீதைப் பெற்றுக்கொண்டு சொல்கிறார் “வாழ்க்கை என்ன அவ்வளவு சோகமாவா இருக்கு சார். இவ்ளோ கொடுமையா எழுதி வெச்சிருக்கீங்க?”

அந்தத் தொகுப்பைக் குறித்து இதைவிட சுருக்கமாகவும் கச்சிதமாகவும் ஒரு விமர்சனம் இருக்க முடியாது. பார்சல் அலுவலகத்திலிருந்த அந்த பெண்தான் சுகுமாரனின் முதல் வாசகி. அவர் தொகுப்புக்குக் கிட்டிய முதல் விமர்சனம் அதுவே.

அந்த காலகட்டத்துக்குப் பொருத்தமான கவிதைகளைக் கொண்டிருந்த தொகுப்பு அது. வேலையின்மை இளைஞர்களை வதைத்த காலம். வாழ்வின் மீதான அவநம்பிக்கை, அன்றாடத்தின் நிச்சயமின்மையை துயரமும் வன்முறையும் கலந்த மொழியில் வெளிப்படுத்திய கவிதைகள் அவை.

வாழ்வின் மீது அவநம்பிக்கைக் கொண்டிருந்த அந்த சுகுமாரனைக் காட்டிலும் அவரை எனக்கு இன்னும் நெருக்கமாக்கியவை அவரது இரண்டாவது தொகுப்பான ‘பயணியின் சங்கீதங்கள்’ தொகுப்பில் இருந்த கவிதைகளே. 1991ஆம் ஆண்டு வெளிவந்தது.

உன் பெயர், முதல் பெண்ணுக்கு சில வரிகள், முடிச்சு என மூன்று காதல் கவிதைகள் அத்தொகுப்பில் உள்ளன.

தமிழில் இதுவரையும் வெளிவந்த ‘காதல்’ கவிதைகளில் ஆகச் சிறந்தவற்றின் சிறு பட்டியலில் நிச்சயமாக இடம்பெறத் தகுந்தவை.

உன் பெயர்

இன்று என் உற்சாகங்களை மூடும் வலை

என் இதயத்தைத் துளைக்கும் அன்பின் விஷம் தடவிய வாள்

நீயே என் ஆனந்தம், அலைச்சலின் ஆசுவாசம், குதூகலம்

நீயே என் துக்கம், பதற்றம், பிரிவின் வலி

காலம் அறியும்,

உன் பெயர் வெறும் பெயரல்ல எனக்கு

நீயே அறிபவள்,

நான் வழியில் எதிர்ப்பட்ட வெறும் பெயரோ உனக்கு?

உன் பெயர்

இந்த இரவில் காலி அறையில் மாட்டிய கடிகாரம்

 

இந்த இரண்டு தொகுப்புகளைத் தொடர்ந்து ‘சிலைகளின் காலம்’, ‘வாழ்நிலம்’, ‘பூமியை வாசிக்கும் சிறுமி’, ‘நீருக்குக் கதவுகள் இல்லை’, ‘செவ்வாய்க்கு மறுநாள் ஆனால் புதன்கிழமை அல்ல’ ஆகிய தொகுப்புகள் வெளிவந்துள்ளன. ஒரு மொத்தத் தொகுப்பும்கூட.

ஒரு கவிதை வாசகனாக சுகுமாரனின் கவிதைகளின் சிறப்பம்சங்கள் என்று இவற்றைக் கூறலாம். செறிவும் கச்சிதமும் கொண்ட மொழி,  துல்லியமான சொற் தேர்வு, நேர்த்தியான கவிதையின் அமைப்பு,  முந்தைய ஒன்றிலிருந்து அடுத்ததை வேறுபடுத்தி முன்னகர்ந்து செல்லும் முனைப்பு, மரபை நுணுகிக் கற்றிருந்தபோதும் அதன் தாக்கத்தை உள்ளீடுகளில் மட்டும் தக்கவைத்திருப்பது, கவிதையின் மர்மத்தை, ரகசியத்தை, வசீகரத்தை கண்டடைவதில் காட்டும் தீவிரம்.

தொடர்ந்து இப்பண்புகளை தன் கவிதைகளுக்குள்ளாக மறுபரிசீலனைக்கு உட்படுத்தி அவற்றை புதுப்பித்தே கொண்டிருப்பதனால்தான் இன்றும் அவரது கவிதைகளில் தனது தனித்தன்மையை தக்க வைத்திருக்க முடிகிறது.

தமிழ் கவிதை மரபில் சுகுமாரன் ஒரு சாதனையாளர். முதல் கவிதையை எழுதிய காலந்தொட்டு இன்று வரை கவிதையின் தீவிரமாக இயங்கி வருவது எளிதானதல்ல. கவிதையில் தொடர்ந்து ஏற்படும் மாற்றங்களுக்கு ஈடுகொடுத்து அடுத்தடுத்து வரும் தலைமுறையினரோடு போட்டியிட்ட தன்னையும் புதுப்பித்துக்கொண்டு எழுதுவது என்பது பெரும் சவால். அதை மிக வெற்றிகரமாக சாதித்து வருபவர் சுகுமாரன்.

2

சுகுமாரன் எனும் மொழிபெயர்ப்பாளர்

ஒரு கவிஞன், எழுத்தாளனின் ஆயுதம், கருவி என்பது மொழி. அந்த மொழியை கூர் மழுங்காது வைத்துக்கொள்வது அவனது பெரும் பொறுப்பு. வளமான சொற்கிடங்கு, சமகாலத்தன்மை, புதிய சொற்சேர்க்கைகள் என்று தொடர்ந்து கவனம் செலுத்தவேண்டிய அவசியம் உள்ளது.

சுகுமாரன் தன் மொழியின் மீது எப்போதும் கவனம் வைத்திருப்பவர். அவரது மொழி கூர் இழக்காமல் இருப்பதற்கான காரணம் என நான் உத்தேசிப்பது 1) மரபுப் பயிற்சி 2) தீவிரமான தொடர்ந்த வாசிப்பு 3) மொழிபெயர்ப்பு.  

உலகெங்கிலும் சிறந்த கவிஞர்களும் புனைகதையாசிரியர்களும் மொழியாக்கத்தில் தீவிரமாக பங்களித்திருக்கிறார்கள்.  தமிழின் மிகச் சிறந்த எழுத்தாளர்கள் எல்லோருமே மொழிபெயர்த்திருக்கிறார்கள்.

