யுவன் - விஷ்ணுபுரம் விருது

 

1

இருபது வருடங்களுக்கு முன்பு ஒரு டிசம்பர் மாதம். அலுவலகப் பயிற்சி நிமித்தமாக புனே சென்றிருந்தேன். அன்று காலை ஆங்கிலச் செய்தித்தாள் ஒன்றைப் புரட்டிக்கொண்டிருந்தபோது ஒரு சிறிய புகைப்படம் என்னை ஈர்த்தது. தெரிந்த முகம் போலிருக்கவே செய்தியைப் படித்தேன்.

புனேவில் ஆண்டுதோறும் நடந்துகொண்டிருக்கும் அந்த இசை விழாவுக்காகச் சென்னையிலிருந்து வந்திருக்கும் ரசிகரைப் பற்றிய செய்தி அது.

சவாய் கந்தர்வா மியூசிக் பெஸ்டிவல். இந்திய அளவில் நடைபெறும் மாவெரும் இந்துஸ்தானி இசை விழா.

படத்தை மீண்டும் பார்த்தேன். குறுந்தாடியுடன் இருந்த அவரையும் அவரது புன்னகையையும் இப்போது நன்றாகவே அடையாளம் தெரிந்தது. யுவன் சந்திரசேகர்தான்.

அன்று மாலை இசை விழா மைதானத்துக்கு அழைத்துச் சென்றார் யுவன். அங்கே பலருக்கும் அவரைத் தெரிந்திருந்தது. முகமன் சொல்லிக்கொண்டார்கள். என்னை அவர்களுக்கு அறிமுகப்படுத்தினார். மாலையில் தொடங்கிய இசை நிகழ்ச்சி தொடர்ந்து நடந்துகொண்டிருந்தது. பெரிய பந்தல். மேடைக்கு முன்னால் மணல் பரப்பில் அமர்ந்து கேட்டுக்கொண்டிருந்தோம். இரவு கூடுந்தோறும் குளிர் அதிகரித்தபடியே இருந்தது. நிகழ்ச்சியும் தொடர்ந்தது. இந்துஸ்தானி இசைக் கச்சேரியை நேரில் கேட்பது எனக்கு அதுவே முதல் அனுபவம். நான் முன்பு அறிந்திராத பல கலைஞர்கள். இசைக் கருவிகள். புத்துணர்ச்சியூட்டும் அனுபவமாக இருந்தது.

சிறிது நேரத்துக்குப் பிறகு யுவனைத் திரும்பிப் பார்த்தேன்.

தமிழகத்திலிருந்து பல மைல் தொலைவில் இருக்கும் ஒரு நகரம். மூன்று நாட்கள் நடக்கும் ஒரு இசை நிகழ்ச்சி. தெரிந்தவர்கள் யாருமில்லை.. அவருடன் நண்பர்கள் யாரும் வரவில்லை. தனியாகத்தான் வந்திருக்கிறார். இதற்கென முன்பே திட்டமிட்டு, வங்கியில் விடுப்பு எடுத்துக்கொண்டு, விடுதி அறையை ஏற்பாடு செய்து, இங்கே வந்து மணலில் உட்கார்ந்து கேட்டுக் கொண்டிருக்கிறார்.

இந்த வருடம் மட்டும் இல்லை. ஒவ்வொரு வருடமும் இப்படித்தான்.

யுவன் தன்னை மறந்து இசையில் லயித்திருந்தார். தியானத்தில் இருப்பதுபோலவும், தன்னைச் சுற்றி ஒன்றுமே இல்லாததுபோலவுமான அமைதி. பல நேரங்களில் கண் கலங்கினார். விம்மினார். என்னவோ, மேடையில் இருக்கும் பாடகர் அவருக்காக மட்டும் பாடுவதுபோலவும் சுற்றிலும் வேறு யாருமே இல்லாததுபோலவுமான ஒரு காட்சி.

அவரைப் பார்க்கப் பார்க்க ஆச்சரியமாக இருந்தது. தனக்குப் பிடித்த இசையைக் கேட்பதற்காக அத்தனை தொலைவு பயணப்பட்டு வந்து அந்த குளிர் இரவில் மணலில் அமர்ந்து கேட்டுக்கொண்டிருந்த யுவனின் அந்த சித்திரம் எனக்குள் அப்படியே பதிந்து போனது.

எதைப் பற்றியும் கவலைப்படாமல் தன்னை மறந்து தனக்குப் பிடித்த இசையில் ஆழ்ந்திருக்கும் அந்த யுவனின் சித்திரம், இசைக்கு மட்டுமல்ல இலக்கியத்துக்கும் பொருந்தும்.

அவருக்குப் பிடித்திருக்கிறது. என்பதால்  எழுதுகிறார். தொடர்ந்து எழுதிக் கொண்டிருக்கிறார். 40 வருடங்களாகத் தொடர்ந்து எழுதிக் கொண்டிருக்கிறார்.

குறிப்பிடத்தக்க பெரிய அங்கீகாரங்களோ, பெரிய விருதுகளோ வழங்கப்பட்டதில்லை. ஆனாலும், எந்த எதிர்பார்ப்பும் இல்லாமல் எழுதிக் கொண்டிருக்கிறார் என்பதே பெரும் சாதனைதான். தீவிர தமிழ் இலக்கிய மரபின் ஒரு அம்சம் அது.

பெரிய அங்கீகாரங்களோ, குறிப்பிடத்தக்க விருதுகளோ இல்லை என்கிற குறையை இன்று விஷ்ணுபுரம் விருது ஈடுகட்டியிருக்கிறது. இந்த ஆண்டு மதிப்புக்கூட்டப்பட்ட விருது என்பது கூடுதல் சிறப்பு.

இந்தந்த வகைமைகளில் இப்படியெல்லாம் சிறப்பாகப் பங்களித்திருக்கிறார் என்று பிரித்துப் பார்ப்பதைக் காட்டிலும் ஒட்டுமொத்தமாக அவரது புனைவுகளுக்கான, எழுத்துக்கான அங்கீகாரம் என்று இதை எடுத்துக்கொள்வதே பொருத்தமாகவும் சரியாகவும் இருக்கும்.

0

2

மகிழ்ச்சியான இந்தத் தருணத்தில் எனக்குள் சில கேள்விகள் எழுகின்றன. உண்மையில், இந்தக் கேள்விகள் எனக்கு மட்டும் இருக்கிற கேள்விகள் என்று நான் நினைக்கவில்லை. யுவனது வாசகர்கள் அனைவருக்குள்ளும் இந்தக் கேள்விகள் இருக்கும் என்றே நம்புகிறேன். எனவே, அவர்களின் சார்பாக இந்தக் கேள்விகளை இங்கே நான் கேட்டுக்கொள்கிறேன்.

முதலாவது கேள்வி, இங்கே இன்று இந்த விருதைப் பெற்றிருப்பது சந்திரசேகரனா அல்லது யுவன் சந்திரசேகரனா அல்லது எம். யுவனா? அல்லது இவர்கள் மூவரும் அல்லாது கேசவ்சிங் சோலங்கியா?

அடுத்த கேள்வி, இந்த விழா யுவனின் கனவில் நடந்துகொண்டிருக்கும் விழாவா? அல்லது நம் அனைவரின் கனவிலும் நடந்துகொண்டிருக்கும் விழாவில் யுவன் இந்தப் பரிசைப் பெற்றிருக்கிறாரா? அல்லது இவை அனைத்துமே ஜெயமோகனின் கனவில் ஏற்கெனவே நடந்து முடிந்த ஒன்றா?

இஸ்மாயிலும் கிருஷ்ணனும் சுகவனமும் இந்த சபையில் எங்கேனும் இருக்கிறார்களா? அல்லது அவர்கள் மூவரும், தாயம்மா பாட்டியும், கேசவ்சிங் சோலங்கியும்தான் யுவனாக இங்கே, கண்கள் தழுதழுக்க தொண்டை அடைக்க, மேடையில் அமர்ந்திருக்கிறார்களா?

இந்தக் கேள்விகளுக்கெல்லாம் யுவனிடம் நான் பதிலை எதிர்பார்க்கவில்லை என்பதையும் சற்று உரக்கவே சொல்ல விரும்புகிறேன். ஏனென்றால், உங்கள் அனைவருக்குமே தெரியும் கேள்விகளுக்குப் பதில் சொல்லிப் பழக்கமில்லை யுவனுக்கு. கேள்விகளுக்கு பதிலாக, இன்னும் சில கேள்விகளைத்தான் முன்வைப்பார். எனவே, இவை என் கேள்விகள் மட்டுமே என்பதை தெளிவுபடுத்திக்கொள்கிறேன்.

0

3

ஒவ்வொரு எழுத்தாளர்களுக்கும் என்று குறிப்பிட்ட சில சிறப்பம்சங்கள் இருக்கும். அந்த சிறப்பம்சங்களே பிற எழுத்தாளர்களிடமிருந்து அவரை வேறுபடுத்திக் காட்டும்.

கவிதை, சிறுகதை, குறுங்கதை, நாவல், மொழிபெயர்ப்பு, கட்டுரை என  எல்லா இலக்கிய வடிவங்களிலும் எழுதியுள்ளார். ஒரு வாசகனாக, இவை அனைத்திலும், சில தனித்தன்மைகளை நான் கவனித்திருக்கிறேன். அவையே பிற எழுத்தாளர்களிடமிருந்து யுவனை வேறுபடுத்திக் காட்டுகின்றன என்று நினைக்கிறேன்.

1.       எழுதத் தொடங்குபோது, பொதுவாக அவரவர்க்கு நன்கு தெரிந்த வாழ்க்கையையே எழுத முனைவார்கள். பெரும்பாலும் அவரவர் சொந்த அனுபவங்களிலிருந்து சிலவற்றை சொல்ல முயல்வார்கள். அதுவே வசதியும்கூட. ஆனால், யுவன் அப்படிச் செய்யவில்லை. சிறுகதை எழுதலாம் என்று எண்ணியபோது கூடவே ஒரு யோசனையும் எழுந்திருக்கிறது. “ஏகப்பட்ட நீர் ஓடித் திரிந்த நதியில் இப்போதுதான் மிதக்க ஆரம்பித்திருப்பவன் என்பதால், எளிமையாக எதைச் சொல்ல முனைந்தாலும், ‘வேறு யாரோ முன்பே இதைச் சொல்லிவிட்டார்களோ’ என்ற சந்தேகம். முன்பே எழுதியதை திரும்பவும் எதற்கு எழுதவேண்டும். எனவே, அவர் இதற்கு முன்பு யாரும் எழுதாதக் களங்களைத் தேர்ந்தெடுத்தார்.

இந்துஸ்தானி இசை, ஜென் தத்துவம், பௌத்த தத்துவம், மாற்று மெய்ம்மை போன்று தமிழ்ப் புனைவில் அதுவரை அதிகமும் பேசப்படாமலிருந்த களங்களை, தனது புனைவுகளுக்கான களங்களாக மாற்றிக்கொண்டார். அதுவே அவரது எழுத்துகளின் முதல் தனித்தன்மை.

2.       தத்துவம், தர்க்கம் இரண்டுமே ஆழம் மிகுந்த அறிவுத் துறைகள். இவற்றைக் குறித்து புனைவுக்குள் விவாதிப்பது என்பதோ அல்லது இவற்றை அடிப்படையாகக்கொண்டு புனைவுகளை எழுதுவது என்பதோ சவாலான ஒன்று. அத்தனை சுலபமாக ஒரு கதையிலோ நாவலிலோ தத்துவத்தையும் தர்க்கத்தையும் இணைத்து எழுதிவிட முடியாது.

ஆனால், யுவன் தன் புனைவுகளில் இவற்றை மிகுந்த சாதுர்யத்துடன் கையாண்டிருப்பது அவருடைய தனித்தன்மைகளில் இரண்டாவதாகும்.

ஒரு கதையிலோ, நாவலிலோ முரண்கள், மோதல்கள் வழியாக ஒரு தரப்பை மிக நேர்த்தியாக உருவாக்குவார். அதை மிக அழகாக வளர்த்து மேலெடுப்பார். வாசகன் அந்தத் தரப்பை அப்படியே நம்பி ஏற்றுக்கொள்ளும் குறிப்பிட்ட ஒரு தருணத்தில், அந்தத் தரப்பை ஒட்டுமொத்தமாக காலி செய்யும் விதமாக சில கேள்விகளை எழுப்பிவிட்டு நகர்ந்துவிடுவார்.

யுவனின் புனைவு விளையாட்டுகளில் இதுவும் ஒன்று.

 

3.       காலமும் இடமும் இயற்பியலின் இரு பெரும் கூறுகள். TIME & SPACE. இந்தக் காலம், இடம் குறித்து அறிவியல் வகுத்துள்ள வரையறைகளுக்கு அப்பாலான சில கேள்விகளும் அனுபவங்களும் மனித வாழ்வில் தொடர்ந்து நிகழ்ந்துகொண்டுள்ளன. ‘அறிவியல் காணாத இத்தகைய மர்மங்கள் நம் எல்லோருக்குமே பரிச்சயமானது’தான். இந்த அனுபவங்களை, மர்மங்களை வெவ்வேறு தினுசாக சொல்லிப் பார்ப்பது யுவனுக்குப் பிடித்தமானது.