சுகுமாரன் கவிஞராக அறியப்பட்ட காலத்திலேயே மொழிபெயர்ப்பாளராகவும் கவனிக்கப்பட்டவர். முதல் தொகுப்பு வெளியான அதே 1985ஆம் ஆண்டிலேயே மலையாளக் கவிஞர் சச்சிதானந்தன் எழுதிய ‘மார்க்சிய அழகியல் – ஒரு முன்னுரை’ நூலை தமிழில் மொழிபெயர்த்தார். தொடர்ந்து மலையாளத்திலிருந்து சக்கரியாவின் ‘இதுதான் என் பெயர்’ நாவல், பெண்வழிகள் கவிதைகள், மயிலம்மா – போரட்டமே வாழ்க்கை, உண்ணி ஆர் இன் ‘காளி நாடகம்’, பஷீரின் ‘மதிலுகள்’, ‘லீலை’ சிறுகதைகள் ஆகியவற்றை மொழிபெயர்த்துள்ளார்.

ஆங்கிலம் வழியாக, பாப்லோ நெரூதாவின் கவிதைகள், அஸிஸ் பே சம்பவம், பட்டு, தனிமையின் நூறு ஆண்டுகள் ஆகிய நாவல்களையும் மொழிபெயர்த்துள்ளார்.

ஈரோடு இலக்கியச் சுற்றம் நடத்திய ஒரு நிகழ்ச்சியில், மொழிபெயர்ப்பு குறித்து அவர் ஆற்றிய உரையும் அதன் எழுத்து வடிவமும் மிக முக்கியமான ஒன்று.

3

சுகுமாரன் எனும் கட்டுரையாளர்

கவிதையும் மொழியாக்கமும் அவர் விரும்பிச் செய்பவை. ஆனால், ஒரு ஊடகவியலாளராக, பத்திரிகையாளராக அவர் கட்டுரைகளை எழுத நேர்ந்தது. உயிர்மை இதழில் தொடர் எழுதலானார். 2004ஆம் ஆண்டு வெளியான அவரது முதல் கட்டுரை ‘ஜி.நாகராஜனும் வி.மாலாவும்’ இன்னும் என் நினைவில் உள்ளது.

புகழ்பெற்ற பழம்பெரும் நடிகை ஒருவரை பேட்டியெடுத்த அனுபவத்தை மிக பிரமாதமாக எழுதியிருந்தார். ஒரு காலத்தில் கொண்டாடப்பட்ட உச்ச நட்சத்திரம். தமிழில் மட்டுமல்லாமல் இந்தியிலும் அவரது கொடி பறந்தது. திரைத் துறையிலிருந்து விலகி அரசியலில் சில காலம் இருந்தார். எல்லோரும் அவரை மறந்திருந்த காலம். பிரமாண்டமான மாளிகையில் புறக்கணிக்கப்பட்ட தேவதையாக வாழ்ந்திருந்தவரை சந்திக்கச் செல்கிறார். சுருக்கங்கள் விழுந்த முகம். வாடியத் தோற்றம். புறக்கணிப்பின் கசப்பும் முதுமையை ஏற்கத் தயங்கும் கோபமும் அவரிடம்.

கட்டுரையுடன் வெளியிடுவதற்காக தேர்ந்தெடுத்து வைத்திருந்த ஒரு படத்தை தருகிறார். அழகின் உச்சத்திலிருந்த போது எடுத்த படம். அதைக் கண்டதும் அவரது கண்களிலும் முகத்திலும் பழைய நாட்கள் மகிழ்ச்சியுடன் திரளுகின்றன. கொஞ்சம் நாணமும்கூட. படத்தை கையில் வாங்கிக் கொண்டு அறைக்குள் செல்கிறார்.

வெகு நேரம் வரை காத்திருந்தும் அவர் வெளியே வரவில்லை. தயக்கத்துடன் அறைக்குள் எட்டிப் பார்க்கிறார். நடிகையின் இடது கையில் அந்த கருப்பு வெள்ளைப் புகைப்படம். வலது கையில் தோளிலிருந்து விலக்கிய சேலை. நிலைக் கண்ணாடியில் தன்னுடைய பழைய நேற்றையும் இன்றையும் ஒப்பிட்டு நின்றிருந்தார்.

அந்த நடிகை வைஜெயந்தி மாலா.

மறக்க முடியாத இன்னொரு கட்டுரை உண்டு. அந்தக் கட்டுரைக்கு அவரிட்ட பெயர் ‘பொன்னகரம்’. சேலம் பழைய பேருந்து நிலையத்தில் நள்ளிரவில் நடந்த ஒரு சம்பவத்தைக் குறித்து எழுதப்பட்டது அக்கட்டுரை  தமிழின் மிகச் சிறந்த கட்டுரைகளில் ஒன்று.

செறிவான கவிதையிலும் கச்சிதமான மொழியாக்கத்திலும் காணக்கூடிய அதே மொழிநுட்பத்தை அவரது கட்டுரைகளிலும் பார்க்கமுடியும். எத்தனை எத்தனை அனுபவங்கள். அவரது கட்டுரைகள் புனைகதைகளுக்கு மிக நெருக்கமானவை. பல கட்டுரைகள் புனைகதைகளைவிட அபாரமானவை. வீட்டுக்கு அருகிலுள்ள காலி மனையில் சோமன் கட்டிவைக்கும் பசுமாட்டும் அதைத் தேடி வரும் கொக்குக்கும் உள்ள நட்பைச் சொல்லும் கட்டுரை, மாதவிக்குட்டியின் சமாதியை ஒரு கபரஸ்தானில் தேடிக் கண்டடைந்த அனுபவம், ஞானபீட விருதுகளைக் குறித்த வெளிப்படையான விமர்சனம், திரைப்பட விமர்சனத் துறையில் இந்திய அளவில் கொண்டாடப்படும் மேதையான சதீஷ் பகதூர் பற்றிய கட்டுரை, மதுரை சோமு, மைக்கேல் ஜாக்சன் ஆகியோரைப் பற்றிய கட்டுரைகள், இந்தி இசையமைப்பாளர் நௌஷத் அலி பற்றிய கட்டுரை, முன்னால் கேரள முதல்வர் ஈ.எம்.எஸ், ஓ.வி. விஜயனின் ‘கஸாக்கின் இதிகாசம்’ நாவலை மொழிபெயர்க்க எடுத்த முயற்சி,‘சில்க்’ ஸ்மிதாவைப் பற்றிய கட்டுரை எனச் சொல்லிக் கொண்டே போகலாம்.

உண்மையில், சிறப்பான சில கட்டுரைகளை வாசித்தபோது, கவிஞர் மொழிபெயர்ப்பாளர் என்பதைவிட கட்டுரையாளர் என்பதே பொருத்தமானது என்று எண்ணியுள்ளேன். தமிழின் மிகச் சிறந்த கட்டுரை எழுத்தாளர்களின் பட்டியலில் சுகுமாரனுக்கு முதன்மையான இடம் உண்டு.

4

சுகுமாரன் எனும் புனைகதையாளர்

புனைகதைகளுக்கு நிகராகக் கட்டுரைகளை எழுதும் ஒருவர் ஏன் சிறுகதைகளையோ நாவல்களையோ எழுதவில்லை என்ற கேள்வி எப்போதும் இருந்ததுண்டு. தொடக்க காலத்தில் ‘மீட்சி’ இதழில் ஒரு சிறுகதை எழுதியுள்ளார். ‘தங்கப்பன் ஆசாரியின் கிளி’ என்பது தலைப்பு. தொடர்ந்து அவ்வப்போது சிறுகதைகள் எழுதியிருப்பினும் தொடர்ந்து அதில் கவனம் செலுத்தவில்லை. அண்மையில், ‘அகழ்’ இதழில் எழுதிய ‘உஸ்தாத்’ எனும் கதை அவரது புனைவுத் திறனுக்கு சிறந்த உதாரணம்.

2013ஆம் ஆண்டு அவருடைய முதல் நாவல் வெளியானது. ‘வெல்லிங்டன்’.

பிறந்த ஒன்பதாம் மாதம் முதல் பத்து வயதுவரையும் பிறகு கல்லூரி பருவத்திலும் வசித்திருந்த இடம் வெல்லிங்டன். அந்த பருவத்தில் அங்கு வாழ்ந்த மனிதர்கள், நண்பர்கள், உறவினர்கள், பக்கத்து வீட்டுக்காரர்கள், அப்போது நடந்த சம்பவங்களின் வழியாக தன் பால்ய காலத்தை மீட்டுருவாக்கம் செய்யும் ஒரு முயற்சியே அந்த நாவல். ஒருவிதத்தில் பழம்நினைவுகளை அசைபோடுதல். எதிலும் கட்டுக்கடங்காத ஆர்வமும் துறுதுறுப்பும் துள்ளலும் நிறைந்த ஒரு சிறுவனின் உலகம். நுட்பமான உணர்வுகளை மிகத் துல்லியமாகவும் அதேசமயம் அந்தப் பருவத்துக்கேயுரிய தெளிவின்மையுடனும் சித்தரித்திருக்கும் நாவல்.

இரண்டாவது நாவல் ‘பெருவலி’. ஒரு சரித்திர நாவல். முகலாயப் பேரரசர் ஷாஜஹானின் மகளும் ஔரங்கசீப்பின் சகோதரியுமான ஜஹனாராவை நாயகியைக் கொண்ட முக்கியமான ஒரு நாவல். அரியணை ஆசையின் பின்னிருக்கும் கொடூர முகத்தையும் பெண்களை அந்தப்புரத்துக்குள் ஒடுக்கும் நிலையையும் இதனூடாக ஜஹனாரா எப்படி தன்னை வெளிப்படுத்திக்கொள்கிறாள் என்பதையும் விவரிக்கும் புதினம். மும்தாஜின் பதினான்கு குழந்தைகளில் மூத்தவளான ஜஹனாரா அரசியல் மதிநுட்பமும், ஆன்மிக இலக்கியங்களில் புலமையும் மிக்கவள். கவிதை, இசை, நடனம் தெரிந்தவள். ஷாஜஹானின் தர்பாரில் அவளுக்கென தனி ஆசனம் இருந்தது. அரச குடும்பத்துப் பெண்கள் யாருக்கும் இல்லாத அளவுக்கு செல்வமும் செல்வாக்கும் இருந்தன.

சுகுமாரனின் மொழி நுட்பமும் தனித்தன்மையும் இவ்விரு நாவல்களையும் தமிழின் பிற நாவல்களிலிருந்து வேறுபடுத்திக்காட்டுகின்றன. ஒரு சரித்திர நாவலுக்கான வழக்கமான அம்சங்களைத் தவிர்த்து மன ஆழங்களை அணுகி ஆராய்ந்து செறிவாக வெளிப்படுத்துவது பெருவலியின் சிறப்பு.

நாவலாசிரியராக சுகுமாரனின் இடம் தமிழில் முக்கியமானது.

5

சுகுமாரன் எனும் பத்திரிகையாளர்

சென்னையில் தொடங்கிய ஆயத்த ஆடை நிறுவனம் சரி வராமல் ஏதேனும் பத்திரிகையில் சேரலாம் என்று தயக்கத்துடன் முயல்கிறார். குங்குமம் நிறுவனத்திலிருந்து ‘தமிழன்’ என்ற பத்திரிகை தொடங்கும் தகவல் தெரிந்து விண்ணப்பிக்கிறார். நேர்காணலுக்கு அழைக்கப்படுகிறார். சுகுமாரனை நேர்காணல் செய்தவர் சின்னக்குத்தூசி. ஒரு கவிஞராக சுகுமாரனை ஏற்கெனவே வாசித்திருந்தவர் என்பதால் வேலை கிடைக்கிறது.

ஆனால், சில மாதங்களிலேயே ‘தமிழன்’ இதழ் நிறுத்தப்படுகிறது. எனவே, குங்குமம் வார இதழில் உதவி ஆசிரியராக இடம் பெயர நேர்கிறது.

குங்குமம் இதழில் பணியாற்றிய காலத்தில் சில மாதங்கள் அவர் பொறுப்பாசிரியராக செயல்பட வேண்டியிருந்தது. அப்போது இளையராஜாவை பேட்டி எடுக்க நினைத்தார். 1997ஆம் ஆண்டு. அவரிடம் நேரம் பெறுவதென்பதே பெரும் சவால். முட்டி மோதி சந்திப்புக்கான நேரம் கிடைத்தது. ஒரு வாரமாக சிரமப்பட்டு கேட்கவேண்டிய கேள்விகளை தயார் செய்கிறார். அவரது இசையின் எல்லா பரிணாமங்களையும் அதன் ஊற்றையும் வெளிப்படுத்தும் விதமான கேள்விகள்.