அறிவியல் முன்வைக்கும் கருதுகோள்களை, இந்தியச் சூழலில், இந்திய அனுபவங்களோடு பொருத்திப் பார்க்கவே தொடர்ந்து அவர் முயல்கிறார்.

அறிவியலையும் ஆன்மவியலையும் இரண்டு இறக்கைகளாக வைத்து கொஞ்சதூரம் பறந்து பார்க்கும் ஆசையின் விளைவாகத்தான் சில கவிதைகளும், கதைகளும், குறுங்கதைகளும் நமக்குக் கிடைத்துள்ளன.

4.       தற்செயலான நிகழ்வுகளே நம் வாழ்க்கையை ரசமுள்ளதாக ஆக்குகின்றன. ஒவ்வொருவருக்கும் ஒவ்வொரு விதமான தற்செயல் அனுபவங்கள் ஏற்பட்டிருக்கும். அவ்வாறான தற்செயல் நிகழ்வுகளினூடாக ஒரு பொதுத்தன்மையை கண்டடைய முயல்கிறார் யுவன். வெவ்வேறு காலத்தில், வெவ்வேறு இடங்களில் நடக்கும் வெவ்வேறு தற்செயல்கள் அனைத்தையும் ஒரு பொதுச்சரட்டில் கோர்க்கும் யுவனின் புனைவுத்தியே அவரது எழுத்தில் காணக் கூடிய நான்காவது தனித்தன்மை.

மானுட வாழ்வென்பதே வெவ்வேறு இடத்தில், வெவ்வேறு காலத்தில் வெவ்வேறு கதாபாத்திரங்களைக்கொண்டு நடத்தப்படும் தற்செயல் நாடகம்தான் என்பதையே அவர் தன் கதைகளில் வழியே சொல்லிப் பார்க்கிறார். ஒரு மனிதனின் வாழ்வில் எல்லாமே தற்செயல்களாகவே அமையும் என்றால் அதுவே அவனது வரலாறாகவும் இருக்கும். அதில் ஒரு தற்தொடர்ச்சியும் இருக்கும் என்ற அவரது தரப்பின் புனைவு வடிவங்களாகவே பல கதைகளும் குறுங்கதைகளும் நாவல்களும் உள்ளன.

5.       கணிதத்தில் மிகப் பிரபலமான ஒரு கோட்பாடு நிகழ்தகவு. PROBABILITY. நாம் எல்லோருமே படித்திருப்போம். ஒரு நாணயத்தைச் சுண்டிவிடும்போது தலை விழக்கூடிய சாத்தியங்கள் எத்தனை, பூ விழக் கூடிய சாத்தியங்கள் எத்தனை என்பதுதான் நிகழ்தகவு. இந்த அம்சத்தில் உள்ள சுவாரஸ்யமான சாத்தியங்களை யுவன் தன் எழுத்தில் முயல்கிறார். நாணயத்தைச் சுண்டிவிடுவதற்கு பதிலாக யுவன் கதைகளையோ சம்பவங்களையோ சுண்டிவிடுகிறார். அதில் உள்ள தகவுகளை அடுக்கியும் கலைத்தும் தனது புனைவுவெளியை உருவாக்குகிறார். ஒன்றுக்கொன்று தொடர்புடைய சாத்தியங்களையும், தொடர்பில்லாத தகவுகளையும் இணைக்கும்போது உருவாகும் சிக்கல்களில் அவருக்கும் பெரும் ஆர்வம் உண்டு. ஒரு சம்பவம் இப்படி நடந்திருந்தால் என்னவாகியிருக்கும் என்று ஒரு சரடு. அதே சம்பவம் அவ்வாறு இல்லாமல் இன்னொரு மாதிரி நடந்திருந்தால் என்னவெல்லாம் ஆகியிருக்கும் என்பது இன்னொரு சரடு. இப்படி பல சரடுகளை உருவாக்கி தொடர்ந்து அவற்றைப் பின்னிச் செல்ல முடியும் அவரால்.

0

4

யுவனின் எழுத்தில் காண முடிகிற தனித்தன்மைகளாக நான் குறிப்பிட்டவை.

1.       அதிகமும் எழுதப்படாத புதிய களங்கள்

2.       தத்துவம், தர்க்கத்தை புனைவுகளில் இணைத்தது

3.       அறிவியல் வரையறைகளுக்கு அப்பாலான அனுபவங்களை எழுதுவது.

4.       தற்செயல்களின் பொதுமையைக் கண்டடைய முற்படுவது

5.       நிகழ்தகவின் சாத்தியங்களை எழுதுவது

மேலே சொன்ன இந்தத் தனித்தன்மைகளை, நாம் வாசித்துப் பழகிய வடிவிலோ மொழியிலோ எழுதினால் அது பொருத்தமாக இருக்காது. வழக்கமான, சம்பிரதாயமான கதை வடிவங்களும் மொழியும் இவற்றைச் சொல்லக் கைகொடுக்காது.

ஒரு வடிவத்தின் விளிம்புகள் போதவில்லை என்று தோன்றும்போது புதிய வேறு வடிவங்களை முயல்வதே இயல்பு.

எனவே, இதற்கு பொருத்தமான ஒரு வடிவத்தையும் மொழியையும் கண்டடைய வேண்டியது முக்கியம். அதே நேரத்தில் அந்த புதிய வடிவமும் மொழியும் வாசகன் ஏற்கும்படியானதாக இருக்க வேண்டும் என்பது அதைவிட முக்கியம்.

தனது களங்களுக்கும் உத்திகளுக்கும் பொருத்தமான வடிவத்தையும் மொழியையும் யுவன் கண்டடைந்துவிட்டார் என்றே சொல்லலாம். அவரது பெரும்பகுதி புனைவுகளுமே அத்தகைய வடிவத்திலும் மொழியிலுமே அமைந்துள்ளன என்பதை கவனிக்கலாம்.

முதல் நாவலான ‘குள்ளச்சித்தன் சரித்திரம்’ நாவலிலே வடிவம், மொழி, சொல்முறை சார்ந்த வித்தியாசங்களை துலக்கமாக நம்மபால் பார்க்க முடியும்.

அதே சமயத்தில், நீண்ட தமிழ் நாவல்களின் மரபின் தொடர்ச்சியாகவே இந்த நாவலும் இருக்கிறது என்ற CLAIM  அதன் தலைப்பிலேயே உள்ளது. ‘பிரதாப முதலியார் சரித்திரம்’, ‘கமலாம்பாள் சரித்திரம்’, ‘பத்மாவதி சரித்திரம்’ போன்று ‘குள்ளச் சித்தன் சரித்திரம்’. அவ்வாறான ஒரு பெருமரபின் தொடர்ச்சியாகக் கருதிய தன் நாவலை அவர் எழுத எடுத்துக்கொண்ட வடிவம் மீநாவல் என்று சொல்லப்படும் META FICTION வடிவம். நாவலுக்குள் ஒரு புத்தகம், அந்தப் புத்தகமேதான் நாவலும், எழுதியவர், வாசித்தவர், வாசிப்பவர் என எல்லோருமே அதன் கதாபாத்திரங்கள். இதற்குள் முன்னுரை, பதிப்புரை என்று எல்லாமே உண்டு.

முதல் நாவலுக்கு முற்றிலும் மாறாக அமைந்தது ‘பகடையாட்டம்’. கற்பனையான ஒரு மலை தேசத்தில் நிகழும் அரசியல் மர்மக் கதை இது. இந்த நாவலிலும் ஒரு பூர்வ கிரந்தம் உண்டு. சோமிட்சுகளின் வரலாறு உண்டு. நாடோடியாக அலைந்து திரியும் ஒரு ஆப்பிரிக்கரும் தலைமறைவாக அலையும் முன்னாள் நாஜியும் இதன் கதாபாத்திரங்கள். இக் கதாபாத்திரங்கள் முன்னும் பின்னுமாக சொல்லும் கதையின் வடிவில் அமைந்தது இந்த நாவல்.

நினைவுதிர் காலமும், கானல் நதியும் தமிழ் வாசகர்களுக்கு அதிகமும் பரிச்சயமற்ற களத்தைக் கொண்டவை. இந்துஸ்தானி இசையைப் பின்னணியாகக் கொண்டவை. இதன் கதை மாந்தர்கள் வங்காளிகள். நினைவுதிர் காலம் நாவலின் நாயகன் கருவி இசைக் கலைஞர். வயலின் வித்வான். கானல் நதியின் நாயகனோ குரலிசைக் கலைஞர். கானல் நதி ஒரு வாழ்க்கை வரலாற்றின் சாயலில் அமைக்கப்பட்டது. நினைவுதிர் காலம் ஒரு நீண்ட நேர்காணலின் வடிவில் இருப்பது. இரண்டுமே ஆங்கிலத்திலிருந்து மொழிபெயர்க்கப்பட்டவை என்ற வடிவத்தைக் கொண்டவை.

மொழிபெயர்ப்பு என்ற குறிப்புடன் இன்னொரு நாவலும் உண்டு. ‘எதிர்க்கரை’ நாவல். டென்சின் எனும் திபெத்தியர் எழுதிய நூலின் மொழிபெயர்ப்பு. தவிர, இந்த நாவல் இரண்டு நபர்களின் நினைவோட்டம் போன்ற வடிவில் அமைந்திருப்பது. இல்லறத்தை ஒரு கரையாகவும், துறவை மறு கரையாகவும் கொண்டு ஓடும் வாழ்வைக் குறித்த விசாரணை. இந்த நாவலின் காலமும் சுதந்திரம் அடைந்த காலத்தை ஒட்டி அமைந்தது.

ஒரு பயணத்தின்போது நண்பர்கள் இஸ்மாயில், கிருஷ்ணன், சுகவனம் மூவரும் எழுதும் மூன்று கதைகளின் தொகுப்பாக அமைந்தது போன்ற வடிவத்தைக் கொண்டது ‘பயணக் கதை’. ஒவ்வொரு பகுதியும் ஒவ்வொரு மொழியில். ஒன்று பத்திரிக்கையாளனின் கதை, இன்னொன்று எழுத்தாளனின் கதை. மூன்றாவது, ஒரு ஆசிரமத்தின் கதை. நாவல் முழுக்க ஏராளமான அடிக்குறிப்புகள் உண்டு. இந்த மூன்று கதையையும் நண்பர்கள் சொல்ல அதை எழுதியது ஒருவர் என்றும் திருத்தத்துக்கான கரட்டு வடிவமே இங்கு வாசிக்கக் கிடைப்பது என்றும் குறிப்புகள் உண்டு.

தனது சிறுகதைகளிலும் வடிவம் சார்ந்த இந்த முயற்சிகளை அவர் மேற்கொண்டுள்ளார். அவரது முதல் சிறுகதைத் தொகுப்பான ‘ஒளி விலக’லில் உள்ள கதைகளிலேயே அவற்றைக் காணமுடியும். தாயம்மா பாட்டி சொன்ன கதைகள், 23 காதல் கதைகள் போன்றவற்றை யோசித்துப் பார்க்கலாம். ‘கதைக்குள் கதை சொல்பவர்’ என்று யுவனுக்கு ஒரு அடையாளம் உண்டு. இவ்வாறான ஒரு பொது அபிப்ராயத்தை உருவாக்கியதில் இந்த முதல் தொகுப்புக்கு முக்கியமான இடம் உண்டு. அதில் உள்ள கதைகள் அவ்வாறிருந்தன. உண்மையில் நேரடியான, சம்பிரதாயமான வடிவம் கொண்ட கதைகளை, பல நல்ல கதைகளை, எழுதியிருக்கிறார். ஆனால், அந்தக் கதைகளை அவர் எழுதியதாக, யுவனே சத்தியம் செய்து சொன்னாலும், ஒப்புக்கொள்ளமாட்டோம் என்கிறார்கள்.

வேறுபட்ட களங்களுக்கேற்ப வடிவத்தைக் கண்டடைந்த யுவன் அதற்கேற்ற மொழியையும் அமைத்துக்கொண்டார். அவரது கதைமொழி கச்சிதமும் செறிவும் கொண்டது. கவிதை, தத்துவம், தர்க்கம் ஆகியவற்றின் சாரத்தையும் சாயலையும் கொண்டது.

அவருடைய வரிகள் பலவும் மேற்கோள்களாகப் பயன்படுத்தத் தகுந்தவை. கவிதை, தத்துவம், வாழ்க்கை நோக்கு என்று எல்லாவிதத்திலும் அவை பொருந்தும்.