குறிப்பிட்ட நேரத்தில் குறிப்பிட்ட இடத்துக்கு செல்கிறார். அப்போது இளையராஜா ஒரு திரைப்படத்தின் பின்னணி இசைக்கோர்ப்பில் இருக்கிறார். இடைவேளையின்போது சந்திக்க அனுமதிக்கப்படுகிறது. தயாராக அச்சிடப்பட்ட கேள்விகளை வாங்கிப் பார்க்கிறார். ‘இத்தனை கேள்விகளா? இதுக்கெல்லாம் பதில் சொல்லணும்னா நேரம் பத்தாதே. நீங்க ஒண்ணு பண்ணுங்க. நாளைக்கு காலையில வீட்டுக்கு வந்துருங்க.’ என்று சொல்லிவிட்டு ஒலிப்பதிவுக்கு சென்றுவிடுகிறார்.

மறுநாள் காலை இளையராஜாவின் வீடு. ‘என்ன சாப்படறீங்க?’ என்று விசாரிக்கிறார். எதுவும் வேண்டாம் என்று மறுக்கிறார். பேட்டி கிடைத்தால் போதும் என்ற மனநிலை. உண்மையில் காலையில் எதுவும் சாப்பிட்டிருக்கவில்லை. இளையராஜா உற்றுப் பார்த்துவிட்டு எழுந்து உள்ளே செல்கிறார். சிறிது நேரத்துக்கு பின் திரும்பி வருகிறார். பின்னாலேயே ஒரு பணியாள் ஒரு தட்டில் பலகாரமும் பழரசத்தையும் கொண்டு வந்து வைக்கிறார். ‘சாப்புடுங்க.’ என்று சொல்லிவிட்டு மேசை மீதிருந்து கற்றைத் தாள்களை எடுத்துப்புரட்டுகிறார். சாப்பிட்டு முடித்தவுடன் தாள்களை நீட்டுகிறார் ‘இதைப் போட்டுருங்க’.

தாள்களைப் புரட்டிப் பார்க்கிறார் சுகுமாரன். அவரே கேட்டுக்கொண்ட கேள்விகளுக்கு அவரே எழுதிய பதில்கள்.  இவருக்கா சரியான கோபம். பத்து நாளாக தூக்கம் கேட்டு, மண்டையை உடைத்து தயாரித்த கேள்விகளை தூக்கிப் போட்டுவிட்டு இவரே கேள்வியையும் எழுதி பதிலும் எழுதுவாரென்றால் நான் எதற்காக என்ற ஆத்திரம். வாய்விட்டு எதையும் சொல்லவில்லை என்றாலும் முகமே காட்டிக்கொடுத்துவிடுகிறது.

“என்னாச்சு? இது பத்தாதா?” என்று கேட்கிறார் இளையராஜா.

இதுதான் சமயம் என்று இசையைப் பற்றியும் இளையராஜாவின் இசையைப் பற்றியும் அவரது சிறப்பம்சங்களைப் பற்றியும் சேர்த்து வைத்ததையெல்லாம் கொட்டித் தீர்க்கிறார். அமைதியாகக் கேட்டுக்கொண்டிருக்கிறார் இளையராஜா. “சபாஷ், நீங்க சாயங்காலமா ஸ்டூடியோவுக்கு வந்துருங்க. பேசிக்கலாம்” என்று சிரித்தபடி விடைகொடுக்கிறார். நிம்மதி பெருமூச்சுடன் வெளியே வந்தவர் மாலையில் ஸ்டூடியோவுக்கு போகிறார்.

மலையாளப்படமொன்றின் பின்னணி இசைப்பதிவு. விளக்குகள் அணைக்கப்பட்டு படத்தின் இறுதிக் காட்சி திரையில் ஓடுகிறது. விளக்குகள் ஒளிர்ந்ததும் இளையராஜா இசைக் குறிப்புகளை எழுதத் தொடங்குகிறார். எழுதி முடித்ததும் ‘நரசிம்மன்’ என்று குரல் கொடுத்ததும், நரசிம்மன் உள்ளே வந்து இசைக் குறிப்புகளை வாங்கிக் கொள்கிறார். அவரைத் தொடர்ந்து ஒவ்வொரு இசைக்கலைஞரும் அவருக்கான குறிப்புகளை வந்து வாங்கிச் செல்கிறார்கள். குறிப்புகளுக்கு ஏற்ப வாத்தியங்கள் தயாராகின்றன. இளையராஜா உத்தரவிட்டதும் இசைக்கோர்ப்பு தொடங்கியது. கருவிகள் ஒத்திசைந்து இசை எழுகிறது. ஓடும் மௌனப் படத்தில் அந்த இசை இணைகிறது. சற்று முன்பு வரை வெறும் பிம்பங்களோடு அசைந்த அந்தப் படத்தில் இப்போது உயிரோட்டம். அந்த சில மணித்துளிகளில் இளையராஜா ஏன் இந்த அளவுக்குக் கொண்டாடப்படுகிறார் என்பதை உறுதிப்படுத்துகிறது.

“நம்ம வேலை முடிஞ்சிருச்சு. பேட்டியை ஆரம்பிக்கலாமா?” என்று கேட்கிறார் இளையராஜா. தயார் செய்து வைத்திருந்த எல்லா கேள்விகளுக்கும் பொறுமையாக பதில் சொன்னார்.

இதுபோன்ற இன்னும் சில நேர்காணல்கள் வாசகர்களிடம் வரவேற்பைப் பெற்றது. கமல்ஹாசன், எல்லிஸ் ஆர் டங்கன் ஆகியோர்களின் நேர்காணல்களும் இடம்பெற்றன. ஸ்ரீவித்யாவிடம் எடுக்கப்பட்ட நேர்காணல் அவரது வேண்டுகோளுக்கிணங்க பிரசுரிக்கப்படவில்லை. பத்திரிகையாளர்களைப் பற்றி பெரிய மதிப்பு கொண்டிராத ‘சில்க்’ ஸ்மிதாவை மிகுந்த முயற்சிக்குப் பிறகு சந்தித்து உரையாடுகிறார். இரண்டொரு சந்திப்புக்குப் பிறகு சுகுமாரனிடம் கேட்கிறார் “நீங்க என்னைப் பத்தி ஒரு கவிதை எழுதுங்களேன்.”

வணிக வார இதழின் விற்பனை எண்ணிக்கையை கூட்டுவதற்கான சில உத்திகளைக் கையாண்டதுடன் தனக்கு விருப்பமான இலக்கியம் சார்ந்த சில அறிமுகங்களையும் செய்வதற்கு வாய்த்தது. சிறு பத்திரிகை உலகைச் சார்ந்தவர் என்றாலும் வணிக வார இதழையும் வெற்றிகரமாக உருவாக்க முடியும் என்பதை மெய்ப்பித்துக் காட்டினார்.

6

சுகுமாரன் எனும் தீவிர இசை ரசிகர்

சுகுமாரன் தீவிரமான இசை ரசிகர். கர்நாடக சங்கீதம், இந்திய செவ்வியல் இசை, இந்துஸ்தானி இசை, மேற்கத்திய இசை என்று எந்த பாகுபாடும் கிடையாது.

ஒரு சங்கீதக்காரனாக வேண்டுமென்பது அவரது இளமைக் கனவு. கல்லூரிப் பருவத்தில் கோவையிலிருந்து ஒரு பிரபலப் பாடகியிடம் இசைப் பயிற்சி தொடங்கியது. ஆரம்பப் பாடங்களை முனைப்புடன் கற்று நாட்கள் நகர்ந்தன. இசை தொடர்பான புத்தகங்களையும் தீவிரமாக வாசித்தார். ஆனால், திடீரென வகுப்பு நிறுத்தப்பட்டது. பாடகியின் கணவர் செய்த கைங்கரியம். வகுப்பு தடைப்பட்டுப்போனபோதும் கற்றுக்கொண்ட பாடங்கள் அவரது சங்கீத ரசனைக்குக் காரணமாயின.

உதாரணமாக, மேலே சொன்ன இளையராஜாவுடனான சந்திப்பைப் பற்றி எழுதும்போது ஒரு வரியை இப்படி எழுதியுள்ளார். ‘சரி, அப்ப காலையில பேசிக்குவோம். வாங்க’ என்று மிருதங்கத்தில் தீர்மானம் வைத்த சுருக்கில் சொல்லிவிட்டு ஒலிப்பதிவுக் கூடத்துக்குத் திரும்பினார்.’

எம். டி. ராமனாதன் அவருக்குப் பிடித்த பாடகர். ஒரு கவிதையை அவருக்கு சமர்ப்பணம் செய்துள்ளார். கோவை ‘ராகசுதா’ அரங்கில் எம்.டி.ராமனாதனின் கச்சேரி. காசு கொடுத்து டிக்கெட் வாங்கினால்தான் உள்ளே செல்ல முடியும். காசில்லை. அரங்குக்கு வெளியே அங்குமிங்குமாய் உலவுகிறார். கதவு திறக்கும்போதெல்லாம் எம்.டி.ராமநாதனின் குரல் காதில் விழுகிறது. வெகுநேரமாய் அரங்குக்கு முன்னால் உலவுவதை நிர்வாகிகளில் ஒருவர் கவனிக்கிறார். அழைத்து காரணத்தைக் கேட்கிறார். ராமநாதனின்பால் உள்ள ஈடுபாட்டையும் பாட்டு கேட்கும் ஆசையையும் கையில் காசில்லாத நிலையையும் எடுத்துச் சொல்கிறார். அப்போதுதான் அந்த அதிசயம் நடக்கிறது. ஒரு ஊழியரை அழைக்கிறார். உள்ளே அழைத்துச் சென்று உட்காரவைக்கும்படி சொல்கிறார். முதல் வரிசையில் இடம் கிடைக்கிறது. ராமநாதனின் கச்சேரியை முழுமையாகக் கேட்கிறார்.

பின்னொரு நாளில் கவிஞர் ஆத்மாநாமுடன் சேர்ந்து அவரது வீட்டுக்குச் சென்று சந்தித்த அனுபவமும் உண்டு.

அவரது இசை ஆர்வத்தின் ஆழத்தைப் புரிந்துகொள்ள இன்னொரு சம்பவத்தைச் சொல்லலாம்.

ஒருமுறை காசிக்குச் செல்ல வாய்க்கிறது. அங்கு அவர் பார்க்க விரும்பிய ஒரு இடம் உஸ்தாத் பிஸ்மில்லாகானின் இல்லம். இடுங்கிய சந்து ஒன்றில் இருந்த வீடு அது. அதைத் தேடி அடைந்தபோது மின்சாரம் தடைபட்டிருந்தது. மங்கிய ஒளியில் பிஸ்மில்லாகானின் படங்களைப் பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறார். ஒரு நிமிடம் மின்சாரம் ஒளிர்கிறது. ஷெனாயுடன் பிஸ்மில்லா கான் அமர்ந்திருக்கும் பெரிய படத்தைத் தெளிவாகப் பார்க்க முடிகிறது. கண்கள் கசிய முழந்தாளிட்டு வணங்கி எழுகிறார். அவரது பேரனையும் சந்திக்கிறார். வாரிசுகளுக்கு நடுவிலான சொத்துப் பிரச்சினையால் அந்த வீடு இடிக்கப்படும் செய்தியை அறிகிறார். துயருருகிறார். அந்தக் கட்டுரையை அவர் இப்படி முடிக்கிறார் – பிஸ்மில்லா கான் அந்த வீட்டில் வாழந்தார் என்பது உண்மை. அந்த வீட்டில் மட்டுமே அவர் வாழவில்லை என்பதும் உண்மை.

சுகுமாரன் தன் முதல் தொகுப்பிலேயே ‘இசை தரும் படிமங்கள்’ எனும் கவிதையை ஹரிபிரசாத் சௌரஸ்யாவுக்கும் யேசுதாஸூக்கும் ஸாப்ரிகானுக்கும் சமர்ப்பணம் செய்திருக்கிறார்.

7

சுகுமாரன் எனும் நல்ல சினிமா ரசிகர்

சூர்யா தொலைக்காட்சியின் செய்திப் பிரிவின் தலைமைப் பொறுப்பில் திருவனந்தபுரத்தில் வசித்தார். அவருக்கு பிடித்த நகரம். அங்கிருந்து கோவைக்கு இடம்பெயர நேர்ந்த சமயத்தில் மிகவும் தவித்துப் போயிருந்தார். திருவனந்தபுரத்தில் இருந்த காலத்தில் அநேகமாக எல்லா சர்வதேசத் திரைப்பட விழாக்களிலும் கலந்துகொண்டுள்ளார்.