அவருடைய உரையாடல்கள் மிக நேர்த்தியானவை, வெவ்வேறு பிரதேசங்களில் பேசப்படும் மொழிகளின் நுட்பங்களை, வித்தியாசங்களை அச்சுஅசலாக அப்படியே எழுதியிருப்பார்.

உண்மையில், ‘நினைவுதிர் காலம்’, ‘கானல் நதி’, ‘எதிர்க்கரை’ போன்ற நாவல்களில் அவர் கையாண்டிருக்கும் மொழி சற்று சிக்கலானது.  ‘மொழிபெயர்ப்பு’ என்ற வடிவத்தினால் வருகிற சிக்கல் இது. எழுத்தாளனின் இயல்பான மொழி அல்ல. இயல்பான மொழியை இன்னும் சற்று தட்டிக் கொட்டி நேராக்கியது போன்ற விரைப்புத்தன்மை தென்படும். ஒரு செயற்கை இழை அதில் ஒட்டிக்கொண்டிருக்கும். பொதுவாக, வாசிப்புக்கு அத்தனை உவப்பான மொழி அல்ல இது. ஆனாலும், அவ்வாறான ஒரு சவாலான மொழியை உருவாக்கி அதை வாசகனுக்கு நெருக்கமான ஒன்றாக மாற்றியதுதான் யுவனின் சாமர்த்தியம்.

0

5

கதைக்களம், வடிவம், மொழி என எல்லாவற்றிலும் சம்பிரதாயங்களை, வழக்கங்களை மீறும் எழுத்தாளர் யுவன் என்று சொன்னேன். இப்படிப்பட்ட ஒருவர் எழுதுவதை வாசகர்கள் எப்படி ஒத்துக்கொள்வார்கள்? எப்படி படிப்பார்கள்? கதை என்று ஒன்றை ஒழுங்காக சொல்லுவதில்லை. அப்படியே சொன்னாலும் அந்தக் கதைக்கு ஒரு முடிவும் இருப்பதில்லை. பேசுகிற விஷயங்களெல்லாம் நல்லபடியாகத்தான் இருக்கின்றன. பௌத்தம், துறவு, இசை, எழுத்து, எழுத்தாளன், சாமியார்கள், ஊர் சுற்றுவது என்று பலவற்றையும் பேசுகிறார். விரிவாகவும் விபரமாகவும் பேசுகிறார். ஆனால், இதையெல்லாம் நேரடியாக சொல்லுவதில்லை. இதுமாதிரியெல்லாம் எண்ணம் தோன்றும்.

உண்மையில், அவரது எழுத்துகள் பலவும் வாசகர்களை அத்தனை எளிதில் அனுமதிக்காத தன்மைகளைக் கொண்டவை. தடைகளைக் கொண்டவை. அவரது புனைவுத்திகளும் வடிவங்களும் கதைமொழியும் வாசகனுக்கு சவால் விடுப்பவை. அதிக கவனத்தையும் ஈடுபாட்டையும் கோருபவை.

அவரது தனித்தன்மைகளாக சொல்லப்பட்டவைதான் வாசகனுக்கான சவால்களும் கூட என்பது விநோதமானதுதான்.

யுவனின் எழுத்துகளில் வாசகன் சந்திக்க நேரும் முதல் சவால், கதைக்களங்கள். ஏற்கெனவே சொன்னதுபோல வாசகனுக்கு அறிமுகம் இல்லாத கதைக் களங்கள். இந்துஸ்தானி இசை பற்றிய குறைந்தபட்ச ஆர்வமோ, தகவல்களோ இல்லாத ஒரு வாசகன் நினைவுதிர் காலத்தையும் கானல் நதியையும் முதல் சில பக்கங்களிலேயே மூடி வைத்துவிடும் அபாயம் உண்டு.

 

இரண்டாவது சவால், அந்தக் கதைகள் நிகழும் நிலம். அவரது நாவல்களில் பலவும் வாசகன் அறிந்த நிலங்களில் நடப்பவை அல்ல. அவனை வேறு இடங்களுக்கு அழைத்துச் சென்று விடுகிறார்.  வங்காளம், மகாராஷ்டிரம், தில்லி, வடகிழக்கு மலைப் பிரதேசம் என்று புதிய நிலங்களில் அலைய விடுகிறார். கரட்டுப்பட்டியிலும் மதுரையிலும் சென்னையிலும் திரிந்தபோது ஏற்படாத ஒரு மிரட்சியும் தயக்கமும் இந்த நிலங்களில் இறக்கிவிடப்படும்போது தொற்றிக் கொள்கின்றன.

அடுத்த சவால், நேரடியாக அல்லாது மொழிபெயர்க்கப்பட்டது என்பதான மொழி. ஆங்கிலத்திலிருந்து தமிழுக்கு மொழிபெயர்க்கப்பட்டது. தன்னிச்சையான எழுத்தின் மொழிக்கு உள்ள சில வசதிகளும் இயல்பும் இவ்வாறான மொழியில் மட்டுப்படுகிறது. ஒரு வகையில் செயற்கையானது. இதுவே வாசகனுக்கு நெருக்கமான ஒன்றல்ல.

நான்காவது சவால், சிதறுண்ட துண்டுகளை அமைந்த கதைகள்.  நேரடியாக கதைசொல்வது போல இருந்தாலும், அவரது கதைகள் பலவும் நேர்கோட்டில் அமைந்தவை அல்ல. சித்திரம் மொத்தமும் உடைக்கப்பட்டு வெவ்வேறு இடங்களில் சிதறுண்டு கிடக்கும் அதன் சில்லுகளை நிதானமாகப் பொருத்தி முழுமையை காண்பதற்கு உழைப்பும் பொறுமையும் தேவை. அதேசமயம், சிதறுண்ட ஒவ்வொரு துண்டுமே தன்னளவில் முழுமையானது என்பதையும் மறந்துவிடக்கூடாது. ‘கடற்கரையின் ஒவ்வொரு மணல் துகளும் ஒரு முழு பிரபஞ்சம்’ என்பது அவரது நம்பிக்கை.

இந்த நான்கு அம்சங்களுமே வாசகனை உடனடியாக உள்ளிழுத்து விடாத அபாயங்களைக் கொண்டவை,

ஆனால், இந்த அபாயங்களை தனக்கு சாதகமான அம்சங்களாக மாற்றிக்கொண்டிருப்பதுதான் யுவனின் புனைவுத்திறன்.

நம் எல்லோருக்குமே, ஒளித்து வைத்திருப்பதைக் கண்டுபிடிப்பதில் ஆர்வம் உண்டு. புதையல் வேட்டையின்போது ஒவ்வொரு துப்பைக் கொண்டும், அடுத்த இடம் நோக்கி நகரும் ஆர்வம் எல்லோருக்குமே பிடித்தமானது. யுவனின் எழுத்து அவ்வாறான ஒரு புதையல் வேட்டை அனுபவத்தையே அளிக்கிறது. ஒளித்து வைத்திருப்பதைக் கண்டுபிடி என்ற சவால் வாசகனுக்குப் பிடித்திருக்கிறது. அந்த நாவலுக்குள் அல்லது கதைக்குள் ஈர்க்கப்படுகிறான். இதனால் வாசகனும் நாவலின் ஒரு பகுதியாகிவிடுகிறான்.

சரி, இத்தனை சவால்களையும் தாண்டி, இந்த நாவலை நான் படிக்கத்தான் போகிறேன் என்று ஒரு வாசகன் சொன்னால், என்ன செய்யவேண்டும். அப்பாடி, எனக்கும் ஒரு வாசகன் கிடைத்துவிட்டான் என்றால் கண்ணீர் மல்க அவனை சந்தோஷத்துடன் ஆரத்தழுவி வரவேற்கத்தானே வேண்டும். ஆனால், யுவன் அப்படிச் செய்வதில்லை. அவருதான் இந்த நாவலைப் படிக்கறேன்னு வந்திருக்காரே. பாவம், நிம்மதியா படிக்கட்டுமேன்னு விடமாட்டார். அந்த நாவலிலோ கதையிலோ அவனை முழுமையாக ஒன்றிவிட அனுமதிக்கமாட்டார். அத்துடன் அந்த வாசகர் உணர்ச்சிகரமாக பிணைந்துவிடுவதை விரும்புவதில்லை யுவன். அதனால என்ன பண்ணுவார்னா, காதுக்குள்ள சொல்லிட்டே இருப்பார். இதப்பாரு, நான் சொல்வதெல்லாம் கதை, இதுவொரு புனைவு, இதை நம்பாதே என்று தொடர்ந்து சொல்லி சொல்லி அந்த நாவல்லேர்ந்து அவரை விலக்கியபடியே இருப்பார். ஆச்சரியமா இருக்கா. ஒரு எழுத்தாளன் இப்பிடியா பண்ணுவார்னு யோசிப்போம். ஆனால், யுவனை நம்பவே கூடாது. கள்ளன். இதுவும் அவருடைய புனைவுத்திதான். எதுவொன்றை நாம் வேண்டாம் என்று சொல்கிறோமோ அதில்தானே நமக்கு ஆர்வம் கூடும். எனவே, படிக்காதே, ரொம்ப ஒட்டிக்காதே என்று யுவன் சொல்லுந்தோறும் வாசகன் இன்னும் தீவிரமாக அதில் ஆழ்ந்துவிடுகிறான். நீங்க என்ன சொல்றது, நா அப்பிடித்தான் ஒட்டிக்குவேன், உணர்ச்சி வசப்படுவேன்னு அநத் நாவலுக்குள்ள ஒரு வாசகர் வந்துட்டா அதுக்கப்பறம் வெளிய போக வழியே கிடையாது.

இதை இன்னும் வேறு மாதிரி சொல்லிப் பார்க்கலாம். யுவனது எழுத்துகள், வாசகருடன் அவர் ஆடும் சொற்களின் பகடையாட்டம். அல்லது கதைகளின் பகடையாட்டம். இந்த பகடையாட்டத்தை ஆடவேண்டிய கட்டாயம் வாசகனுக்கு உண்டு. முடிந்தால் வெட்டு இல்லையேல் வெட்டுப்படு. அவரது வாசகர்கள் பலரும் வெட்டுப்பட்டு களத்தில் கிடப்பவர்கள்தான்.

0

6

40 வருட கால எழுத்து. தனக்குப் பிடித்திருக்கிறது என்பதால் தொடர்ந்து எழுதி வந்திருக்கிறார். இப்படியான நீண்ட ஒரு காலத்தில், யார் வாசிக்கிறார்கள் எப்படி வாசிக்கிறார்கள் என்றெல்லாம் பெரிதாக தெரியாமல், தொடர்ந்து உற்சாகத்தைத் தக்க வைத்துக்கொண்டு எழுதுவது என்பது மிக சவாலானது. இப்படி இதற்குள் தன் வாழ்க்கையை நேரத்தை ஒப்படைக்க பெரும் துணிச்சல் வேண்டும். அதைவிட தீராத ஆர்வமும் அர்ப்பணிப்பும் வேண்டும். இதுதான் நான், இதைத்தான் நான் செய்யவேண்டும் என்ற நம்பிக்கையும் சொல்லப்போனால் தலைக்கனமும் வேண்டும்.

யுவனுக்கு அவ்வாறான தெளிவு இருந்தது. தான் விரும்புவதை விரும்பும் நேரத்தில் செய்ய அனுமதிக்கும் வேலையைத் தேர்ந்தெடுத்துக் கொண்டார். பதவி உயர்வுகளை தவிர்த்தார். அலுவலக நேரத்துக்கு அப்பால் அது தன்னைத் தொடரவோ பாதிக்கவோ அவர் அனுமதிக்கவில்லை. 

தெளிவு வந்துவிட்டால் ஆர்வமும் அர்ப்பணிப்பும் உடன் வந்துவிடும். எனவே, எழுத்து அவர் அன்றாடங்களில் ஒன்று. ஒவ்வொரு நாளும் தொடர்ந்து எழுதுவது. எழுதுவதைப் பற்றி பேசுவது. தேவையானவற்றை ஊன்றி வாசிப்பது, விவாதிப்பது என்று ஒரு எழுத்தாளனாகவே இருந்துகொண்டிருக்கிறார். பயணங்கள், கூட்டங்கள்.

பலருக்கும் தெரிந்திருக்கும். யுவனுக்கு பேனாவை பிடித்து எழுதுவது சிரமம். அவருடைய விரல்கள் ஒத்துழைக்காது. அப்படித்தான் அவர் கவிதைகளை எழுதினார். எழுதுவதற்கு கணினியைப் பயன்படுத்த முடியும் என்ற வாய்ப்பை அவர் தீவிரமாகப் பற்றிக்கொண்டார். கடுமையான சலிக்காத முயற்சியின் பலனாக புனைவுகளை எழுத முடிந்தது. ஒருவேளை, கணினிப் பயன்பாட்டை அவர் பற்றிக் கொண்டிருக்காவிட்டால் அல்லது அதில் தீவிரம் காட்டாமல் இருந்திருந்தால் அவர் கவிதையோடு நின்றிருக்கக்கூடும்.