இந்த சினிமா ரசனை கோவையில் அவரது இளமைப் பருவத்திலேயே தொடங்கியது. எண்பதுகளின் தொடக்கத்தில் நண்பர்களுடன் சேர்ந்து திரைப்படச் சங்கம் ஒன்றை நிறுவினார். தர்ஷனா அதன் பெயர். அப்போதெல்லாம் இந்தியத் திரைப்படச் சங்கங்களின் கூட்டமைப்பில் உள்ள உறுப்பினர் சங்கங்களுக்கு படங்களை அனுப்புவார்கள். ரயில் நிலையத்தில் திரைப்படச் சுருள்கள் அடங்கிய அந்தத் தகரப் பெட்டியை கட்டணம் செலுத்தி எடுத்து வந்து, அதற்கான புரொஜெக்டரை வாடகைக்கு ஏற்பாடு செய்து படத்தைத் திரையிடுவார்கள். சென்னை, கோவை, திருப்பூர், உதகை, சேலம், மதுரை என முக்கியமான இடங்களில் இத்தகைய சங்கங்கள் இருந்தன.  தமிழகத்துக்கு அனுப்பப்படும் படப்பெட்டி இந்த எல்லா ஊர்களுக்கும் ஒன்றிலிருந்து ஒன்றாக பயணமாகும். அப்படித்தான் அன்றைய காலகட்டத்தின் முக்கியமான திரைப்படங்களைப் பார்க்க வாய்த்தது.

அப்படி ஒரு முறை ரேயின் ‘சாருலதா’வை திரையிட ஏற்பாடு செய்யப்பட்டது. பெட்டி ரயிலில் வந்துவிட்டது. எடுப்பதற்கு கையில் காசில்லை. கடன் சொல்ல முடியாது. பணம் கட்டினால்தான் பெட்டியை வெளியில் எடுக்க முடியும். தாமதிக்கவும் முடியாது. அடுத்த ஊரின் திட்டம் கெட்டுப்போகும். எங்கும் பணத்தைப் புரட்ட முடியாமல், திரையிடுவதற்கு முந்தைய நாள் தன் தங்கையின் கழுத்திலிருந்த சங்கிலியை அடகு வைத்து பெட்டியை எடுத்தார். படம் திரையிடப்பட்டது. படத்தின் நாயகி மாதவி முகர்ஜியில் மயங்கிப்போய் திருப்பூருக்கும் படப்பெட்டியை அவரே கொண்டுசென்று அங்கும் அந்தப் படத்தைப் பார்த்தார்.

வெகு நாட்கள் கழித்து, சென்னையில் சொந்தமாகத் தொடங்கிய ஆயத்த ஆடை நிறுவனம் நஷ்டத்தில் முடிய, நண்பரின் ஆலோசனையின்படி மொத்த கொள்முதலுக்காக கல்கத்தாவுக்கு சென்றார். வியாபாரத்துக்காக என்பதைவிட ரேயை சந்திக்க ஒரு வாய்ப்பு என்பதே பெரும் உந்துதலாக இருந்தது.

1988ஆம் ஆண்டு. கல்கத்தாவில் இருந்த தமிழ் கடை ஒன்றில் இருந்தவர் மூலமாக ரேயின் தொலைபேசி எண்ணைக் கண்டுபிடித்தார். பதற்றத்துடன் எண்ணைச் சுழற்றினார். மறுமுனையில் ஒலித்த குரல், ரே உடல்நலக் குறைவால் யாரையும் சந்திப்பதில்லை என்று பதிலளிக்கிறது. பெரும் சோர்வு. கொஞ்சம் கோபம்கூட. இத்தனை தொலைவிலிருந்து வந்திருக்கும் ஒரு ரசிகனைச் சந்திக்க முடியாதா? ஆனால், சிறிது நேரத்துக்குப் பிறகு ரேயின் உண்மை நிலையை உணர்கிறார். மறுநாள் மீண்டும் அழைக்கிறார். இப்போது அதே குரல். ஆனால், ஞாயிறு மாலை நான்கு மணிக்கு சந்திக்கலாம் என்றும் பத்து நிமிடம் மட்டுமே அனுமதிக்கப்படும் என்றும் சொல்கிறது. சரியாக நான்கு மணிக்கு ரேயின் முகவரியை அடைகிறார். பழைய கால வீடு. பத்திரிகைகளில் வெளிவந்த படங்களின் வழியாக அந்தப் படம் ஏற்கெனவே நன்கு அறிமுகமாயிருந்தது. ரே சாய்வுநாற்காலியில் அமர்ந்திருக்கிறார். மடி மீது அகலமான எழுதுபலகை. அச்சிட்டப் பக்கங்களில் பிழை திருத்துகிறார். சற்றே தள்ளி இருந்த சோபாவில் அமரச் சொல்கிறார்.

அறிமுகப்படுத்திக்கொள்கிறார். அவரது படங்களைப் பற்றிச் சொல்லத் தொடங்கியதும் நிமிர்ந்து முகத்தைப் பார்க்கிறார். சொல்வது நின்றுபோகிறது. பேச நினைத்த எதுவும் நினைவுக்கு வர மறுக்கிறது. வாயடைத்து அமர்ந்திருக்கிறார்.

தோள்பையில் இருந்த மீட்சி இதழை எடுக்கிறார். அரவிந்தனின் ‘சிதம்பரம்’ படத்துக்கு எழுதிய விமர்சனம் அதில் உள்ளது. ரேயின் மேற்கோள் ஒன்றை அதில் பயன்படுத்தியுள்ளார். அந்தக் கட்டுரையைக் காட்டி தோராயமாக மொழிபெயர்த்துச் சொன்னதும் ரேயின் முகத்தில் இணக்கம். அந்த ஆமோதிப்பைப் பற்றிக்கொண்டு சொல்ல நினைத்தவற்றை கடகடவென சொல்லி முடிக்கிறார். ரேயின் படங்களைப் பற்றி, அவரது மேதமையைப் பற்றி என எல்லாவற்றையும் சொல்கிறார். ‘சாருலதா’வுக்காக தங்கையின் நகையை அடகுவைத்த கதையையும் சொல்கிறார்.

கதையைக் கேட்டுப் புன்னகை செய்கிறார். சந்திப்பு அத்துடன் முடிந்தது.

அதே பயணத்தின்போது மாதவி முகர்ஜியின் வீட்டைத் தேடி தெற்கு கல்கத்தாவிலும் அலைந்திருக்கிறார். கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை.

உலக சினிமா, உள்ளூர் சினிமா என தான் பார்த்து ரசித்த படங்களைப் பற்றி நிறைய கட்டுரைகளை எழுதியுள்ளார். அவை வெறும் கதை சொல்லும் கட்டுரைகள் அல்ல. சினிமா எனும் கலை எவ்வாறு அந்தப் படங்களில் வெளிப்பட்டிருக்கிறது என்பதை துல்லியமாகச் சொல்லும் ஆக்கங்கள்.

8

சுகுமாரன் எனும் சமரசமற்ற கலைஞன்

சுகுமாரனின் வாழ்வை அவரது எழுத்துகளின் வழியாகத் திரும்பிப் பார்க்கும்போது, அவர் விரும்பித் தேர்ந்துகொண்ட வாழ்வுதான் இது என்று தோன்றுகிறது. தான் நம்பியவற்றின் மீது அசைக்கமுடியாத பற்றுடன் எந்த சமரசத்துக்கும் ஆட்படாமல் தனக்கு உகந்ததை மட்டுமே அவர் செய்திருக்கிறார். புத்தகங்கள், கவிதை, இலக்கியம், இசை, சினிமா என்று தனக்கு விரும்பியவற்றில் நேரம் செலவு செய்வதற்கு தகுந்த வகையில் தனது வாழ்வை அமைத்துக்கொண்டார். பொருளாதார சிரமங்கள் அன்றாட வாழ்வை இறுக்கிப் பிடித்தபோதும் பெரிதாக அதை பொருட்படுத்தவில்லை என்றே தோன்றுகிறது.

இத்தனைக்கும் அவர் வசதியான குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர் அல்ல. சிறுவனாக உறவினர் வீட்டில் வெல்லிங்டனில் கழிக்க நேர்ந்திருக்கிறது. பின் கோவையில். படித்து முடித்து வேலையின்றி அலைந்து நண்பர்களுடனான ஒரு கூட்டு தொழிற்முயற்சியும் தோல்வியுற்று கடனுடன் சென்னைக்கு இடம்பெயர நேர்கிறது. ஆயத்த ஆடைத் தொழில், விற்பனை பிரதிநிதி, பத்திரிகை பணி என்று தொடர்ந்து நிரந்தரமற்ற வருமானத்துடனே வாழ நேர்ந்தது. ஆனாலும் அதிலிருந்து விலகிச் செல்லவோ விட்டுவிடவோ இல்லை. ஒரு கவிஞனாகவும் இலக்கியவாதியாகவும் தன்னைக் காப்பாற்றிக் கொள்வதில் கவனமாக இருந்தார்.   

ஒரு சந்தர்ப்பத்தில் கோவையில் வசித்திருந்த ஆர்.சண்முகசுந்தரம் அவர்களை சந்திக்கும் முனைப்புடன் அவருடைய வீட்டைத் தேடிச் செல்கிறார். தன்னுடைய வீட்டுக்கு மிக அருகிலுள்ள பகுதிதான் என்றாலும் தேடிக் கண்டுபிடிக்க சிரமப்படுகிறார். ஒருவழியாக வீட்டைக் கண்டுபிடித்து கதவைத் தட்டுகிறார். மெதுவாக நடந்து வந்து கதவைத் திறக்கிறார் ஆர்.சண்முகசுந்தரம். ஒரு கல்லூரி மாணவன் தன்னைத் தேடி வந்திருப்பதை வியப்புடன் கண்டு உள்ளே அழைத்துச் செல்கிறார். விசாரிக்கிறார். இரும்புக் கட்டிலில் அமர்ந்தபடி சொல்வதை கேட்டுக் கொள்கிறார். அவருக்கு பிடிக்கும் என்பதைத் தெரிந்து கொண்டு வாங்கி வந்த வெற்றிலையைத் தருகிறார். ஒரு வெற்றிலையை எடுத்து மெல்ல வருடி நரம்பைக் கிள்ளுகிறார் “ஒரு காலத்துல போட்டது. இப்ப போடறதில்லை.” அங்கிருந்த சிறிது நேரத்தில் அவர் இலக்கியத்தைப் பற்றி எதுவும் பேசுவதில்லை. “ஏதோ எழுதப் படிக்கத் தெரிஞ்சுது. படிச்சோம். எழுதினோம். அது இலக்கியமா இல்லையான்னு தெரியாது. காசு வந்துச்சு. ஆனா காசுக்காக எழுதல” என்று பட்டுக்கொள்ளாமல் பேசுகிறார். “பாடம் படிக்கறதை விட்றாதே. எழுத்தாளனாப் பிழைப்பது யோசிக்க சொகமா இருக்கும். ஆனால் அது மாய மானைத் தொரத்தற மாதிரி.”

ஆர். சண்முகசுந்தரம் அன்று அக்கறையுடன் சொன்னதைக் குறித்து சுகுமாரன் நிச்சயமாய் யோசித்திருப்பார். ஆனால், அந்த மாயத்தாகத்தை அவர் விடவில்லை. தனது முடிவில் தடுமாற்றமில்லாமல் இருந்ததின் விளைவுதான் இன்று ஒரு கவிஞனாக, புனைகதையாளராக, கட்டுரையாளராக தனித்தன்மையுடன் விளங்குகிறார்.

9

தி.ஜாவும் மார்க்கெஸ்ஸூம்

சுகுமாரனுக்கு மிகவும் பிடித்தமான எழுத்தாளர்கள் இருவர். அவரது ஆதர்சம். ஒருவர் தி.ஜானகிராமன்.

‘எழுத்தெண்ணிப் படிப்பது’ என்று சொல்வார்கள் அல்லவா, அப்படி தி.ஜானகிராமனின் எல்லா எழுத்துகளையும் நுணுகிப் படித்தவர் சுகுமாரன். அவரது நாவல்களையும், சிறுகதைகளையும், கட்டுரைகளையும் மறுபதிப்பாகக் கொண்டு வந்தபோது அவைகளுக்காக எழுதப்பட்ட முன்னுரைகள் மிக கனமானவை. அவற்றின் வழியாக தமிழின் ஒரு மாபெரும் புனைவெழுத்தாளனுக்குத் தரப்பட்டிருக்கும் கௌரவம் மிக முக்கியமானது. அந்த முன்னுரைகளை கட்டுரைகளைத் தொகுத்து ‘ஜானகிராமம்’ என்று வெளியிட்டுள்ளார்.

பணி ஓய்வுக்குப் பின் தில்லியிலிருந்து சென்னைக்குத் திரும்பி வசித்த காலத்தில் ஓரிரு முறை அவரைச் சந்தித்திருக்கிறார். அசோகமித்திரனின் ஆசிரியப் பொறுப்பில் கணையாழி வெளிவந்த காலம். அலுவலகத்தில் தி.ஜானகிராமனை சந்திக்க வாய்த்திருக்கிறது. அதேபோல, தாம்பரத்தில் நடந்த ஒரு கூட்டத்தின்போது அவரது கையைப் பற்றிக் கொள்ளவும் சந்தர்ப்பம் கிட்டியிருக்கிறது. இசையைக் குறித்து சில சொற்களையும் பேசியிருக்கிறார்.   