இது தவிரவும் அவருக்கு தோல் தொடர்பான உடல் உபாதை உண்டு. அதற்கான சிகிச்சைகள் மருந்துகள் உண்டு. ஆனாலும் அவர் எதையும் தவிர்த்தில்லை. பயணங்கள், இலக்கியக் கூட்டங்கள், பயிற்சிப் பட்டறைகள் எதையும் அவர் தவிர்த்ததில்லை. உடல் சார்ந்த தடைகள் தன் வேலையைப் பாதிக்க அனுமதித்து கிடையாது.

என்ன, இதன் காரணமாக கொஞ்சம் செல்லம் கூடிப்போகும், அவ்வளவுதான்.

0

7

என்னைவிட யுவன் 5 வயது மூத்தவர். அண்ணன். ஆனால், எனக்குத் தெரிந்து சந்தித்த முதல் நாளிலிருந்தே ஒருமையில்தான் பேசியிருக்கிறேன். இந்த நாற்பதாண்டு காலத்தில், ஒன்றிரண்டு ஆண்டுகள் முன் பின்னாக இருந்திருக்கலாம், ஒன்றாகவே இணைந்தேதான் பயணம் செய்திருக்கிறோம்.

இருவரது சிறுகதைத் தொகுப்பும் ஒரே ஆண்டில் வெளியாயின. யுவனின் ‘ஒளி விலகல்’ சிறுகதைத் தொகுப்பும் என்னுடைய ‘பிறிதொரு நதிக்கரை’ தொகுப்பும் ஒரே ஆண்டில் 2001ஆம் வருடம் வெளியாயின.

அதேபோல, இருவருடைய முதல் நாவலும் ஒரே ஆண்டில் வெளிவந்தன. 2002ஆம் ஆண்டு. அம்மன் நெசவும், குள்ளச் சித்தன் சரித்திரமும் தமிழினி வெளியிட்டது.

இருவரும் மொழிபெயர்ப்பில் ஆசையுடன் ஈடுபட்டிருக்கிறோம்.

குற்றாலத்தில் தொடங்கி, உதகை, ஏற்காடு, நாகர்கோவில் என்று வெவ்வேறு இடங்களில் வெவ்வேறு இலக்கிய முகாம்களில் தொடர்ந்து பங்கேற்றிருக்கிறோம்.

தொடர்ந்து அவர் கவிதை எழுதுகிறார். நான் எழுதுவதில்லை.

இருவரும் சேர்ந்து சிறுகதைப் பயிலரங்குகளை நெறிப்படுத்தியிருக்கிறோம். கவிதை அரங்குகளை ஒருங்கிணைத்திருக்கிறோம்.

இத்தனை காலம் தொடர்ந்து எழுதி வந்திருக்கிறோம் என்பது ஒற்றுமை. இதைத் தாண்டி அவரது இலக்கியம் சார்ந்த நம்பிக்கைகள், அபிப்ராயங்கள் வேறு. கொள்கைகள் வேறு. எனது நம்பிக்கைகளும் அபிப்ராயங்களும் வேறு. அவருடைய புனைவுத்திகளும் அவர் செயல்படும் வடிவங்களும் வேறு வேறு. என்னுடைய புனைவுத்திகளும் வடிவங்களும் வேறு. இருவருக்குமிடையே இலக்கியம் சார்ந்து கறாரான கருத்து வேறுபாடுகள் உண்டு.

ஆனால், இலக்கியம் சார்ந்த அக்கறையில், அர்ப்பணிப்பில் எந்த முரண்பாடும் இருந்ததில்லை. சமரசத்தையும் அனுமதித்ததில்லை. எனவேதான், இத்தனை வேறுபாடுகளைத் தாண்டி கருத்து முரண்களைத் தாண்டி இருவரும் நெருக்கமான நண்பர்களாக இருக்க முடிகிறது.

யோசித்துப் பார்த்தால், இவ்வாறான இணக்கமும் நெருக்கமும் ஒரு சில நண்பர்களுடன்தான் வாய்க்க முடியும். இந்த நட்பும் நெருக்கமும் இலக்கியத்தால், எழுத்தால் வாய்த்ததுதான். ஆனால், அதையும் தாண்டியது. அந்த வகையில், நெருக்கமான என் நண்பனுக்கு கிடைத்த விருது எனக்கு பெருமகிழ்ச்சியைத் தருகிறது.

இதற்கு முன்பு, ‘நினைவுதிர் காலம்’ நாவலை அறிமுகப்படுத்திப் பேசினேன். அவரைப் பற்றியோ அவருடைய எழுத்துகளைப் பற்றியோ வேறு சந்தர்ப்பங்களில் பேசவோ எழுதவோ வாய்க்கவில்லை. இன்று, யுவன் சந்திரசேகர் பெருமைக்குரிய விஷ்ணுபுரம் விருது பெற்றிருக்கும் இந்தத் தருணத்தில் அவருடைய எழுத்துகளைக் குறித்து சில அபிப்ராயங்களைச் சொல்ல வாய்த்ததில் மகிழ்ச்சி.

யுவன் சந்திரசேகருக்கும், எம்.யுவனுக்கும், நண்பனுக்கும் என் மனமார்ந்த வாழ்த்துக்கள்.

0

( டிசம்பர் 2023 விஷ்ணுபுரம் விருது விழாவில் நிகழ்த்திய வாழ்த்துரை )

 

 

 

 

 

 

இந்திக் கவிதைகள் ஒரு அறிமுகம் - பாதி பழுத்த கொய்யாவைப்போல் பூமி

இந்தி மொழி வட இந்தியாவின் வெவ்வேறு பகுதிகளில் மக்களிடையே புழங்கி வந்த பேச்சுமொழிகள் கலந்து உருவான ஒன்று.  பிரஜ், புந்தேல், அவத், கன்னௌஜ், கடிபோலி, மார்வாரி, அங்கிகா, வஜ்ஜிகா, மைதிலி, மககி, போஜ்புரி உள்ளிட்ட பல்வேறு பேச்சுவழக்குகள் ஒன்றிணைந்த கூட்டுமொழி என்று சொல்லலாம். இன்று புழக்கத்திலுள்ள இந்தி மொழியின் அடிப்படை அமைப்பு கடிபோலியிலிருந்து பெறப்பட்டது. இருபதாம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் வட இந்தியாவில் பேசப்படும் ஒரு பொது மொழியாக இந்தி உருவானது. எழுத்து வடிவத்துக்கு தேவநகரி எழுத்துருக்களை பயன்படுத்திக் கொண்டது.

இந்திக் கவிதைகளைப் பொறுத்தவரை மேற்சொன்ன வெவ்வேறு பேச்சுமொழிகளில் எழுதப்பட்டவற்றையும் இன்று ‘இந்திக் கவிதை’ என்றே குறிப்பிடுகிறோம். வித்யாபதி தன் காவியத்தை மைதிலி மொழியில் எழுதினார். கபீர் பாடல்களில் அதிகமும் போஜ்புரியில் எழுதப்பட்டவை. ஜெய்ஸியும் துளசிதாஸரும் தம் பாடல்களை அவத் மொழியில் எழுதினர். பிருஜ்பாஷாவைக் கொண்டு கவி புனைந்தவர்கள் சூர்தாஸூம் பிகாரியும். மீரா ராஜஸ்தானி மொழியில் கவிதைகளை இயற்றினார். இவர்களில் எவருமே கடிபோலியில் எழுதாவிட்டாலும்கூட இவர்களுடைய கவிதைகளை ‘இந்திக் கவிதைகள்’ என்றே அழைக்கப்படுகின்றன. இவ்வாறு ஆயிரம் ஆண்டு காலமாக வெவ்வேறு வளர்ச்சிப் போக்குகளின் ஊடாக உருவாகி வந்தது இந்திக் கவிதை. இந்த வளர்ச்சிக் காலகட்டங்களை நான்கு பெரும் பிரிவுகளாக வகுக்க முடியும்.

1.        ஆதி காலம் 

2.        பக்தி காலம்

3.        ரீதி காலம்

4.        நவீன காலம்

 

ஆதி காலம் அல்லது வீரக்காதைகளின் காலம் ( 11ஆம் நூற்றாண்டு முதல் 14ஆம் நூற்றாண்டு வரை)

கன்னௌஜ், தில்லி, அஜ்மீர் பகுதிகளிலிருந்து மத்திய இந்தியா வரைக்குமான பகுதிகளில் உருவானவை ஆதி கால இலக்கியங்கள். பராக்கிரம் மிகுந்த வீரர்களைப் போற்றிய வீரகாதைகளின் காலம் என்றும் குறிப்பிடப்படுகிறது. ஆளும் ரஜபுதன அரசர்களின் பெருமைகளையும் போர் வீரர்களின் பராக்கிரமங்களைப் புகழ்ந்தும் பாடப்படும் காவியங்கள் இடம்பெற்றன. போரைக் குறித்த உயிரோட்டமுள்ள வர்ணனைகள், மன்னர்களின் வீரத்தைப் போற்றும் கதைகள், வீரமும் சிருங்காரமும் கொண்ட சித்தரிப்புகள் ஆகியன இக் காவியங்களின் குணாம்சங்கள். பிரபந்த காவிய வடிவிலும் போர்க் கதை வடிவிலும் காவியங்கள் இயற்றப்பட்டன.

ஆதி காலக் கவிதைகளை மூன்று வகைகளாகப் பிரிக்கலாம். முற்காலத்தில் வட இந்தியாவில் புழக்கத்திலிருந்த ‘அபபிரம்ச’ மொழி தொகுதியிலிருந்து நவீன இந்தி உருவாகி வளர்ந்த காலத்தில் எழுதப்பட்டவை இவை. முதலாவது பக்தியும் சிருங்காரமும் ஒன்றிணைந்த மக்கள் மொழியில் எழுதப்பட்ட ‘சித்த’ இலக்கியம். பௌத்த மதத்தின் வஜ்ராயனப் பிரிவைச் சேர்ந்த துறவிகளால் இயற்றப்பட்டவை இவை. இரண்டாவதாக, ஏழாம் நூற்றாண்டு தொடங்கி பதினான்காம் நூற்றாண்டு வரையிலும் கோரக்நாத் உள்ளிட்ட கவிஞர்களால் ‘தோஹா’ ( இரண்டடிகள் கொண்ட கவிதை வகை ), ‘சௌபாய்’ ஆகிய வடிவங்களில் எழுதப்பட்ட ஆன்மீகமும் பக்தியும் சேர்ந்த கவிதைகளான ‘நாத’ இலக்கியம். மூன்றாவது, ஜெயின் கவிஞர்களான ஸ்வயம்பு, சோம் தத்த சூரி, சாரங்க் தர், நல்லா சிங் ஆகியோர் ஒழுக்கக் கோட்பாடுகளையும் இயற்கையையும் போற்றிப் பாடிய ‘ஜெயின்’ இலக்கியம்.

இந்த சமயத்தில் பாடப்பட்ட முக்கியமான காவியங்கள் என சந்தபர்தாயி எழுதிய ‘பிரிதிவிராஜ் ரசோ’, தள்பத்விஜய் எழுதிய ‘குமான் ரசோ’, நர்பதி நல்காவின் ‘விசால்தேவ் ரசோ’, ஜக்னிக்கின் ‘பரிமள் ரசோ’ ஆகியனக் குறிப்பிடப்படுகின்றன.

பக்தி காலம்  ( 14 ஆம் நூற்றாண்டு முதல் 17ஆம் நூற்றாண்டு வரை )

பதினான்காம் நூற்றாண்டு முதல் பதினேழாம் நூற்றாண்டு வரையிலுமான காலம் ‘பக்தி காலம்’ என்று அழைக்கப்படுகிறது. நாட்டின் அரசியல் சமூக நிலைகளில் பெரும் மாற்றங்கள் ஏற்பட்ட காலம். இந்தியாவில் இஸ்லாமிய ஆட்சி நிலைகொண்டிருந்தது. மக்களை உணர்வு ரீதியாக ஒன்றிணைக்க பக்தி இலக்கியம் உருவாகி தழைத்தோங்கியது. இது இரண்டு பெரும் பிரிவுகளைக் கொண்டது. கவிஞர்கள் தத்தம் கடவுளை அணுகும் போக்கினை அடிப்படையாகக் கொண்டு ‘சகுண’ பக்தி, ‘நிர்குண’ பக்தி என்று பிரிக்கப்பட்டது. கடவுள் உருவமற்றவர் என்பதே நிர்குண பக்தியின் அடிப்படை. சகுண பக்தியோ மனித வடிவில் அவதாரங்களை எடுப்பவர் கடவுள் எனும் நம்பிக்கையில் அமைந்தது.