அவருக்கு பிடித்த இன்னொரு எழுத்தாளர் கார்சியா காப்ரியல் மார்க்வெஸ்

தி.ஜாவை எந்த அளவுக்கு நுணுகி வாசித்து ரசித்திருக்கிறாரோ அதேயளவுக்கு ‘காபா’வின் மீதும் அவருக்கு பித்து உண்டு. தமிழில் வெகு காலமாகப் பேசப்பட்டு வந்தது மார்க்வெஸின் ‘தனிமையின் நூறு ஆண்டுகள்’ நாவல். ஆனால், அது தமிழில் மொழிபெயர்க்கப்படவே இல்லை. கிட்டத்தட்ட நாற்பது ஆண்டுகள் கழித்து, சுகுமாரனின் வழியாக அது நடக்கவேண்டும் என்பதுதான் காலத்தின் விருப்பம் போலும், காபாவின் விருப்பமுமாக இருக்கலாம். அவரைப் பற்றிய கட்டுரைகளை காலச்சுவடு இதழில் தொடர்ந்து எழுதியிருக்கிறார்.

தி.ஜாவையும் மார்க்வெஸ்ஸையும் விருப்பத்துக்குரிய இரண்டு எழுத்தாளர்களாகக் கொண்டிருப்பது என்பதே ஒரு சிறப்பான அம்சம். சற்று விநோதமான அம்சமும்கூட. அதுதான் சுகுமாரனின் தனித்தன்மைகூட.

10

சுகுமாரன் எனும் அபூர்வம்

சுகுமாரனிடம் இரண்டு நாட்களுக்கு முன்பு பேசும்போது சொன்னேன். உங்கள் கைகள் அதிர்ஷ்டம் வாய்ந்தவை. எத்தனை மேதைகளின் கைகளைப் பற்றிக் குலுக்கும் வாய்ப்பைக் கொண்டிருந்தன என்றேன்.

ரே, ஜானகிராமன், எம்.டி.இராமநாதன். இளையராஜா, அசோக் வாஜ்பாயி, மதுரை சோமு என்று அதுவொரு பெரிய பட்டியல்.

அதேபோல தமிழில் சிறு பத்திரிகைகளின் வழியாக தீவிர இலக்கியம் செழிப்படையத் தொடங்கிய காலத்திலிருந்து இன்று வரை அதன் எல்லா படிநிலைகளையும் நேரில் கண்ட மனிதர் சுகுமாரன். நவீன இலக்கியத்தின் முக்கியமான ஆளுமைகள் எல்லோரையுமே நேரில் சந்திக்கும் வாய்ப்பை பெற்றவர். கவிதைகள், சிறுகதைகள், நாவல்கள், கட்டுரைகள், விமர்சனம் என எல்லாவற்றின் கால மாற்றங்களையும் கவனித்திருக்கிறார். இந்த காலகட்டங்களைப் பற்றியும் இலக்கியவாதிகள் பற்றியும் அவர் எழுதியுள்ள கட்டுரைகளைத் தொகுத்தாலே நவீன தமிழ் இலக்கியத்தின் குறுக்குவெட்டுத் தோற்றத்தைப் பார்க்க முடியும்.

அந்த வகையில் சுகுமாரன் தமிழ் நவீன இலக்கியத்தின் நேரடி சாட்சி.

 

11

சுகுமாரன் எனும் ஆசிரியர்

வாழ்வின் ஒவ்வொரு காலகட்டத்திலும் நம்மை வழிநடத்தும் ஆசிரியர்களை சந்திக்க நேர்கிறது. சிலர் நேரடியாக நமக்குக் கற்றுத் தருகிறார்கள். இன்னும் சிலர் தங்களது நடவடிக்கைகளின், பழக்க வழக்கங்களின் வழியாக நமக்குக் கற்றுத்தருகிறார்கள்.

அவ்வாறு விலகி நின்றும் பிறகு நெருங்கி அறிந்தும் கற்றுக் கொண்ட ஆசிரியர் சுகுமாரன். இலக்கியம் பற்றி மட்டுமல்லாது ஒரு மனிதனாக இருக்கவும் அவரிடமிருந்து கற்றுகொள்ள நிறைய உண்டு. நாம் நம்பும் ஒரு விஷயத்துக்காக எதன்பொருட்டும் சமரசம் கொள்ளாத உறுதி, சிறிய கூட்டமோ பெரிய கூட்டமோ முறையான தயாரிப்புடன் குறிப்புகளுடன் பேசுவது, முகதாட்சண்யத்துக்காக தகுதிக் குறைவான ஒன்றை பாராட்டாமல் அதன் குறைகளை சுட்டிக் காட்டும் கறார் தன்மை, எழுத்திலும் பேச்சிலும் சொற்களை அனாவசியமாக செலவு செய்யாத தன்மை, தன்னை முன்னிறுத்திக்கொள்ளாமை – எழுத்து பேசட்டும், எழுத்தாளன் பேசவேண்டாம் என்று அவர் கற்றுக் கொடுத்தவை மிக முக்கியமானவை.

எனக்கு மட்டுமல்ல, என்னைப் போன்ற நண்பர்கள் பலருக்கும் அவர் ஆசிரியரே.

இலக்கியத்தின் அனைத்து இயல்களிலும் அவரது பங்களிப்பு மிகப் பெரியது. இன்னொருவர் கற்பனைகூட செய்துபார்க்க முடியாது. இதற்கான உரிய விருதுகளோ பரிசுகளோ அவருக்கு வந்து சேரவில்லை. அதைப் பற்றி பொருட்படுத்துபவரல்ல. தன் பணிகளில் சற்றும் தளராத கவனத்துடனும் அக்கறையுடனும் தொடர்ந்திருப்பவர்.

எனவே, கொடீசியா அமைப்பின் இந்த விருது அவருக்குக் கொடுத்திருக்கும் மகிழ்ச்சியைக் காட்டிலும் அவரது மாணவர்களாகிய எங்களுக்கு பெரும் நிறைவைத் தந்திருக்கிறது.

ஆசிரியர் சுகுமாரன் அவர்களுக்கும் கொடீசியா அமைப்பினருக்கும் மனமார்ந்த வாழ்த்துக்கள்.

0

(கோவை கொடீசியா அமைப்பின் 2023ஆம் ஆண்டுக்கான வாழ்நாள் சாதனையாளர் விருது 22 ஜுலை 2023 கொடீசியா புத்தகக் கண்காட்சி அரங்கில் சுகுமாரனுக்கு வழங்கப்பட்டபோது ஆற்றிய உரையின் எழுத்து வடிவம் )