உருவமற்ற கடவுளை அணுகும் வழிமுறைகளின் அடிப்படையில் நிர்குண பக்தியில் இரண்டு பிரிவுகள் உண்டு. கடவுள் ஒருவரே, ஞானத்தின் வழியாக அன்பின் மூலமாக அவரை அடையலாம் என்ற வழிமுறையைக் கொண்டது முதலாவது பிரிவான ‘ஞான மார்க்கம்’. இப் பிரிவின் முதன்மை கவிஞர் கபீர். ‘பீஜக்’ இவரது முக்கியமான படைப்பு.  இரண்டடி கவிதைகளின், பாடல்களின் வழியாக ஞான மார்க்கத்தை வலியுறுத்திய இந்தப் பிரிவைச் சார்ந்த பிற கவிஞர்கள் குருநானக், ரவிதாஸ், தர்ம தாஸ், மாலுக் தாஸ், தாது தயாள், சுந்தர் தாஸ் ஆகியோர்.

நிர்குண பக்தியின் இன்னொரு பிரிவு அன்பே கடவுளை அடையும் வழி என்று பாடிய சூஃபி கவிஞர்களைக் கொண்டது. அரசவம்சத்தினரின் காதல் கதைகளை பாரசீகத்தின் புகழ்பெற்ற கவிதைப்பாணியில் அழகான முறையில் கவிதைகளாக்கினர். காதலின் உன்மத்தம், விரக தாபம், பிரிவின் வேதனை ஆகியவற்றை சரித்திரத்துடனும் இயற்கையுடனும் இணைத்துப் பாடியமையே இக் கவிதைகளின் தனித்தன்மை. ‘பத்மாவத்’ காவியத்தை இயற்றிய மாலிக் முகமது ஜயஸி, மன்ஜன், குதுபன், உஸ்மான் ஆகிய கவிஞர்கள் குறிப்பிடத்தக்கவர்கள்.

சகுண பக்திக் கவிஞர்கள் உருவ வழிபாட்டை ஆதரிப்பவர்கள். மக்களை கருணையுடன் காப்பாற்றும் கடவுள்களாக ராமனையும் கிருஷ்ணனையும் ஆராதித்தவர்கள். இந்தப் பிரிவின் முக்கியமான கவிஞரான துளசிதாஸ் தனது காவியங்களான ராமசரிதமானஸ், கீதாவளி, கவிதாவளி, வினயபத்ரிகா ஆகியவற்றில் ராமனையே உதாரண புருஷனாகக் காட்டுகிறார். கிருஷ்ணனைப் போற்றிப் பாடும் கவிஞர்களில் முதன்மையானவர் சூர்தாஸ். அவரது சூர்சாகர், சூர் சூராவளி ஆகிய இரண்டும் பக்தி காலகட்டத்தின் முக்கியமான ஆக்கங்கள். இந்த வகையில் பரமானந்தரும் மீரா பாயும் முக்கியமான கவிஞர்கள். சகுண பக்தி காலகட்டத்தின் குறிப்பிடத்தக்க கவிஞர்களில் இருவர் மாலிக் முகமது ஜெய்ஸியும் அப்துல் ரகுமான் கன்கனாவும்.

ரீதி காலம் ( 17ஆம் நூற்றாண்டு முதல் 19ஆம் நூற்றாண்டு வரை )

பதினேழாம் நூற்றாண்டு தொடங்கி பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டு வரையிலுமான காலகட்டம் ‘ரீதி காலம்’ எனப்படுகிறது. முகலாயர்களின் ஆட்சி நிலைபெற்றிருந்தது. அவர்களது கேளிக்கை மனநிலை இலக்கியத்திலும் பிரதிபலித்தது. ராமனின் மீதும் கிருஷ்ணனின் மேலும் காட்டிய பக்தியுணர்வு குறைந்து சிருங்கார உணர்வுகள் மேலோங்கின. கவிஞர்களின் கவனமும் கவிதையின் கோட்பாடுகளின்பால் குவிந்தது. ‘ரீதி’ என்பது கோட்பாடு. கவிதைகளின் உருவம், உள்ளடக்கம் சார்ந்த கோட்பாடுகள் முழுமையான அளவில் உருவாக்கப்பட்ட காலம் என்பதால் இது ‘கோட்பாடு’களின் காலம் எனப்பட்டது. ரசம், அலங்காரம், நாயக நாயகி பேதம் போன்ற பல்வேறு அம்சங்களைக் கொண்ட பாடல்கள் இந்தக் காலகட்டத்தில் இயற்றிப் பாடப்பட்டன. பக்தி காலக் கவிதைகளில் மேலோங்கியிருந்த கவிதையின் உணர்ச்சித் தளம் என்பது மட்டுப்பட்டது. இக்காலகட்டத்தில் எழுதிய கவிஞர்களில் கோட்பாடுகளை அடியொற்றி எழுதியவர்களை ‘ரீதி பத்த’ (கோட்பாடுகளுக்குக் கட்டுப்பட்ட) என்றும், அவற்றிலிருந்து விலகிப் போனவர்களை ‘ரீதி முக்த’ ( கோட்பாடுகளுக்கு அப்பாற்பட்ட ) என்றும் அழைக்கப்பட்டனர்.

கவிதைகளில் அணியலங்காரத்தை மிகுதியும் கையாண்ட ஆச்சார்ய கேசவ்தாஸிலிருந்து இக்காலகட்டம் தொடங்கியது. ரசங்களைக் கொண்டு கவிதை புனைந்ததில் முதன்மையானர் ஆச்சார்ய சிந்தாமணி ஆவார். மேலும் யஷ்வந்த் சிங், குலபதி மிஸ்ர, தேவ், பிகாரி தாஸ் ஆகியோர் குறிப்பிடத்தக்கவர்கள்.

இந்திக் கவிதையின் நவீன காலம் ( 19ஆம் நூற்றாண்டு முதல் )

ஹிந்தி இலக்கியத்தின்  நவீன காலம் 1857ல் தொடங்கியது. மேற்கத்திய சிந்தனைகளாலும் கருத்துகளாலும் இந்திய சமூக வாழ்வில் ஒரு பெரும் மாற்றத்தைக் கொண்டு வந்த நவீனத்தன்மை (modernity) இந்திய இலக்கியத்திலும் மாற்றங்களை ஏற்படுத்தியது. இந்தி இலக்கியத்தில் நவீனத்தன்மையின் தாக்கங்கள் பாரதேந்து அரிச்சந்திராவின் காலகட்டத்தில் தொடங்கிற்று. நவீன இந்திக் கவிதையின் வளர்ச்சியை இலக்கிய விமர்சகர்களும் ஆய்வாளர்களும் பல்வேறு காலகட்டங்களாக வகுத்துள்ளனர். இதில் அவர்களிடையே முரண்களும் உண்டு என்றாலும் பொதுவாக இவ்வாறு வரையறுக்கிறார்கள்.

1.        பாரதேந்துவின் காலம் ( 1850 முதல் 1900 வரை )

2.        திவேதியின் காலம் (1901 முதல் 1918 வரை )

3.        சாயாவாத் எனப்படும் கற்பனாவாத காலம் ( Romanticism )( 1919 முதல் 1936 வரை )

4.        பிரகதிவாத் எனப்படும் முற்போக்குவாதம் (Progressivism ( 1936 முதல் 1943 வரை )

5.        பிரயோக்வாத் எனப்படும் நவீனத்துவம் ( Modernism ) ( 1943 முதல் 1950 வரை )

6.        நயி கவிதா எனப்படும் புதுக்கவிதை காலம் ( 1950 முதல் 1960 வரை )

7.        சமகாலக் கவிதைகள் ( 1960 முதல் )

 

பாரதேந்துவின் காலம் ( 1850 முதல் 1900 வரை )

நவீன இந்தி இலக்கியத்துக்கானத் தொடக்கத்தைத் தந்தவர் பாரதேந்து அரிச்சந்திரா. இந்தி இலக்கியத்தில் நவீனத்துவத்தை அறிமுகப்படுத்தி வலுப்படுத்த பெரும் முயற்சிகளை மேற்கொண்டார். இந்தக் காரியத்தில் இவருடன் இன்னும் சில ஆளுமைகள் துணைநின்றனர். ‘பாரதேந்து முகாம்’ என்று அழைக்கப்பட்ட அவர்களில் பிரதாப் நாராயண் மிஸ்ரா, பத்ரிநாராயண் சௌத்ரி  ‘பிரேம்தான்’, தாகுர், ஜக்மோகன் சிங், அம்பிகா தத்தா வியாஸ், அயோத்யா பிரசாத் கத்ரி, ராதாசரண் கோஸ்வாமி, பாலமுகுந்த குப்தா ஆகியோர் குறிப்பிடத்தக்கவர்கள். வறியவர்கள், ஒடுக்கப்பட்டவர்களின் பொதுவான பிரச்சினைகளைக் கொண்டு கவிதைகளை எழுதினார்கள். கவிதைகளில் எளிய மக்களின் குரல்கள் ஒலிக்கவேண்டும் என்று விரும்பினார்கள். வறுமை, பஞ்சம், வரிச்சுமை, விடுதலை, சுதேசிப் பொருட்களைப் பயன்படுத்துதல், சகோதரத்துவம், பெண் கல்வி, விதவை மறுமணம் போன்றவையே கவிதையின் பாடுபொருட்களாக அமைந்தன. அவர்கள் அனைவரும் ஒரே சமயத்தில் சமூக சீர்திருத்தவாதிகளாகவும் சிந்தனையாளர்களாகவும் லட்சியவாதக் கவிஞர்களாகவும் பங்காற்றினர். ராஜாராம் மோகன் ராய், ஈஸ்வர சந்திர வித்யாசாகர், கோவிந்த ராணடே, பரமஹம்சர் போன்ற சமூக சீர்த்திருத்தவாதிகளின் வலுவான பாதிப்பு இவர்களிடம் இருந்தது. இலக்கியத்தின் மூலமும் கவிதையின் மூலமும் இந்திய நாட்டில் சமூக சீர்திருத்தத்தைக் கொண்டு வருவதே இவர்களின் லட்சியமாக இருந்தது. கவிதைகளில் பகடியையும் நையாண்டியையும் கொண்டு சமூக விழிப்புணர்வையும் நூற்றாண்டுகளாய் கெட்டித்தட்டிப்போன மக்களின் மனத்தில் மாற்றங்களையும் ஏற்படுத்த முனைந்தனர்.

இந்திக் கவிதைகளில் நவீனத்தன்மையைக் கொண்டு வந்ததில் சில சஞ்சிகைகளும் முக்கியப் பங்காற்றியுள்ளன. பாரதேந்து ஆசிரியராக இருந்த ‘அரிச்சந்திரா’, ‘கவி பச்சன் சுதா’, பிரதாப் நாராயண் மிஸ்ராவின் ‘பிரமன்’, பாலகிருஷ்ண பட்டாவின் ‘இந்தி பிரதீப்’, பத்ரி நாராயண் சவுத்ரியின் ‘ஆனந்த கடம்பினி’ ஆகியனவற்றைக் குறிப்பிடலாம்.

இந்தக் காலத்தில் எழுதப்பட்ட கவிதைகள் முந்தைய காலக் கவிதைகளின் தாக்கத்திலிருந்து முற்றிலும் விடுபடவில்லை; நவீனக் கவிதைக்காண குணங்களை முழுமையாக எடுத்துக்கொள்ளவுமில்லை. நவீனக் கவிதைக்கான தொடக்கம் மட்டுமே. கவிதையில் புதிய உத்திகளும் சிந்தனைகளும் உள்ளே வருவதற்கான கதவுகள் திறந்துவிடப்பட்டது.

இலக்கண அடிப்படையிலோ மொழியியல் நோக்கிலோ இக் கவிதைகள் திருத்தமானவை அல்ல. ஆனால், அவை மக்களின் வாழ்வைச் சொல்லின. கவிஞர்களின் தேர்வுகளில் மாற்றம் ஏற்பட்டிருந்தன. பார்வை விசாலமடைந்திருந்தது.

திவ்வேதி காலம் (1900 முதல் 1918 வரை )

நவீன இந்திக் கவிதையின் இரண்டாம் காலகட்டம். இந்தக் காலத்தின் முன்னோடியாக விளங்கியவர் மகாவீர் பிரசாத் திவேதி. 1903ஆம் ஆண்டு முதல் வெளியான ‘சரஸ்வதி’ இதழின் ஆசிரியர். இந்தி மொழியின் முக்கியமான பேச்சுவழக்கான ‘கடிபோலி’யை விதிகளுக்குட்பட்டு கவிதையிலும் உரைநடையிலும் திருத்தமாகவும் சரியாகவும் பயன்படுத்தவேண்டும் என்பதில் முனைப்பாக இருந்தார். ‘மர்யாதா’, ‘இந்து’ ஆகிய சில பத்திரிகைகளும் இக்காலகட்டத்தில் இந்திக் கவிதையின் மேன்மைக்குப் பங்களித்தன. மகாவீர் பிரசாத் திவேதி, ஸ்ரீதர் பதக், மைதிலி சரண் குப்தா, சியாராம்சரண் குப்தா, லக்ஷ்மிதர் வாஜ்பேயி, கோபால் சரண் சின்கா, ‘ஹரிஅவுத்’ ஆகியோர் இக்காலத்தின் முக்கியமான கவிஞர்கள்.

மனிதர்களைக் குறித்த புதிய பார்வையை இக்காலகட்டத்துக் கவிதைகள் அளித்தன. அதுவரையிலும் சமூகத்தால் கண்டுகொள்ளப்படாத சில பெண் கதாபாத்திரங்கள் கவிதைகளில் புதிய பரிணாமத்துடன் சித்தரிக்கப்பட்டனர். ‘பிரியாபிரபாஸ்’, ‘யசோதரா’, ‘சாகேத்’ ஆகியன சில உதாரணங்கள்.

புதிய வடிவங்களில் கவிதைகள் எழுதப்பட்டன. ‘சாகேத்’, ‘பிரியபிரபாஸ்’ போன்ற காவியங்கள், ‘ஜயத்ரதன் வதம்’, ‘கிஷான்’, ‘மிலன்’ போன்ற குறுங்காவியங்கள், ‘சகுந்தலா ஜன்ம’, ‘கேஷோ கி கதா’, ‘விகட் பட்’ போன்ற உரைநடைக் கவிதைகள் என வெவ்வேறு வடிவங்களில் கவிதைகள் வெளியாயின. ராமன், ஊர்மிளை, யசோதரை போன்ற காவிய நாயகர்கள் உணர்ச்சிகளும், குணங்களும் கொண்ட எளிய மனிதர்களாகச் சித்தரிக்கப்பட்டனர்.

தேசபக்தி, அறம், லட்சியம், மனிதாபிமானம், பகடி, எள்ளல், வரலாற்று உணர்வு ஆகியவற்றை இக்கால கவிதைகளின் பாடுபொருட்களாக இருந்தன. கவிதைமொழியும் சொல்முறையும் முக்கியத்துவம் பெற்றன.

சாயாவாத் – கற்பனாவாதம் ( 1919 முதல் 1936 வரை )

நவீன இந்திக் கவிதையின் வரலாற்றின் முக்கியமான காலகட்டம் இது. இரண்டு உலகப்போர்களுக்கு இடைப்பட்ட காலத்தைச் சேர்ந்தது. எனவே நவீன இந்திக் கவிதையில் இதற்கு ஒரு வரலாற்று முக்கியத்துவம் உண்டு. ‘சாயாவாத்’ எனும் இந்தக் கற்பனாவாத காலகட்டத்தை வகுப்பதில் பல விமர்சனங்களும் கருத்து வேறுபாடுகளும் உண்டென்றாலும் இலக்கிய உலகுக்கு இந்தக் காலம் கொண்டு சேர்த்த வளங்களை, மேன்மைகளை அனைவரும் ஒருமனதாக ஒப்புக்கொள்கிறார்கள். இக் காலத்தை மேற்கு உலகில் ஏற்பட்ட கற்பனாவாதத்தின் மறு எழுச்சி காலத்துடன் ஒப்பிடலாம். அதன் பல்வேறு கூறுகளை இக்காலத்தின் கவிதைகளில் காணமுடியும். அழகைக் குறித்த நுட்பமான பார்வை, சுதந்திர உணர்வு, விசாலமான கற்பனை, உள்முகமான சிந்தனைப்போக்கு, தனித்தன்மை, லட்சியநோக்கு ஆகியன முக்கியமான அம்சங்கள். தனிமனித சுதந்திரத்தின் மீது ஆழமான நம்பிக்கை கொண்டிருந்தனர் இக்காலகட்டத்துக் கவிஞர்கள்.

ஜெய்சங்கர் பிரசாத், மகாதேவி வர்மா, சுமித்ரா நந்தன் பந்த், சூர்யகாந்த் திரிபாதி ‘நிராலா’ ஆகியோர் சாயாவாதத்தின் நான்கு தூண்களாகக் கருதப்படுகின்றனர். மேலும், மாகன்லால் சதுர்வேதி, ராம் நரேஷ் திரிபாதி, சுபத்ரா குமாரி சௌகான், சோகன்லால் திவேதி, அரிவம்சராய் பச்சன் ஆகியோர் இக் காலகட்டத்தின் முக்கியமான கவிஞர்கள்.

கற்பனாவாத காலத்தின் சாதனை என ஜெய்சங்கர் பிரசாத் இயற்றிய ‘காமாயனி’ காவியம் குறிப்பிடப்படுகிறது. இந்தி இலக்கியத்தின் ‘வோர்ட்ஸ்வொர்த்’ என்று சொல்லப்படுகிற சுமித்ரானந்தன் பந்த் முக்கியமான பல கவிதைகளை இக்கால கட்டத்தில் எழுதியுள்ளார்.

கற்பனாவாத காலத்தில் இரண்டு கவிதைப் போக்குகள் இருந்தன. தேசியவாதக் கவிதைகள் என்பது முதலாவது. சமத்துவம், நீதி, சுதந்திரத்துக்காக போராடும் எண்ணத்தை மக்களின் மனத்தில் விதைப்பதே இதன் நோக்கம். மாகன்லால் சதுர்வேதி, ராம்நரேஷ் திரிபாதி, சுபத்ரா குமாரி சௌகான் ஆகியோர் இவ்வகைக் கவிதைகளை எழுதினர். இரண்டாவது போக்கு உமர் கயாமின் ‘சூனியவாத’த்தின் பாதிப்பைக் கொண்டது. நேரடி யதார்த்தத்தை சந்திக்க மறுப்பது. போதையைக் கொண்டாடும் போக்கை இக் கவிதைகளில் அதிகமும் காணமுடியும். அரிவம்ச ராய் பச்சன், நரேந்திர சர்மா, ராமேஷ்வர் சுக்லா, பகதிசரண் வர்மா ஆகியோர் இந்தப் போக்கின் முக்கியமான கவிஞர்கள். சொல் அழகும் உணர்ச்சிக் கொந்தளிப்பும் இவ் வகை கவிதைகளுக்கு கூடுதல் சிறப்பை அளித்தன.

உத்தி, வடிவம், நயம், சொல்முறை என வெவ்வேறு கவித்துவ ஆற்றல்களைக் கொண்டு எழுதப்பட்ட சாயாவாதக் கவிதைகள் இந்திக் கவிதைகளுக்கு புதியவொரு தோற்றத்தைத் தந்தன. தனித்தன்மைகொண்ட படிமங்களையும் குறியீடுகளையும் மிக நுட்பமாகப் பயன்படுத்தினர்.

பிரகதிவாத் எனப்படும் முற்போக்குவாதம் ( 1936 முதல் 1943 வரை )

சாயாவாதக் கவிதைகளுக்கான எதிர்வினையாக உருவானவை பிரகதிவாதக் கவிதைகள். எல்லையற்ற கற்பனையும், யதார்த்தத்திலிருந்து விலகும் போக்கும் கொண்ட சாயாவாதக் கவிதைகளை மறுத்த ஒரு சாரார் அவற்றுக்கு மாற்றாக புதிய வகைக் கவிதைகளை எழுதினார்கள்.

மார்க்ஸிய சித்தாந்தத்தின் அடிப்படையைக் கொண்டது பிரகதிவாதம். தவிர, தேசிய அளவிலும் பன்னாட்டு அளவிலும் நிகழ்ந்த பல சம்பவங்களும், பாசிச எதிர்ப்பு நிலை, இந்தியாவில் நிலவிய ஆங்கில ஆட்சி போன்றவையும் இக் கவிதைகளில் பாதிப்பை ஏற்படுத்தின.

1935ஆம் ஆண்டு பாரிஸில் எம்.ஃபாஸ்டரின் தலைமையில் ‘முன்னேற்ற எழுத்தாளர்கள் சங்கம்’ நிறுவப்பட்டதை அடுத்து இந்தியாவில் முல்க் ராஜ் ஆனந்தும் சஜித் ஜகீரும் இந்தியாவில் அந்த அமைப்பை நிறுவ முனைந்தனர். முதல் மாநாட்டுக்கு தலைமை தாங்கியவர் பிரேம் சந்த்.

‘ஜாகரன்’, ‘நயே சபேரா’, ‘நயே சேத்னா’ போன்ற இதழ்கள் இந்தப் போக்குக்கு பெரும் உதவியாக இருந்தன. உருவம், உள்ளடக்கம் இரண்டிலும் புதிய தோற்றம் கொண்ட கவிதைகளை இவை அறிமுகப்படுத்தின. வர்க்கப் போராட்டம், மார்க்ஸிய சித்தாந்தம், யதார்த்தம், புரட்சிகர லட்சியம், சமூக அடக்குமுறைகளை எதிர்த்தல், உலகளாவிய மனிதகுலத்துக்கான குரல் போன்றவையே இந்தக் கவிதைகளின் அடிப்படைகளாக இருந்தன.

சுமித்ராநந்தன் பந்த், நிராலா, நரேந்திர சர்மா, கேதார்நாத் அகர்வால், நாகார்ஜூன் ஆகியோர் இந்தக் காலகட்டத்தின் முக்கியமான கவிஞர்கள்.

ஊழல், சுரண்டலுக்கு எதிரான குரல்களை இந்தக் கவிதைகளில் கேட்க முடிந்தது. சமூகத்தின் அடித்தட்டு மக்களின்பால் அக்கறை கொண்டவர்களாய் இருந்தனர் இக் கவிஞர்கள். இவை பொதுமக்களின் உண்மையான குரலாக ஒலித்தன. கற்பனையான உலகின்மேல் இவர்களுக்கு நம்பிக்கை இருக்கவில்லை. சமத்துவம், சகோதரத்துவம், சுதந்திரம் கொண்ட உலகை நிர்மாணிக்க முயன்றனர்.

பிரயோக்வாத் எனப்படும் நவீனத்துவம் ( 1943 முதல் 1950 வரை )

இந்திக் கவிதை வரலாற்றில் இன்னொரு முக்கியமான காலகட்டம். 1943ஆம் ஆண்டு ஏழு கவிஞர்களின் கவிதைகளைக் கொண்ட ‘தார் சப்தக்’ என்ற கவிதைத் தொகுப்பு வெளியாகி இந்திக் கவிதையுலகில் புதியதொரு திருப்புமுனையை ஏற்படுத்தியது. கஜானன் மாதவ் முக்திபோத், நேமிசந்த் ஜெயின், பாரத் பூஷன் அகர்வால், பிரபாகர் மாஸ்வே, கிரிஜாகுமார் மாதுர், ராம்பிலாஸ் சர்மா, அக்ஞேய ஆகிய ஏழு கவிஞர்களின் கவிதைகளைக் கொண்ட இதனைத் தொகுத்தவர் கவிஞர் அக்ஞேய. பிற காலகட்டங்களைப் போலவே ‘பிரதிக்’, ‘கல்பனா’, ‘ஆலோசனா’, ‘நயி கவிதா’ ஆகிய இதழ்கள் இக்காலகட்டத்தில் முக்கிய பங்களித்தன. பிரகதிவாதத்துக்கு மாற்றாக உருவான பிரயோக்வாதம் சமூகத்துக்கு பதிலாக தனிமனிதனுக்கு முன்னுரிமை தந்தது. ‘பரிசோதனை’ (பிரயோக்) ஒரு கொள்கையாக அன்றி கவிதையின் ஒரு புதிய அணுகுமுறையாக அமைந்தது.

இந்த அணுகுமுறையைப் பின்பற்றிய கவிஞர்கள் உயர்கல்வி பெற்றவர்கள். மேற்கத்திய இலக்கியத்தை கற்றறிந்தவர்கள். இந்தி கவிதையில் புதியப் போக்கை உருவாக்க முனைந்தனர். பாதலேர், மார்லோ, எலியட், எஸ்ரா பவுண்ட், டி.எச்.லாரன்ஸ், பிராய்டு, மார்க்ஸ், டார்வின் ஆகிய மேற்கத்திய அறிஞர்களின் எழுத்துகளால் உத்வேகம் பெற்றவர்கள். அதேசமயம் அவர்கள் அனைவரும் இந்தியச் சூழலுக்கேற்ப தத்தம் தனித்திறன்களை கவிதைகளில் வெளிக்காட்டினர். தனிமனித சுதந்திரத்தில் உறுதியான நம்பிக்கைக் கொண்டிருந்த இக்கவிஞர்கள் ஒவ்வொரு தனிமனிதனுக்கும் தனித்துவமான ஒரு அடையாளம் உள்ளதென கருதினர். பிற சாமானியர்களைப் போலவும் அல்லாமல் செல்வந்தர்களைப் போலவும் இல்லாமல் தம் வாழ்வை அமைத்துக்கொள்ள முடியாத மத்தியதர மக்களின் துயர வாழ்வை இவர்களின் கவிதைகள் பிரதிபலித்தன.

இக் கவிஞர்கள் கவிதைகளை புதுமையான வகையில் எழுதினர். கவிதையின் வடிவங்களிலும் நுட்பங்களிலும் பெரிதும் கவனம் செலுத்தினர்.

நயி கவிதா எனப்படும் புதுக்கவிதை காலம் ( 1950 முதல் 1960 வரை )

தேச விடுதலைக்குப் பிறகு உருவானது ‘நயி கவிதா’ எனும் புதுக்கவிதையின் காலம். பிரயோகவாதத்தைப் போலவே இக் கவிதைப் போக்கும் 1951இல் வெளியான ‘தூஷ்ரா சப்தக்’ எனப்படும் கவிதைத் தொகுதியின் வழியாகவே வெளிச்சத்துக்கு வந்தது. பபானி பிரசாத் மிஸ்ரா, சகுந்தா மாதுர், ஹரிநாராயண் வியாஸ், சம்ஷேர் பகதூர் சிங், நரேஷ் மேத்தா, ரகுவீர் சகாய், தரம்வீர் பாரதி ஆகிய ஏழு கவிஞர்களின் கவிதைகள் இத் தொகுப்பில் இடம் பெற்றிருந்தன. தொகுப்பாசிரியர் அக்ஞேய.

‘நயி பதே’, ‘நயீ கவிதா’, ‘நிகாஸ்’ ஆகிய மூன்று இதழ்கள் இதன் வளர்ச்சிக்கு உதவின.

1950ஆம் ஆண்டு அக்ஞேய ‘தீஸ்ரா சப்தக்’ என்ற பெயரில் மூன்றாவது தொகுப்பைக் கொண்டு வந்தார். இதிலும் பிரயாக் நாராயண் திரிபாதி, கீர்த்தி சௌத்ரி, மதன் பச்சாயன், கேதார் நாத் சிங், குன்வர் நாராயண், பிஜய் தேவ் நாராயண் சகி, சரபேஸ்வர் தயாள் சக்சேனா ஆகிய ஏழு கவிஞர்களின் கவிதைகள் இடம்பெற்றன.

‘நயி கவிதா’ வில் மேற்கத்திய சிந்தனையும் தத்துவமும் பெரும் பாதிப்பைச் செலுத்தின என்பது உண்மையே. குறிப்பாக இயல்புவாதம்(naturalism), மீயதார்த்தவாதம் (surrealism), அபத்தவாதம் (absurdism) ஆகிய மேற்கத்திய இலக்கியப் போக்குகள் பெரிதும் ஆதிக்கம் செலுத்தின. தற்கணத்தில் இருத்தல், மனிதத்துவம், தனிமையுணர்வு, மரணபயம், மாறும் மதிப்பீடுகள் ஆகியனவே கவிதையின் பாடுபொருட்களாக இருந்தன. உணர்வுகளின் தனித்தன்மைகளுக்கு அதிக முக்கியத்துவனம் அளித்தனர் இக்கவிஞர்கள். குறியீடுகள், படிமங்கள், தொன்மங்கள், மிகைக் கற்பனை போன்ற கூறுகளை கவிதையில் பயன்படுத்துவதைப் பற்றிய கூர்மையான சிந்தனை இவர்களிடம் இருந்தது.

சமகாலக் கவிதைகள் ( 1960 முதல் )

1960க்குப் பிறகு ஒரு புதிய எதிர்மறையான போக்கு நவீன இந்திக் கவிதையை உலுக்கியது. கடுங்கோபமும் உணர்ச்சிக் கொந்தளிப்பும் மோதல்களும் முற்போக்குச் சிந்தனையையும் கொண்டிருந்தன இந்தக் காலகட்டத்தின் கவிதைகள். இந்தியாவிலும் வெளிநாடுகளிலும் நிகழ்ந்த பல்வேறு சம்பவங்களின் தாக்கம் இந்தக் காலகட்டத்தின் கவிதைகளில் ஏற்பட்டது.

1960களில் உலகின் பல்வேறு இடங்களில் நடந்த வேலை நிறுத்தங்கள், மாணவர் போராட்டங்களும், இந்திய-சீன போர், நேருவின் மரணம், இந்தியா-பாகிஸ்தான் போர், பங்களாதேஷின் உருவாக்கம், 1975ல் இந்தியாவில் அறிவிக்கப்பட்ட எமர்ஜென்சி போன்ற நிகழ்வுகளும் கணிசமானத் தாக்கங்களை ஏற்படுத்தின.

புதுக் கவிதைக்கு மாற்றாக ‘அகவிதா’ ( எதிர்க்கவிதை ) உருவானது. சீரழிந்த வாழ்வின் இருண்ட பகுதிகளை, அவநம்பிக்கையைக் குறித்து எழுதப்பட்டது.  முன்னர் இருந்த முற்போக்குக் கொள்கைகளை மேலும் முதிர்ச்சியுடன் அணுகும் போக்கு, கவிதைகளிலும் எதிரொலித்தது. இருத்தலியல் குறித்த கேள்விகள் எழுப்பப்பட்டன. சில கவிஞர்களிடத்தே அன்னியமாதல் கோட்பாடுகள் விவாதிக்கப்பட்டன. பெண்ணியக் குரல்களும் ஒலிக்கத் தொடங்கின. எதிர்க்கவிதை முகாமைச் சேர்ந்த கவிஞர்கள், வாழ்வில் பொருளெதுவும் இல்லை, சலிப்பும் வெறுப்பும் விரக்தியுமே அதன் பலன் என்றனர். ஆனால், இக்கவிதைப் போக்கை பெரும்பாலான கவிஞர்கள் புறக்கணித்தனர். எதிர்க்கவிதையின் வரவால் முக்கியத்துவம் இழந்த பல கவிஞர்கள், புதிய வீச்சுடன் எழுந்த ஜனநாயகப் போக்கினால் மீண்டு எழுந்தனர். எதிர்க்கவிதையின் வெறுப்பு மனப்பான்மையை ஒருபோதும் ஒப்புக்கொள்ளாத முற்போக்குக் கவிஞர்களான நாகார்ஜூன், கேதார்நாத் அகர்வால், சம்ஷேர் பகதூர் சிங், திரிலோசன் ஆகியோரும் விடுதலைக்குப் பிறகு எழுதத் தொடங்கிய ரகுவீர் சஹாய், சர்வேஷ்வர் சக்சேனா, கேதார்நாத் சிங்  ஆகியோரும் இப்போது முக்கியத்துவம் பெற்றனர். வினோத் குமார் சுக்ல, விஷ்ணு கரே, அருண் கமல், மங்களேஷ் தப்ரால், ராஜேஷ் ஜோஷி போன்று புதிய தலைமுறை கவிஞர்கள் உருவாகி புதிய கவிதை மொழியையும் வெளிப்பாடுகளையும் கண்டடைந்தனர். இந்தக் காலகட்டத்தை அசோக் வாஜ்பாயி ‘கவிதையின் மீட்சி’ என்று குறிப்பிட்டார்.

கடந்த இரு தசாப்தங்களாக பல்வேறு வளர்ச்சிப்போக்குகளைக் கடந்து வந்திருக்கும் இந்திக் கவிதை, இன்றைய காலகட்டத்தில் புதிய சவால்களைச் சந்திக்க நேர்ந்திருக்கிறது. உலகமயமாக்கலும் தேசிய அளவில் உருவாகியிருக்கும் அரசியல், சமூகப் போக்குகளும் கணிசமான பாதிப்புகளை ஏற்படுத்தியிருக்கின்றன. ஒடுக்கப்பட்ட, விளிம்பு நிலை மனிதர்கள், பழங்குடிகளைக் குறித்து இந்திக் கவிதையின் அக்கறை மேலும் வலுவடைந்திருக்கிறது. ஒடுக்கப்பட்ட சமூகத்தின் பிரதிநிதிகளாக எழுதத் தொடங்கியுள்ள கவிஞர்கள் பலர் இந்திக் கவிதைக்கு புதிய பரிமாணங்களைச் சேர்க்கிறார்கள். புதிய பிரச்சினைகளையும், மாந்தர்களையும், சூழலையும் கவிதையில் பேசுகிறார்கள். ஹோமியோபதி உருண்டைகளும், முகநூலும்கூட கவிதையின் பாடுபொருளாகியுள்ளது. குறியீடுகளையும் படிமங்களையும் பயன்படுத்துவதை விடுத்து தனிப்பட்ட நேரடியான அனுபவங்களின் விவரணைகள் நுட்பமாக சித்தரிக்கப்படுகின்றன. பேச்சுவழக்கில் உள்ள சொற்கள் கவிதையில் சாதாரணமாக இடம்பெறுகின்றன.

0

2

திருப்பூர் ஆண்டகை உயர்நிலைப் பள்ளியில் ஆறாம் வகுப்பு படிக்கும்போது பள்ளியில் இந்தி வகுப்புகள் நடத்தப்பட்டன. ஆனால், மிக விரைவிலேயே அப்போது எழுந்த எதிர்ப்பினால் வகுப்புகள் நிறுத்தப்பட்டன. அப்போது தரப்பட்ட அரிச்சுவடி வெகுநாட்கள் என்னிடம் இருந்தது. மேல்நிலைப் பள்ளிக் கல்வி முடிந்து கல்லூரிக்கு செல்லத் தொடங்கியபோது, நண்பர்களுடன் சேர்ந்து மீண்டும் இந்தி வகுப்புகளுக்கு செல்லத் தொடங்கினேன். தொடர்ந்து நான்கு ஆண்டுகள் இந்திப் பிரச்சார சபாவின் வழியாகக் கற்று ‘பிரவீன்’ தேர்வை முடித்தேன். உடனடியாக மைசூர் பல்கலைக் கழகத்தின் அஞ்சல் வழிக் கல்வியில் முதுகலை இந்தி இலக்கியத்தில் சேர்ந்தேன்.  மைசூர் பல்கலைக் கழகத்தின் ‘மானச கங்கோத்ரி’ வளாகத்தில் சில நாட்கள் நேரடி வகுப்புகளில் கலந்துகொண்டது இன்னும் பசுமையாக நினைவில் உள்ளது. பணியில் இருந்தபடியே, இரண்டு ஆண்டுகள் இந்தி இலக்கியத்துக்கான தேர்வுகளை எழுதினேன். தேர்வுகளின்போது சென்னை தியாகராய நகரில் உள்ள இந்தி பிரச்சார் சபா வளாகத்தில் தங்கிக்கொள்ள முடிந்தது. தேர்வுகள் முடிந்து சில மாதங்களுக்குப் பிறகு இந்தி இலக்கியத்தில் முதுகலைப் பட்டம் பெற்றமைக்கான சான்றிதழ் அஞ்சலில் வந்து சேர்ந்தது.

அவ்வளவுதான். அதன் பிறகு இந்தியைத் தொடர்ந்து வாசிக்கவோ பயிலவோ வாய்ப்பு இல்லை. அலுவலக வேலைகளுக்காக பம்பாய் சென்ற நாட்களில் அது கொஞ்சம் உதவியாக இருந்தது.

இந்தி இலக்கியம் பயின்ற காலத்தில் அதன் அடிப்படையான சில ஆக்கங்களைப் படித்திருந்தேன். ஜெய்ஷங்கர் பிரசாத், பிரேம் சந்த், நிர்மல் வர்மா, மகாதேவி வர்மா போன்றவர்களின் எழுத்துகளை வாசித்திருந்தேன். சமகால இலக்கியத்தில் என்ன நடக்கிறது என்பதை அறியவேண்டும் என்ற எண்ணம் அப்போது எழவேயில்லை.

 

2020ஆம் ஆண்டு ஏப்ரல் மாதம். பெருந்தொற்று ஊரடங்கின் முதல் காலகட்டம். வலுக்கட்டாயமாக வீட்டுக்குள் அடைபட்டு இருக்க நேர்ந்தது வாழ்வில் அதுவே முதல் முறை. தற்செயலாக ஒரு நாள் இணையத்தில் எதையோ தேடிக்கொண்டிருந்தபோது இந்திக் கவிதைகள் சிலவற்றை வாசிக்க நேர்ந்தது. இந்திக் கவிதை உலகில் இப்போது என்னதான் நடக்கிறது என்று தெரிந்துகொள்ளலாம் என்கிற ஆர்வம் எழுந்தது.

மலையாளம், கன்னடம், தெலுங்கு மொழிகளிலிருந்து தமிழுக்கு கணிசமான அளவில் கவிதைகள் மொழிபெயர்க்கப்பட்டுள்ளன. ஆனால், இந்திக் கவிதைகளைப் பற்றி அவ்விதமாகச் சொல்லமுடியாது. குறைந்தபட்ச அறிமுகத்தைத் தருமளவுகூட கவிதைகள் எவையும்  அங்கிருந்து மொழிபெயர்க்கப்படவில்லை என்பது வியப்பளித்தது. ‘அக்ஞேய’வின் கவிதைகள் சில மொழிபெயர்க்கப்பட்டுள்ளன. 1983ஆம் ஆண்டு போபாலில் ‘பாரத் பவன்’ எனும் கலாச்சார அமைப்பை நிறுவிய அசோக் வாஜ்பாயியின் பெயர் தமிழில் ஓரளவுக்கு அறிமுகமானது. ‘பாரத் பவனி’ல் நடந்த அகில இந்திய அரங்குக்கு தமிழிலிருந்து பிரம்மராஜன், மீரா, திலீப்குமார் ஆகியோர் கலந்துகொண்டிருக்கிறார்கள். தமிழில் சுந்தர ராமசாமி, மலையாளத்தில் சச்சிதானந்தன் அளவுக்கு இந்தியில் முக்கியமான கவிஞர் வாஜ்பாயி. ஆனாலும் அவருடைய கவிதைகள் எவையும் தமிழில் மொழிபெயர்க்கப்படவில்லை.

எனவே இந்திக் கவிதைகளை இயன்ற அளவுக்கு தமிழில் மொழிபெயர்க்கலாம் என்று முடிவு செய்து நண்பர் செங்கதிரைத் தொடர்பு கொண்டு இந்தியின் முக்கியமான கவிஞர்களின் பட்டியலைக் கேட்டேன். அவர் சில பெயர்களை பரிந்துரைத்தார். அவற்றை இணையத்தில் தேடத் தொடங்கினேன். இந்திக் கவிதைகளுக்கென முக்கியமான சில இணைய தளங்கள், விரிவான அளவில், நூற்றுக்கணக்கான கவிஞர்களின் ஆயிரக்கணக்கான கவிதைகளைக் கொண்டிருப்பதைக் கண்டேன்.

ஏராளமான கவிதைகளைத் தொடர்ந்து வாசித்தபோது முதலில் அவை என்னை ஈர்க்கவில்லை. நவீன தமிழ்க் கவிதையின் உணர்வுப் புலத்தை சற்றே நெருங்கும் ஒரு கவிதையைக் கண்டடைவதே பெரும் சிரமமாயிருந்தது. மனம் சோராமல் தொடர்ந்து படித்தபோது அந்தக் கவிதை உலகின் சில அபாரமான கவிஞர்களை கண்டடைந்தேன். குன்வர் நாராயண், கேதார் நாத் சிங், அசோக் வாஜ்பாயி போன்ற மூத்த கவிஞர்கள், அடுத்த தலைமுறையைச் சேர்ந்த மங்களேஷ் தப்ரால், கிரிராஜ் கிராது போன்ற பிற கவிஞர்களையும் கண்டடைந்து மொழிபெயர்க்கத் தொடங்கினேன்.

அதே நேரத்தில் சமகால இந்திக் கவிதை உலகில் என்ன நடக்கிறது என்பதைத் தெரிந்து கொள்வதில் எனக்கு சிரமம் இருந்தது. சாகித்திய அகாதமியின் இந்தியன் லிட்டரேச்சர் இதழ் நவீன இந்திக் கவிதைக்கான சிறப்பிதழ் ஒன்றை வெளியிட்டிருப்பதாக கவிஞர் சுகுமாரன் சொன்னார். அத்துடன் அதன் ஆசிரியரான ஏ.ஜே.தாமசுடன் தொடர்பு கொள்ளவும் உதவினார். என்னுடைய நோக்கத்தைச் சொன்னதுமே அந்த இதழை எனக்கு அனுப்பி உதவினார். அதிலிருந்து இன்று எழுதும் சில கவிஞர்களை கண்டடைந்தேன்.

இந்தி மொழியின் முக்கியமான கவிஞர்கள் அனைவரும் தில்லியில் வசிப்பவர்கள். அல்லது தில்லியுடன் நெருங்கிய தொடர்பு கொண்டவர்கள். எனவே, உலகளாவிய மொழிகளின் கவிதைப் போக்குகளை உடனுக்குடன் அறிந்துகொள்ளும் வாய்ப்புகள் அவர்களுக்கு எளிதாக அமைகின்றன. எனவே, இந்திக் கவிதையில் உருவம் உள்ளடக்கம் மொழி அனைத்திலும் மேற்குலகின் தாக்கம் உடனுக்குடன் நிகழ்கிறது.

ஆயினும் நவீன கவிதை பெருமளவில் வளர்ந்திருக்கும் இன்றைய சூழலிலும் அதன் மரபான கவிதை வடிவங்களும் தொடர்ந்து நீடிப்பது ஆச்சரியமான ஒன்று. இன்றும் ஷாயரிகள் பாடப்படுகின்றன. கபீரின் துளசிதாஸரின் கவிதைகள் குழுவாக பக்தியுடன் பாடப்படுகின்றன. இதை ஒரு இயக்கமாகவே செயல்படுத்துகிறார்கள். ஓசை நயத்துடன் மேடையில் வாசிக்கும்படியாக எழுதப்படுகின்றன. கவிதையரங்குகள் என்பது இன்றும் அங்கு பிரபலமான ஒரு வடிவம். இந்தியின் நவீன கவிஞர்களும்கூட இப்படிப்பட்ட அரங்குகளில் பங்கெடுக்கிறார்கள். இந்தியில் உருதுக் கவிதையின் வலுவான தாக்கம் உண்டு.

தோஹே, ஷாயரி எனும் பாடல் வடிவம் ஆகியவை பிரபலமாக உள்ளன.

கேதார்நாத் சிங், குன்வர் நாராயண், அசோக் வாஜ்பாயி போன்ற மூத்த கவிஞர்கள் அறுபது ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக எழுதி வருபவர்கள். கால மாற்றத்துக்கேற்ப தங்கள் கவிதை வடிவங்களையும் மாற்றி எழுதியிருக்கிறார்கள். இன்றைய இளைஞர்களின் வடிவில் மொழியில் தங்கள் கவிதைகளை அவர்கள் எழுதுகிறார்கள்.

மலையாளக் கவிஞர் சச்சிதானந்தனின் சாயலைக் கொண்டது குன்வர் நாராயணனின் கவிதைகள். மார்க்ஸியத்தின் தாக்கத்தை துலக்கமாக உணர முடியும். அதே நேரத்தில் மொழியிலும் வடிவிலும் புதிய உத்திகளைக் கையாளத் தயங்கவில்லை அவர்.

மங்களேஷ் டப்ரால் குறிப்பிடத்தக்க ஒரு கவிஞர். கடந்த ஆண்டு டிசம்பர் மாதம் இவர் மறைந்தார். இவரது பல கவிதைகள் கலாப்ரியாவை நினைவுபடுத்துபவை. அப்பாவின் மருந்துப்புட்டி, குழந்தைகளுக்கு ஒரு கடிதம் போன்ற அவரது உரைநடைக் கவிதைகள் மிகப் புகழ்பெற்றவை. தனது கவிதைகளில் புதிய உத்திகளையும் புதிய பாடுபொருட்களையும் கையாண்டார்.

முற்றிலும் புதிய தொனியில் புதிய வடிவில் கவிதைகளை எழுதுபவர் கிரிராஜ் கிராது. 1975ல் பிறந்தவர். இவரது பல கவிதைகளும் பிரபலமானவை. பிரதிலிபி எனும் இதழின் ஆசிரியர். ஆச்சரியமான விஷயம் இதுவரை இவரது கவிதைத் தொகுப்பை வெளியிடவில்லை என்பதுதான். கவிதையில் கையாளப்படும் வழக்கமான கருப்பொருட்களை விடுத்து வாழ்வின் அபத்த கணங்களை எளிய அன்றாட மொழியில் நேரடியாகச் சொல்வதே இவரது சிறப்பு.

மங்களேஷ் டப்ரால், கிரிராஜ் கிராது ஆகியோரது உரைநடைக் கவிதைகள் வலுவானவை. ஆழமான புதிய அணுகுமுறையைக் கொண்டவை.

ஆங்கிலப் பேராசிரியரான அருண் கமல் இந்தி கவிதை யுலகில் முக்கியமானவர். சமகால இந்திக் கவிதைகளைத் தொகுத்தளிப்பவர். இந்தியின் முக்கியமான கவிஞர்களின் தேர்ந்தெடுத்தக் கவிதைகளைக் கொண்ட தனித் தொகுப்புகளை பதிப்பித்திருப்பது இவரது முக்கிய பணி.

ககன் கில், நிர்மலா கர்க் போன்ற பெண் கவிஞர்களின் குரலிலிருந்து வேறுபட்டிருப்பவை மோனிகா குமார், தேஜி குரோவர், அனாமிகா ஆகியோருடைய கவிதைகள்.

பெண்களின் இருப்பைக் குறித்த அரசியல் கவிதைகளை அனாமிகா எழுதியபோதும் உடல் அரசியலை அழுத்தமாகவும் தீவிரமாகவும் முன்வைக்கும் கவிதைகள் சுபம் ஸ்ரீயினுடையவை. பல்கலைக் கழகங்களின், அதிகாரங்களின் அரசியலை விமர்சிக்கும் இவரது கவிதைகள் இந்திக் கவிதையுலகில் பெரும் கவனிப்பைப் பெற்றிருப்பவை.

பிரபாத், நிர்மலா புதுல் போன்றோரின் புதிய குரல்கள் ஹிந்திக் கவிதைகளுக்கு புதிய பரிமாணங்களைச் சேர்த்துள்ளன.

இத்தொகுப்பில் இருபத்தி நான்கு கவிஞர்களின் தேர்ந்தெடுத்த 179 கவிதைகளை மொழிபெயர்த்திருக்கிறேன். கடலின் ஒரு சில துளிகளே இவை. தேடிப் படித்தவற்றில் எனக்குப் பிடித்த கவிதைகள் இவை. ஏறக்குறைய எண்பது ஆண்டு கால நீட்சியைக் கொண்ட இந்தி நவீனக் கவிதையில் எழுதியிருக்கும் எல்லாக் கவிஞர்களையும் கவிதைகளையும் தேடி வாசிப்பதென்பது பெரும் சவால். எனவே முக்கியமான சிலரை மட்டுமே தேர்ந்தெடுத்து வாசித்தேன். இத்தொகுப்பில் இடம்பெறாத சிறந்த கவிஞர்கள் வேறு பலரும் இருக்கிறார்கள். இன்னும் பல நல்ல கவிதைகளும் விடுபட்டிருக்க வாய்ப்புண்டு. எனவே, இத்தொகுப்பு ஒரு தொடக்கம் மட்டுமே. ஒரு சாளரத்தை திறந்து காட்டியிருக்கிறேன்.

 

கவிதைகளை மொழிபெயர்க்கத் தொடங்கிய நாட்களில் அவற்றில் சிலவற்றை முகநூலில் பகிர்ந்தேன். நண்பர்கள் பலரும் தொடர்ந்து வாசித்து தமது கருத்துகளை பகிர்ந்துகொண்டனர். இக்கவிதைகளைத் தொகுப்பாகக் கொண்டு வரவேண்டும் என்று விருப்பம் தெரிவித்தனர். நண்பர் நிர்மால்யா பெரிதும் ஆர்வம் காட்டினார். இப்போது அது சாத்தியமாகியுள்ளது.

‘ஆவநாழி’ மென்னிதழில் பல கவிதைகள் தொடர்ந்து பிரசுரமாயின. அசோக் வாஜ்பாயி, மங்களேஷ் டப்ரால், சுபம் ஸ்ரீயின் கவிதைகளை ‘காலச்சுவடு’ இதழ் வெளியிட்டது. ‘ஓலைச்சுவடி’, ‘கனலி’ ஆகிய இதழ்களிலும் சில கவிதைகள் இடம்பெற்றன.

நவீன இந்திக் கவிஞர்களைப் பற்றி அறிமுகம் தந்த செங்கதிர், கவிதைகளை உடனுக்குடன் வாசித்து தேவையான திருத்தங்களைச் சொன்ன க.மோகனரங்கன் இருவரும் இல்லாது இத் தொகுப்பு வெளிவந்திருக்காது. இந்திக் கவிஞர்களுடன் தொடர்பிலிருக்கும் சுகுமாரன், தொடர்ந்து கவிதைகளை வாசித்துவிட்டு கருத்துகளைப் பகிர்ந்துகொண்டார். ‘இந்தியன் லிட்டரேச்சர்’ இதழாசிரியர் ஏ.ஜே.தாமஸை தொடர்புகொள்ள உதவினார். சமகால இந்திக் கவிதைகள் வெளிவந்திருந்த இரண்டு இதழ்களையும் கொடுத்து உற்சாகப்படுத்தினார் ஏ.ஜே.தாமஸ். இக் கவிதைகளைத் தொகுப்பாக்கலாம் என்று முனைகையில் நல்ல வடிவமைப்புடன் இந் நூலை வெளியிட ஆர்வம் காட்டியவர் மணிகண்டன்.

இவர்கள் அனைவருக்கும் என் நன்றி.

( நூல்வனம் வெளியீடாக வெளிவந்த ‘பாதி பழுத்த கொய்யாவைப் போல் பூமி’ இந்திக் கவிதைத் தொகுப்புக்கு எழுதிய முன்னுரை )